In mijn vorige stuk vertelde ik het eerste deel van ons gesprek op school over de coming out van Skylar als Skylanne. Mijn nervositeit, wat uitleg over gender en het vraagstuk wie we eigenlijk informative zouden gaan geven passeerden de revue. Ik sloot af met de vraag of het eigenlijk wel kwaad kon als we een brief naar álle ouders zouden sturen, in plaats van alleen naar de ouders uit de klas. De visie van de vrijwillige scholenvoorlichter van GO (en inmiddels ook die van ons) was toch eigenlijk dat meer informatie alleen maar kon leiden tot meer begrip.

Hoe doe je dat met gym?

Zeker met de gymlessen voor de boeg in groep 4. Want dan moet er gedoucht worden, en dat is een Ding met hoofdletter D. Naakt in een kleedkamer is blijkbaar niet iets wat zomaar kan met een transgenderkind. Niet perse vanwege de kinderen overigens. De eravring van de vrijwilliger van Go was dat kinderen, zeker die van deze leeftijd, vaak heel makkelijk met dit soort zaken omgaan. Dat de problemen vaak in de hoofden van ons ouders zitten. Maar je kunt die problemen niet zomaar uitvlakken, zei de directrice. Wat doe je bijvoorbeeld met kindjes van andere geloven, die douchen an sich al lastig vinden, omdat naaktheid in de nabijheid van anderen een taboe is. Bloot zijn in het bijzijn van een meisje met een piemeltje zou wel eens een probleem kunnen zijn. Daarbij zou het ook nog kunnen zijn dat het genderkind in kwestie het heel vervelend vindt om te douchen. Sommige transgender kinderen voelen zich enorm ongemakkelijk met hun geslacht.

Er werd wat navraag gedaan bij andere voorlichters, en er werden een aantal opties genoemd door de vrijwilliger van Go. Er zou bijvoorbeeld met een onderbroek aan kunnen worden gedoucht, of helemaal niet worden gedoucht. In alle gevallen moet je wel aan de klas uitleggen waarom er voor een dergelijke optie wordt gekozen. Het kind apart laten douchen, of bij de jongens werd door de voorlichters bijzonder hard afgeraden. Vooralsnog blijft het douchen een onderwerp wat we even op de plank hebben geparkeerd, omdat we nog een half jaar hebben om ons daar druk over te maken.

Moest dit echt wel nu?

Daarna moest er nog even over de registratie van de nieuwe naam worden gesproken. Je mag namelijk als kind, heel begrijpelijk, niet officieël je naam wijzigen. Dat houdt in dat de school niet Skylar in Skylanne mag veranderen in hun leerlingvolgsysteem. Dan komen er namelijk problemen als dat systeem via wifi kabels gaat praten met het systeem van de overheid, waar ons kind nog gewoon met zijn geboortenaam geregistreerd staat. Alleen de roepnaam wijzigen dus, was het devies. Mijn notitieblaadje begon steeds langer te worden. Daar moesten wij vast ook nog dingen mee, met namen wijzigen. Ik had nu wel de schaatscoach en de zweminstructeur verteld dat mijn kind een nieuwe naam had, maar dit moest je natuurlijk ook doorgeven bij de scouting, de bibliotheek en het consultatieburo en de huisarts. Het werd allemaal wel steeds ingewikkelder zo.

Was dit allemaal wel een handig tijdstip? Volgende week zouden we de sleutel krijgen van ons nieuwe huis, waarna we ons weken aaneen zouden wentelen in verf, laminaat en schuurpapier. Om nog maar niet te spreken over de stress van het inpakken van het oude huis en het verplaatsen van al die dozen naar ons nieuwe stulpje. Moesten we dit alles niet beter wat uitstellen tot na dat al? Het leek mij helemaal geen gekke gedachte. Maar.. De ervaring leert dat er daarna wel weer iets anders is. In het nieuwe jaar zou ik drie dagen per week naar Zeist vertrekken, Jurre zou het weer drukker gaan krijgen op zijn werk. Moet je het dan wéér uitstellen? Er is waarschijnlijk gewoon nooit een écht goed moment. We kunnen het maar beter doen met wat er is.

Besluitenlijst

Wat hadden we dan nu besloten? Ik zou gaan zorgen voor twee versies van ‘Het lammetje dat een varken is’, eentje van mijzelf en eentje van de plaatselijke bibliotheek. De juffen en meesters van de onderbouw zouden gaan coördineren hoe ze die boekjes gaan voorlezen in de klassen, zodat duidelijk zou zijn dat Skylar voortaan als Skylanne door het leven zou gaan. Jurre en ik zouden ons buigen over een brief*) aan de ouders, die dan per email aan de ouders verzonden zou worden rond de dag van de coming out. Er zou informatie instaan over ons genderkind, linkjes met meer informatie en dat we altijd open zouden staan voor ouders die ons op het schoolplein wilden opzoeken voor vragen. We zouden Finnley erop voorbereiden dat er mogelijk kinderen bij hem zouden kunnen komen met vragen, en in gesprek gaan met zijn juf zodat die er ook van wist en hem, mochten de vragen hem teveel worden, een beetje kon ondersteunen.

Voor zover ik kon bekijken hadden we alles afgedekt. Er was gewikt en gewogen en gepraat en gedacht. Al wat ons nu nog rest is wachten op school die een datum gaat roepen waarom de leerkrachten tijd hebben om het boekje te gaan voorlezen.

Weet u wat het gekke is? Ik had van te voren helemaal niet het idee dat dit als een ‘coming out’ zou tellen. Wat mij betreft was die naam eraan geven al te groot, te onwerkelijk. Ons kind was al roze en glitterig tenslotte, en het enige wat er echt zou veranderen was zijn naam. Maar des te meer het uit de kast komen dichterbij komt, des te meer het als een moment gaat aanvoelen. Als iets groot en belangrijks en speciaals. (Overigens ook als iets waar ik dan berezenuwachtig voor kan worden..) Maak ik dat er van? Voelt Sky dat ook zo? Ik weet het eigenlijk niet. Wat ik wel weet, is dat dit is wat goed is voor mijn kind. Dus tijd voor een mooi nieuw mantra: Wat er van komen komt, dat komt er maar, we kunnen dat vast aan. Als we een motor op een kano kunnen zetten om een raft bij te houden op een snelstromend riviertje en tegerlijkertijd een huis verhuisklaar kunnen maken, dan kunnen we alles.

*) Overigens, die brief, die staat hier . Als u graag een voorbeeld wilt. Of als u gewoon wilt weten wat ik heb neergepend