Laten we het eens hebben over een alom aanwezig gevoel wat je als ouder hebt. Alle ouders, (ja, alle, dat durf ik gerust te stellen) zijn onzeker waar het hun kinderen aangaat. Moet je heel streng zijn voor je gebroed of ze eigenlijk alle ruimte geven? Is het belangrijk dat je kiest wat zij willen of kiest wat er goed voor ze is? Wat is er dan eigenlijk goed voor ze? Is dat jouw mening, die van je ouders, die van een van de honderd boeken die je hebt gelezen?

Als ouder van een gender creatief kind is dat dubbel zo. Driedubbel. Des te meer omdat iedereen om jou heen zich met jou en de keuzes die je maakt bemoeit.

“Wordt het niet eens tijd dat jullie er een deskundige bijhalen?”

“Goh, dat jij hem een rok aantrekt, dat zou ik dus nooit doen he. Ik had hem gewoon verteld dat je dat thuis moet doen.”

“Is het niet zo dat hij dit doet omdat hij aandacht vraagt? Moet je niet juist grenzen aangeven?”

Van de week had ik een gesprekje met de juf over Finnley en kwam ik in de wandelgangen de directeur van de school tegen. Wat ging ik eigenlijk boven doen? In het kort legde ik uit dat Finn eigenlijk ook wel wat zag in het hele rokkengedoe en dat ik daarom even met de juf was wezen babbelen zodat hij in zijn nieuw glitterkleren niet het gesprek van de dag zou zijn in de klas.

“Wat? Finnley? Hij ook al?!”, reageerde zij. “Moeten jullie niet eens een keer met een professional praten daarover?”

Nu ben ik van mezelf al best een gevoelig mens, en ik weet doorgaans wat ik van mijn eigen gevoelens kan verwachten. Maar dat tiental woorden had toch best een behoorlijke impact op de vroege ochtend. In die zinnen zaten naar mijn idee twee belangrijke dingen, die ik er direct uit oppikte.

1. Dat Finnley óók rokken draagt is een beetje raar.

2. Wij kunnen blijkbaar niet zelf bepalen wat goed is voor onze kinderen, daar heb je een professional voor nodig.

Mijn over actieve brein sloeg dan ook direct aan het denken. (Nu heb ik mezelf ooit voorgenomen dat elke gedachte over dit onderwerp op het blog kan, en dus krijgen jullie nu een voorbeeld van het soort gedachten dat mijn hersens op zo’n moment weten te produceren.) Ís het raar dat naast Skylar nu ook Finn heeft aangegeven rokken en glitters leuk te vinden? Ik vind dat eigenlijk helemaal niet raar, maar nu ze het zegt, misschien is het wel raar. Doen wij mogelijk iets fout? Ik doe vast iets fout, misschien is het iets wat ik doe, ben ik te vrij in wat ik denk en vind. Is jurken dragen misschien besmettelijk? Als de hysterie in de vorige eeuw ofzo? Zou het iets zijn in onze opvoeding, lokken wij uit dat onze kinderen zich zo gedragen, zich zo voelen?

Natuurlijk heb ik dan ook meteen allelei stemmetjes die het tegenovergestelde beweren. Wij doen, zeer waarschijnlijk, niets verkeerd door onze kinderen de ruimte te geven om zich te kleden in waar ze zich goed bij voelen. Wat we mogelijkwijs wél doen is een klimaat creeren waarin kinders kunnen zijn wie ze zijn. In zo’n omgeving kan het zijn dat meer kinderen zich veilig voelen om uit de kast te komen, omdat ze het gevoel hebben dat dat kan. Of sterker nog, dat er eigenlijk geen kasten staan om in te zitten. Maar dat wil niet zeggen dat het besmettelijk is. Dat wil vooral zeggen dat we voorheen over heel veel gevoel van kinderen heen walsten en dat nu er laten zijn. Als je al jongetje niet het gevoel hebt dat je glitters leuk mag vinden vindt je ze gauw nix. Maar als er nu ineens een ander kindje binnenkomt in vol glimmend ornaat, dan is er ineens ruimte voor jouw oude glitterliefde om weer wakker te worden.

Wat me opvalt nu ik dit blog aan het typen ben is dat ik in verhouding weinig gedachten heb over het tweede punt. Of ik wel of niet in staat ben om voor mijn kinderen te zorgen zonder de hulp van een professional staat voor mij blijkbaar buiten kijf. Sterker nog, het hele punt maakt me eigenlijk vooral geirriteerd. Hoezo, er moet een deskundige komen? Wat is er dan mis met ons dat dat door een geschoold iemand beoordeeld moet worden? Misschien moet ik op een ander moment nog eens een blogje aan die vraag wijden.

Het zet me aan het denken. Blijkbaar is een kind hebben dat anders is dan anders aanleiding voor anderen om te denken dat je het alleen niet af kunt als ouders. Sterker nog: ook voor mij is een kind hebben dat anders is dan anders een aanleiding om te denken dat ik misschien meer nodig heb. Ik vermoei mijn vrienden uit ten treure met mijn twijfels en ideeën over de opvoeding. Ik lees boeken, word lid van fora, ga binnenkort zelfs naar een meeting. Ik ben dit blog begonnen omdat ik zelf vond dat er te weinig te vinden was.

Al die dingen gaan eigenlijk maar over één ding: De eeuwige vraag: “Doe ik het wel goed?”

Maar dat denkt elke ouder, dat hebben we helemaal bovenaan al vastgesteld.

Dus eigenlijk ben ik heel normaal! Heerlijk! Wat een opluchting!

Tijd voor een bakkie thee.