Note: Dit is een lang stuk. Ik had het in twee delen kunnen opdelen, maar, zoals jullie straks lezen, leent dit onderwerp zich niet zo goed om opgedeeld te worden.

Het schrijven van dit stuk ben ik inmiddels al vele weken aan het uitstellen. En alhoewel ik inmiddels ontzettend geschoold ben in het negeren van de werkelijkheid behalve die van de warmte van mijn thee en de zachtheid van de bank, het moest er nu toch maar van komen. Waarom stel ik het steeds uit? Omdat dit blog pijn doet, stiekem best een hoop. Weet u nog dat ik schreef dat Sky haar een coming out bij de scouting hadden gehad? Dat die, een strubbeling hier en daar, best aardig was verlopen en dat onze kinderen mochten uitkijken naar nog vele jaren vies en naar vuur stinkend thuiskomen van weekendjes in de bush? Die droom is wreed verstoord. Ons kind, onze hele familie zelfs, is namelijk van de scouting weggestuurd. Omdat ze een genderkind is.

Niet alle scouting is slecht

Voordat u nu woest op de barricades springt om die nare mensen bij de scouting te lynchen, maak even pas op de plaats. Ten eerste bestaat een scoutinggroep uit een heleboel mensen, en een flink deel van die boel waren en zijn hele lieve personen die het beste met ons en de kinderen voorhadden. Ten tweede geloof ik stellig in de goedheid van de mens en dat ook de mensen die ervoor gezorgd hebben dat wij uiteindelijk het veld moesten ruimen dat echt niet hebben gedaan vanuit hun evil heart. Dat gezegd hebbende, er zijn wel fouten gemaakt. Er is vanuit angst gereageerd, er zijn nare dingen gezegd, slecht of niet gecommuniceerd, en onvoldoende nagedacht over wat voor effecten dat zou hebben op de groep en de kinderen. Misschien helpt het als ik even een samenvating geef van het afgelopen jaar.

Scouting is een mooie hobby

Mijn kinders zitten al een tijdje op scouting H. Ik was vroeger een klein bomenklimmend pyromaantje met niet al te veel oog voor sterke takken of brandveiligheid, en het leek mij zaak dat mijn kroost wel zou leren hoe je veilig iets aansteekt en als je de hort op gaat dan ook de weg terug weer kunt vinden. Finnley was vijf toen hij bij de groep bevers kwam en stroomde vloeiend door naar de jongenswelpen erna. Tegen de tijd dat Skylanne vier werd kon zij ook aansluiten bij de groep in rode blousen gestoken stuiterballen. Jurre was inmiddels leiding geworden bij de meisjes Welpen, de Shanti’s. Want onze groep had veel gemengde speltakken, maar de welpen, 7 tot 11 jaren jong, waren dat niet. Maar Sky was jong en wij hadden tijd.

Zo af en toe werd er rondom het kampvuur door Jurre wat gebabebbelt over onze kinderen en hun toekomst, maar er was nog niet echt een plan. Toen onze zoon na de zomer van 2017 definitief als dochter door het leven ging lichtten we de leiding en het bestuur in. Toen ze daarna ook op school haar coming out beleefde en we merkten dat het op de scouting nog steeds jongetje moeten zijn haar erg dwarszat werd het tijd om het bestuur wat aan de haren te trekken. Zoals al opgetekent in mijn andere blogpost verliep de coming out bij de bevers eigenlijk prima. Zij lazen een boek en wij stuurden een brief naar de ouders. Case closed. Zou je denken. Maar niets was minder waar.

Wij willen geen transgender bij de scouting

Anderhalve dag na Sky’s coming out bij de bevergroep had ik een mail in mijn mailbox van een aantal ouders. Deze ouders, die en passant ook leiding waren in verschillende speltakken bij scouting H., gaven ons in niet misverstaande bewoordingen te kennen dat ze het met deze situatie bijzonder oneens waren. Mijn kind was immers biologisch en voor de wet gewoon een jongetje, en kon absoluut niet overvliegen naar een meisjes welpen groep. Mogelijk was het idee dat ik mijn kind toestond als meisje verder te leven een teken dat jeugdzorg langs moest komen om mijn opvoeidng eens onder de loep te nemen en oja, als het bestuur, naar wie de mail ook was gestuurd, erover zou peinzen om dit kind een meisje te laten zijn dan zouden ze subiet hun inzet staken bij deze scouting groep.

Nu zijn we, en met ons helaas heel veel andere transgenders en hun ouders, helaas geen onbekenden met pijn en afwijzing. Ik schreef al eerder dat er mensen waren die niet heel aardig reageerden op de coming out. Ook waren er de strubbelingen in de familie met Tante To en Oom Piet. Je zou zeggen dat het went. Maar helaas. Toen ik na een half uur huilen mezelf snotterend genoeg bij elkaar had geveegd voor een kopje thee en een telefoongesprek met Jurre, die op zijn werk in heerlijke onwetendheid verkerend een IT crisis oploste, leek het ons zaak om vanavond eens met het bestuur te bellen. Dit zou vast meevallen. Waarschijnlijk moesten we een goed gesprek hebben met de betrokken leiding, Transvisie kon langskomen voor een voorlichting over genderdysforie, en daarna kwam het vast goed. We hadden nog máánden tot dat Sky naar de welpen zou gaan.

Huilen van ellende

Die avond werd de ergste avond in jaren. Het bestuur vond dat de andere ouders als ouders handelden en niet as leiding, het bleek zich af te vragen waarom ons kind eigenlijk überhaupt als zesjarige al als meisje door het leven ging en stelde hardop de vraag of we niet op zoek moesten naar een andere scoutinggroep. Maar… Waarom hadden ze dan ingestemd met de coming out van ons kind bij de bevergroep? Ik snapte er niets meer van. Die avond ben ik op de fiets gestapt en gewoon maar weggereden richting een bosje in de buurt. Ik heb gerend en geschreeuwd, gehuild en geschopt om de oneerlijkheid van alles. Mijn kind heeft er niet om gevraagd om transgender te worden. Niemand wordt op een dag wakker en denkt: “transgender, dat lijkt me wel leuk.” Deze kinderen zijn oprecht ongelukkig in het gender waarmee ze geboren worden. Dat die kinderen zich altijd en overal moeten verantwoorden om wie ze zijn maakte me zó intens verdrietig.

Maar naast verdriet was ik ook boos. Natuurlijk, mijn instinct was inderdaad precies dat doen wat het bestuur had voorgesteld: weglopen. Een andere scouting groep zoeken, eentje met een gemenge Esta speltak en de hele H. groep vergeten. Ik zou het helemaal begrijpen als ik dat had gedaan. Helaas ben ik behept met enige op-de-barricade-genen. Als puber ooit terecht gekomen in de politiek en gezegend met meer dan gemiddeld rechtvaardigheidsgevoel vond ik hiervan weglopen moeilijk. Want behalve dat het gewoon immens oneerlijk was voor mijn kinderen, moest ik ook denken aan alle andere kinderen die mogelijk nog komen gingen. Terwijl ik in de modder tegen een boomstronk zat en mijn opties over de telefoonlijn besprak met een vriendin met vergelijkbare (soms op onhandige momenten opkomende) idealen, kwam er een beeld in me op van een kleine kleuter met staartjes. Het volgende genderkind die de pech zou hebben scouting H. als groep in de buurt te hebben. Kon ik mezelf nog wel recht in de ogen aankijken als ik hier niét voor zou vechten?

Discriminatie van je genderkind

Het bestuur raadde ons aan om het even te laten bekoelen. Zij zouden met de betrokken leiding praten en wij moesten het maar even de tijd geven. Vooral niet met elkaar gaan praten, hou maar radiostilte, was het devies. Wij vonden het een wat vreemd advies, maar gaven het bestuur wat tijd.

Er deden zich incidenten voor. De moeder uit de mail lachtte ons kind uit nadat één van haar kinderen ons kind de meisjes wc in weigerde te laten. De vader stuurde appjes naar ons met de mededeling dat hij ons kind nooit Skylanne zou noemen omdat ik hen niet gevraagd had of ze dit wel wilden. Vanuit diverse kanten werd er discriminerend en algeheel negatief op Jurre en mij gereageerd.

Op persoonlijke titel, zo werd mij verteld, dat had  niets met de scouting te maken. Maar ze stonden met een scouting uniform aan, in een scouting gebouw, tegen mijn in scouting uniform geklede kind te praten… Hoe was dat op persoonlijke titel dan? Ik begreep het niet.

Het ging van kwaad tot erger.

Al onze pogingen om tot een gesprek te komen met de leiding-ouders werden afgewezen. Het bleek dat de betrokken leiding al maanden zat met twijfels en vragen rondom Skylanne’s transitie. Er gingen de wildste geruchten, van illegale hormonen die we zouden toedienen, tot conspiracy theorien over hoe Jurre de hele scouting wilde overnemen, die overigens nooit met ons, noch met het bestuur besproken werden, maar enkel met elkaar.

Iedereen bemoeit zich met je opvoeding

Het bestuur wilde, of durfde, het gesprek niet aan, deed niets aan het roddelen binnen hun groep en wees niemand terecht. In de plaats daarvan gingen ze met ons het gesprek aan of een sociale transitie van een kind van zes wel wenselijk was. Zij hadden namelijk informatie over transgenders opgezocht en gehoord dat dat wel heel vroeg was. Wat is dat toch, dat als je een genderkind hebt dat iedereen zich gaat bemoeien met hoe jij je kind opvoedt?

Een tijdje terug was ik op een ouderdag van Genderkind en Ouder, waar het ging over emoties van ouders bij de transitie van hun kind en kwam ter sprake dat ouders van genderkinderen vaak zo strijdbaar zijn. Mijn visie daarop is dat ik denk dat dat komt omdat iedereen iets van jou en je kind vindt. Als je kind autisme heeft of een verstandelijke beperking dan zegt niemand er iets van *), mogelijk op een ‘Jeetje, das lastig’ na, maar als je een transgender als kind hebt dan beliefd het iedereen om zich ermee te bemoeien en te vragen of je het allemaal wel zeker weet, of je wel weet wat je doet en of het allemaal wel echt zo is, ook al heb je dus van deskundigen een officiele diagnose genderdysforie gehad.

 Niet iedereen was onaardig

We besloten dat Jurre zijn activiteiten als leiding neer zou leggen. Gewoon maar ouder zijn zou de verhoudingen mogelijk wat afkoelen?

Toch leek weggaan steeds dichterbij te komen. Maar, ik wilde het blijven proberen. Gaan betekende namelijk niet alleen iets voor Sky, maar ook voor Finn, die in zijn groep al jaren zat, en die dan ook zou moeten verlaten.

Daarbij, zoals ik in het begin al zie, er waren ook heel veel hele goede, lieve mensen op de groep. De leiding van de bevers waren zonder uitzondering heel begripvol, en hoewel ze niet precies wisten hoe het zat tussen ons, het bestuur en de betrokken anderen (handig, joh, van die radiostilte, waardoor je op een gegeven moment maar niets meer zegt uit angst iets tegen de verkeerde te zeggen) stonden ze open voor Sky en hebben haar nog een mooie tijd gegeven.

Bezwaar indienen

We namen contact op met Scouting Nederland die ons vervolgens aanraadde bemiddeling te proberen. Het bestuur wees dat echter af. We spanden ten einde raad een bezwaar procedure aan bij Scouting Nederland, waarna er een hoorzitting kwam en het bestuur bemiddeling kreeg opgelegd. Daar zaten we dan, tegenover elkaar, aan tafels met bemiddelaars, als ooit getrouwde stellen in een vechtscheiding. Hoe kon dit ooit nog goed komen? Het bestuur wilde wel praten, maar de betrokken leiding niet, en wat had je aan bemiddeling als degenen waar het over ging niet wilde praten… Het bestuur koos uiteindelijk de weg van de minste weerstand, die van niets doen. Liever de familie van Delft weg, dan vijf leiding weg. En zo hoorden wij in september 2018 dan, na een jaar ellende, dat onze kinderen officieel van de scouting werden getrapt. Nu ja, zo staat het er natuurlijk niet. Officieel is er een “onherstelbare vertrouwensbreuk.”

Wat had er anders gemoeten

Dit is ons verhaal, en zeker niet representatief voor elke scouting groep. Tijdens dit hele gedoe ben ik benaderd door iemand van Scouting Nederland en heb ik meegewerkt aan het maken van het informatieblad transgender wat zij hebben om groepen te helpen met vragen rondom transgender kinderen om te gaan. Ik wil absoluut niet het idee wekken dat genderkinderen niet naar de scouting kunnen of dat scouting van zichzelf een groep is waar je niet naar toe moet. Ik wil ook geen hetze ontketenen richting groep H. De mensen daar zijn, zoals in de eerste alinea genoemd, geen devils in disguise, maar gewone mensen die ook zo hun omstandigheden hebben.

Waarom schrijf ik dit dan toch? Omdat ik vind dat dit niet kan, niet zou moeten kunnen. Omdat je zo niet met mensen, kinderen, kwetsbare kinderen, omgaat. Omdat ik wil laten zien hoe het níét moet.

Want wat had er wél gemoeten? Het infoblad geeft al behoorlijke goede informatie. Maar wat het belangrijkste is: Práát met elkaar en praat mét elkaar. Laat roddels niet sudderen. Als iemand discrimineert, spreek iemand daarop aan, en praat over het waarom. Bedenk jezelf: ‘Als iemand hier nu in plaats van “transgender”, “Turken” had gezegd, of “mensen met bruine ogen”, had ik dan ook zo gereageerd?’

Wij zijn nooit aangekomen bij het onderwerp “Hoe ga je om met een transgender bij de scouting” en het beantwoorden van de vragen wat dat voor ouders en leiding betekent als je samen met een meisje met een piemel op een kamp bent of in een zwembad ligt. De hele notie dat er een transgender bij hun groep zou komen bleek al te veel voor sommigen van groep H.

Wat doet dit nu met ons?

Wat dan nu? Zoals ik aan het begin al zei: het doet pijn. Niet meer zoveel als toen we er middenin zaten, en nog allerlei gesprekken moesten voeren met leiding en bestuursleden. Er is na de zomer een nieuwe scouting gekomen, waar onze kinderen zich al erg thuis voelen en Jurre binnenkort het leiding zijn weer bij gaat uitproberen in de hoop weer wat vrienden te vinden.

Maar toch, als ik naar de speelotheek in de buurt rij, waar ik zo af en toe als vrijwilliger een handje help bij het natellen van puzzels en ander spul, dan kom ik langs de oude scouting. Mijn gevoel als ik die rood met witte dassen zie stuitert dan heen en weer tussen het willen wurgen van de leiding, in huilen uitbarsten, of tegen de kinderen en de wereld als geheel schreeuwen: “Ga hier nooit heen!”. Ik zou een andere route kunnen fietsen. Maar, nog afgezien van de extra tijd die me dat kost (de scouting is zo prachtig in de hoek van de stad weggestopt dat de enige logische route tussen onze stad en die waar de spelotheek zit er wel langs móet komen), ben ik van mening dat je je angsten maar beter aan kunt gaan. En oké, mogelijk vergeet ik ook gewoon regelmatig dat ik de route niet had willen nemen tot ik al onder de brug door ben die me precies daar brengt waar ik eigenlijk niet had willen zijn.

En nu?

De kinderen zitten bij een nieuwe scoutinggroep. Moet ik dan verder nog wat? Kán ik verder nog wat? Er zijn zeker dingen die nog kunnen. Ik zou opnieuw een klacht in kunnen dienen bij Scouting Nederland omdat ik vind dat het bestuur zijn werk niet goed heeft gedaan en waarin ik mijn twijfels uitspreek of leiding die zó erg vanuit angst reageert wel op een groep hoort te staan. Ik zou melding kunnen maken van discriminatie bij het meldpunt discriminatie. Ik zou het college gelijke behandeling  om een uitspraak kunnen vragen, of zelfs aangifte kunnen doen.

Maar wíl ik dat wel? Maak ik de pijn, die nu eindelijk wat gezakt is, niet erger door er weer in te duiken? Kan ik het mezelf niet gewoon vergeven als ik het nu laat voor wat het is? Ik heb immers echt wel gevochten voor mijn kind. Aan de andere kant, scoutinggroep H. kabbelt nu gewoon verder. Niemand is op zijn fouten gewezen, en een volgend genderkind loopt het risico in precies hetzelfde terecht te komen.

Ik weet het nog niet.

Voor vandaag weet ik dat het nu tijd is voor thee en even heel iets anders doen.

*) Dat is niet per se altijd zo. Vaak vinden andere ouders ook dat ze wat te zeggen hebben over andere kinderen die een beetje anders zijn dan anders. Dolle moeder schreef er een stuk over. Maar het valt op dat het bij genderkinderen en hun ouders nóg meer lijkt dan bij anderen.