Een tijdje terug vertelde ik hier dat Finnley graag naar school wilde in een jurk. Vorige week had ik het gesprek op school erover.

Het hele item ‘praten op school’ liep wat anders dan ik op voorhand had verwacht, of gehoopt. In mijn visie ging ik na school op de thee bij Finn zijn juf S., zouden we lekker babbelen over vanalles en nogwat, en uiteindelijk tot een plan komen hoe we dit zouden aanpakken. Een presentatie, een gesprek met de klas, ik zou dat doen, of zij, of wij, daar zou het gesprek over gaan. We zouden een datum prikken, praatje doen, en dat was dan dat.

Misschien ben ik heel naïef en makkelijk, maar zo ging het dus niet. Juf S. mailde dat ze graag wilde dat ik met de directrice ging praten. Nu wilde ik op zich toch al eens om de tafel met haar, ik had nog wat documenten liggen over gendergelijkheid in de kleuterklas waar ik eens over wilde brainstormen. Maar ik vond eigenlijk dat deze kwestie toch vooral iets tussen ons en de juf was. Na enig heen en weer mailen was het duidelijk dat de school dat anders zag. En zo zat ik vorige week op een vroege vrijdagochtend in het kamertje van de directeur.

Op de thee, dat wel. Met babbelen over koetjes en kalfjes, de visie van school, de politiek, mijn werk en haar familie, dat dan weer wel. (stiekem is onze directeur eigenlijk een heel leuk mens) Maar uiteindelijk moest hét onderwerp waar ik over zat te nagelbijten toch worden aangesneden. Onze directrice vond dat wij heel ver zijn in onze acceptatie van genderkinderen. Verder dan de school, zeker verder dan de gemiddelde ouders van de kinderen op school. Ze vond verder dat de school open staat voor alles en iedereen en dus ook voor kinderen die hun gender anders uiten dan gemiddeld. Maar… dat moet zorgvuldig worden ingekleed. Er moest rekening gehouden worden met de leeftijd van de kinderen in Finnley zijn klas. Je kunt niet zomaar een groep 5/6 binnenwandelen in een jurk als jongen en verwachten dat alles goed komt. Ze wilde hier langer over nadenken. Wikken en wegen. Kijken hoe dat aangepakt moest worden. Moest dit niet gefaseerd misschien? Er moesten meer gesprekken komen, liefst met een deskundige op het gebied van gender en groepen, die ik dan voor dat doel vast wel ergens vandaan kon toveren.

Ze drukte me op het hart dat dit absoluut niet was omdat ze niet wilde dat hij in een jurk naar school kwam. Maar wij moesten, zogezegd, de kastanjes uit het vuur halen voor toekomstige genderkinderen. Dus konden we wat haar betreft maar beter zorgen dat we heel erg goed hadden nagedacht over hoe we dat gingen doen, op welke temperatuur, in welke oven die krengen eigenlijk moesten en met welke handschoenen. Ook omdat ze niet wilde dat mijn kind hier een negatieve ervaring aan over zou houden.

Natuurlijk wil ik ook dat Finn hier niets aan gaat overhouden! Uiteraard wil ik dat als hij in een roze tutu de klas in zou lopen de kinderen dan gewoon zeggen ‘Hey Finnley! Rekenen vandaag!’ en verder niets, of dan in ieder geval niets denigrerends en gemeens. Het staat buiten kijf dat ik het welzijn van mijn zoon voorop heb staan.

Maar.. maar.. maar.. overdenken we het nu niet een beetje te veel? Wat was er mis met ons presentatieplan? Moeten we dit echt zo extreem voorzichtig aanpakken? En bovenal, waar haal ik in hemelsnaam die deskundige vandaan? Nog afgezien van het feit dat het nogal afhangt van wat voor deskundige je vraagt. Het zou zomaar kunnen dat sommige professionals gewoon roepen dat Finn die jurk helemaal niet aan zou moeten buitenshuis, laat staan naar school.

Binnenin mij zit een klein meisje dat er een enorme hekel aan de ongelijkheid in deze wereld. Terwijl ik het gezicht van mijn zoon voor me zag als ik hem moest vertellen dat hij nog geen rok aan mocht naar school, en dat het onduidelijk is wanneer wel, begonnen er langzaam waterlanders uit de hoeken van mijn ogen te stromen.

Terwijl ik sniffend het toegestoken zakdoekje aanpakte drong het tot me door. Ik vind het allemaal gewoon zó stom! Ik wíl hier helemaal niet zitten. Ik wíl geen gesprek met de directeur omdat mijn kind de kleren wil dragen die hij leuk vind. Ik wíl geen gesprek met een deskundige, een presentatie, dat gedoe, die moeite. Ik wil een wereld waarin iedereen aan mag trekken waar ze zich fijn bij voelen, en dat niemand daar dan moeilijk over doet.

Goed. Even diep ademhalen. We zijn weer volwassen en in het hier en nu.

Het belangrijkste is dat er niet gezegd is dan Finnley níet in een jurk kan komen en dat we het -uiteindelijk- op gaan lossen. Het komt goed.

De jurk kan vanaf nu eigenlijk alleen op zondagen worden gedragen -zaterdag is de scouting dag, en ik weet niet of u wat weet over scouting, maar daarnaartoe in een jurk die van tule en ruches is gemaakt is een beetje een recept voor destructie- en dus ligt hij voorlopig nog even in de kast. Of over de stoel. Waar er bijzonder jaloers naar gekeken wordt door Skylar, die als vijfjarige maar niet kan begrijpen waarom dat wat van zijn broer is ook echt van zijn broer blijft en niet als Finn het niet aanheeft stiekem van hem.

In de tussentijd ga ik maar wat zoeken naar een extra glittershirt, en een leuke broek met sterren. Dingen die wél die extra sparkle hebben die Finn wil, maar niet vanaf de andere kant van het schoolplein ‘Meisje!!’ schreeuwen.

Nu eerst maar eens ergens een deskundige opvissen.