Ergens in het voorjaar het ik het hier gehad over mijn gendermoe-zijn. Dat ik nogal eens moe werd van uitleggen, opnieuw uitleggen, rustig ademhalen en maar weer eens uitleggen, hobbels verwijderen en weg effenen. Tussen toen en nu is nogal wat tijd verstreken. De weg tussen ons en de familieleden in kwestie is, weliswaar nog niet volledig geasfalteerd maar al wel redelijk bestraat en goed begaanbaar. Kortom; tijd om daar hier maar eens een update over te schrijven.
Het is een mooie zomerdag. Ik sta te wachten op een plein vol kinderen. Finnley komt aangelopen. ‘Mam, woensdag gaan we naar de waterspeeltuin, dan moet ik zwemkleding mee!’ Hij wil me vooral even knuffelen, want zo’n eerste dag is altijd spannend. Om mij heen stuitert Skylar. ‘Ze heeft er zin in.’ zegt de leiding. ‘Ja’, beaam ik, ‘maar ze is ook wel een beetje zenuwachtig.’
Vandaag gaan mijn kinderen naar de DVA, de Delftse Vakantie Activiteiten. Het is een soort dagkamp voor de jeugd, van half negen tot half vier. Het grut is op leeftijd ingedeeld in een vijftal groepen en zal de aankomende week zich vermaken met spelletjes, sportclinics, watergevechten en springkussens. We zijn ooit op het fenomeen geattendeerd toen Finnley net vier jaar oud was, en sindsdien gaan ze er elk jaar naar toe. Zij een leuke week en mama nog wat extra tijd voor werk en zichzelf. Win-win lijkt mij zo. Continue reading Meisje voor een week
Eerder had ik het al over genderneutraaltaal. Taal over gender waar ik over nadacht. Maar soms denkt mijn kind ook na over taal. Of heeft er dan in ieder geval wat over te zeggen.
Skylar zit op dansles. Niet te verwarren met balletdansen overigens. Er is een wezenlijk verschil tussen ballet en het soort dansen wat hij doet. Mijn zoon is een spring in het veld. Een wat onhandige stuiter bal die zelden stil zit, vanalles interessant vind en overal haantje de voorste wil zijn om met zijn mooie blauwe ogen op te kijken naar de leraar en te vertellen hoe zijn dag was. Of dat het gras door zijn nieuwe bril blauw was, en hij een mier op zijn hand had laten lopen en wist je dat je een fidget spinner op je neus kunt laten draaien? Met die zaken in ons achterhoofd leek het ons niet zo’n goed idee als we een sport zouden kiezen waarbij de oefeningen gaan over balans en concentratie. (Mogelijk speelde bij die bestelling mee dat ondergetekende ooit balletles had, en dat daar een juf van de oude stempel bij was, eentje met een rietje, wat je moest helpen rechterop te staan, maar mij vooral trauma’s bezorgde omdat ik niet stil genoeg stond -Goh, van wie zou Sky dat toch hebben?-, maar daar praten we liever niet over.) Bij de plaatselijke dansschool werd er jazzdans gegeven. Daar moest je nog steeds pasjes leren, maar ging het meeste van de les over rondrennen op muziek. Zelfs het pasjes leren werd onder muzikale begeleiding gedaan, waarbij het niet leek uit te maken of je de helft van de tijd de andere kant uit keek, of halverwege de pirouette op je bips neerplofte. De perfecte les voor dus ons kind, waar hij al twee jaar met veel plezier naar te gaat. Continue reading Gendertaal op de dansschool.
