Vorige keer schreef ik over het gesprek  dat wij hadden op school aangaande de coming out van Sky daar. Wij hadden zelf bedacht dat het moment op school wel een mooi punt was om ook wereldkundig te maken naar de rest van onze omgeving dat we Skylar voortaan Skylanne noemen. Er was over gesproken, over nagedacht en gepiekerd, gewikt en gewogen wat de beste manier was om om te gaan met de wereld om ons heen. Afgelopen vrijdag was het moment daar.

Wachten op de dag

Ons genderkind vond het wachten lang. Vanaf het moment dat ze wist dat we bezig waren met gesprekken op school vroeg ze wel minstens één keer per week wanneer het boekje nou voorgelezen zou gaan worden. “Ja, want mam, Pietje zei SkyLAR op school, heel onaardig, daar wordt ik heel verdrietig van!” Het kost enige overredingskracht om onze zesjarige transgender dochter uit te leggen dat kinderen dat echt niet expres doen. Zij snappen niet hoe belangrijk het voor Sky is om bij de juiste naam genoemd te worden of om als meisje gezien te worden. Daarom moeten wij ze dat uitleggen.

Op de bewuste vrijdag toog Skylanne in haar mooiste jurk naar school. Ik was veel te lang opgebleven om nog een filmpje in elkaar te knutselen (Mensen, hoedt u voor gedachten als ‘Ja, dat heb ik bij die en die gezien, das leuk! Moet ik ook even maken!’) en had de brief die ik voor school gemaakt had herschreven om hem naar vrienden en familie te sturen. Hij was nu nóg langer, met nóg meer informatie, maar wel nóg duidelijker. Nu ja, dat hoopte ik. De boeken van het lammetje dat een varken is waren bij school afgeleverd, de brieven voor de ouders geprint op officieel school briefpapier en mijn dochter was overgehaald om in ieder geval te proberen zelf iets te vertellen in de klas na het lezen van het boekje.

School viel wel mee

Het bleek uiteindelijk allemaal veel minder eng dan gedacht. Sky heeft zelf iets verteld in de klas, waarop de kinderen heel goed reageerden. Niemand heeft iets naars gezegd, en daarna klommen ze gewoon weer op de rekstok. Project ‘school’ waren we zover zonder kleerscheuren doorgekomen. Nu de ouders nog. Want daar kon ik me wel een beetje zorgen over maken. Zouden de opvoeders van al die koters uit de klas ook zo relaxt naar de transitie kijken? Kwam er een moment op het schoolplein waarop ze naar me toe zouden komen om ons te vertellen wat een stom idee dit wel niet was? Hoe zou het eigenlijk gaan met onze eigen vrienden en familie? En, niet geheel onbelangrijk, met Tante To en Oom Piet?

Wat doen we met de familie?

Skylanne had een kaart gemaakt voor onze naasten. Ik had haar een aantal ideeën voorgehouden wat ze zou kunnen doen, en uiteindelijk vond ze foto’s op een kaart plakken het leukste idee. “Ja, mam, want dan kan ik naast elke foto ‘Skylanne’ schrijven.” Wil je dan niet ook er iets bij tekenen? De foto’s leuk uitknippen? Of iets meer erbij schrijven? “Nee mam, gewoon alleen Skylanne overal bij schrijven.” Het mag duidelijk zijn dat mijn dochter beschikt over een ijzersterke wil die haar tot grote hoogten gaat brengen in de toekomst. (Dat die wil bij tijd en wijlen zorgt voor felle ruzies in huize van Delft als mama vindt dat wat dochterlief wil nu even niet zo handig is *), daar moeten we dan maar even tegenkunnen.) Naast die kaart had ik dus een brief **) gemaakt, en die zou ik de belangrijkste mensen in ons leven emailen. Ik twijfelde nog of ik ook wat op onze eigen facebook zou zetten. Alleen een filmpje? Daar had ik genoeg versies van tenslotte. De foto van de kaart van Sky? Toch ook de brief? Na het opnieuw doorlezen van de tekst besloot ik tot het laatste. Meer informatie was volgens Go  goed voor meer acceptatie. Dus knalde ik de hele bups in de email en online en ging vervolgens verder met het verven van ons nieuwe huis. Niets zo goed tegen zenuwen als flink lichamelijke arbeid.

Reacties op de coming out

Al een uur na het uitgaan van de school kreeg ik mijn eerste appje. De moeder van Pietje had de brief gelezen. “Wat een mooie en duidelijke brief! Wat een dapper besluit <3” er kwamen meer appjes, en ook mailtjes als reactie op onze brief. Ouders vertelden hoe hun kinderen verteld hadden over het boek, en hoe alles eigenlijk heel duidelijk was. Hoe de kinderen hun schouders ophaalden ‘Ja, duh, dat wisten we toch al, is dat nu zo belangrijk’ en weer verder gingen spelen. We kregen complimenten in de mail, zelfs bericht van ouders die ons en Sky helemaal niet kennen, en ons een hart onder de riem wilden steken. Ik kreeg het in deze koude en grijze dagen er helemaal warm van, al deze berichten.

Niet iedereen is positief

Op facebook en op de mail naar vrienden kwamen veel vergelijkbare reacties. De liefde voor ons en voor ons kind was enorm hartverwarmend. Maar niet alle mensen zijn het met ons eens. Social media is een handig ding, en je kunt in één keer veel mensen bereiken, maar het is ook onpersoonlijker. De drempel die het sturen van een email waarschijnlijk oproept, en maakt dat degenen die het niet met ons eens zijn zich niet laten horen op het schoolplein, die valt meer weg als je op facebook een bericht plaatst.

Begrijp me niet verkeerd; ik had niet verwacht dat iedereen het met ons eens zou zijn. Ik ben me bewust dat er mensen zijn die dit heel anders zouden aanpakken. Die gewacht zouden hebben tot het kind ouder is. Dat er ouders zijn die vinden dat kinderen van zes überhaupt niet zouden moeten kunnen aangeven wat hun gender is, mensen die de hele materie niet begrijpen en niet willen begrijpen en personen die het hele transgender gebeuren allemaal heel erg eng vinden. Jurre en ik hebben samen best een hele bups facebook vriendjes. Daar zitten hele goede bekenden tussen, familieleden, maar ook mensen die we via via kennen, of al jaren niet meer gezien hebben maar waarvan het wel leuk is om af en toe van te weten hoe het met ze gaat. Al die personen samen zijn een bontgekleurde groep mensen, die absoluut niet allemaal dezelfde mening zijn toegedaan.

Wat doet negativiteit met ons?

Wat ik misschien wel had verwacht is dat iedereen die zou reageren dat op een vriendelijke manier zou doen. Toen er een kennis vrij bot een bericht plaatste deed dat zeer. Het maakte ons verdrietig. Niet omdat hij het er niet mee eens was, maar omdat hij niet open wilde staan voor een gesprek, voor een open en vrije conversatie over onze verschillen en -hopelijk- onze overeenkomsten. Ook sommige familieleden hadden het moeilijk. “Ik weet niet of ik je wens wel kan respecteren.”, zei een neef op onze vraag om ons kind voortaan Skylanne te noemen. Wederom gaat ons verdriet eigenlijk niet over het feit dát ze het niet met ons eens zijn, maar over de weigering om daar met ons over te praten. “Je overtuigd ons toch niet. Wij vinden dat nu eenmaal.”

Ondanks de op handen zijnde verhuizing blijk ik te bezitten over meer geduld dan ik voor mogelijk had gehouden. Misschien juist wel dankzíj het nieuwe huis, we hebben het nu zó druk, dat er niet veel meer ruimte is in mijn hoofd om enorm bezig te zijn met nadenken over wat anderen van ons vinden. We moeten de mensen om ons heen maar gewoon wat tijd geven denk ik.

Is er wat veranderd?

Want wat is er nu veranderd? Eigenlijk nog heel weinig. De kinderen zeggen nog steeds te pas en te onpas Skylar, al gebruiken ze meestal het afgekorte Sky. Ze kijken alleen nu niet meer raar op als ze worden verbeterd. Op de schriften mag met grote letters Skylanne worden gekalkt, naast het met ferme halen doorgestreepte Skylar. Mijn kind speelt nog steeds op de rekstok, vind tekenen nog altijd het leukste vak, samen met de huishoek, holt nog steeds als een kip zonder kop rond in de speeltuin, en wil nog steeds graag als eerste klaar zijn met rekenen (want zorgvuldigheid is zó 2018, nu ja, dat hopen wij). Wij zijn druk met het huis, waar de muren inmiddels gekleurd zijn (paars voor Sky en groen voor Finn) en de keuken op dit moment gebouwd wordt. Skylanne is nog steeds fan van roze glitters en billen grapjes en Finnley van zachte kittens en Minecraft. Sinterklaas is in het land en beide kinderen willen het hele speelgoedboek als verlanglijstje. Ik race heen en weer tussen een klussende Jurre en de IKEA, serveer schaaltjes pepernoten voor spelende kinderen en vind zowaar af en toe tijd om achter de computer te kruipen.

Het belangrijkste moment van de dag blijft de ochtend, wanneer de kinderen slaapdronken ons bed in kruipen om hun koude voetjes te verwarmen aan ons warme lijf, en we even knuffelen voor we aan de dag beginnen en de rest van de wereld ons nog gestolen kan worden.

 

*) ‘Mam, kijk, ik ga een vlieger maken en die dan buiten oplaten!’ met een bezemsteel, nietmachine en ducktape in de aanslag, twee minuten voordat de schooldeuren opengaan bijvoorbeeld. Of zaken als een hele zak pepernoten leeg willen eten als ik de spinazie sta af te gieten.

**) Die brief, die ellenlange maar hopelijk goed uitgebreide en super duidelijke, die staat hier. De link is getest, en als het goed is werkt hij meteen.