Mijn zoon wil een zwempak.
Al een tijdje geleden riep hij op een druilerige middag in het zwembad: ‘Mama, ik vind het wel leuk als mensen zeggen dat ik een meisje ben. Waarom mag ik geen meisjes zwemkleren aan?’
Erm.. Ja, waarom ook niet eigenlijk? En, omdat ik mijn zoon niets tekort wil doen, vind dat hij zich vrij moet voelen in jurken, broeken, glitters en superheldencapes, en hij alles moet mogen –nu ja, op het gebied van kleding dan- vertelde ik hem: ‘Natuurlijk mag je dat. Als jij een badpak wilt, dan mag jij een badpak hoor.’
Zo staan we nu voor de taak een badpak voor hem te gaan zoeken.
Nu vertelde ik eerder al wat over de ongemakken van fysiek een jongetje zijn en roze prinsessenonderbroeken dragen. Laten we zeggen dat die toch niet helemaal gemaakt zijn om alle onderdelen te bedekken zeg maar. Nu zit die onderbroek meestal onder de andere kleding, en is die eigenlijk alleen zichtbaar als je in de zomer in je rokje ondersteboven aan het klimrek hangt. Maar zo’n badpak, dat is toch andere koek. Ik had al toe visioenen van mijn zoon tijdens zwemles waarbij er een stukje ongewenste piemeligheid uit zijn broekje komt zetten bij het op de kant klimmen. Dat leek me toch niet helemaal de bedoeling.
Dus ging ik eerst opzoek naar boxer zwembroekjes, al dan niet met bovenstukje.
Maar, waar ik in andere landen op Amazon en vergelijkbare sites bakken met prinsessen zwemkleding vond, vaak nog met UV bescherming en al, hier was het nogal magertjes gesteld met de roze badkleding met pijpjes. Nu had ik de vijfendertig dollar verzendkosten kunnen betalen om het setje uit Amerika te laten komen, of voor evenveel euro’s een merkset van de sport groothandel in huis kunnen halen. Maar –we zijn niet arm hoor, maar zó rijk nu ook weer niet- dat leek me toch iets te gortig.
Enig rondvragen bij andere ouders op transvisie leerde me dat badpakken wel goed schijnen te gaan. Immers, transgender meisjes zijn ook nog jongetje daar beneden en hebben desondanks toch gewoon een badpak aan. Ze moeten gewoon goed strak zitten.
Zo kon ik dus het internet afstruinen naar een goedkoop badpak. Roze, als het even kan, of paars.
Maar er is nog iets. Een ondefinieerbaar iets. Het kopen van een badpak is een ‘ding’. Geen idee precies waarom, maar het voelt als een ‘ding’, iets groots en ingewikkelds. Om eerlijk te zijn vind ik het raar van mezelf dat dat zo is. Ik vind mijzelf een vrij ruimdenkend mens. Mijn zoon heeft rokjes, maillots, pony leggings en vlinder onderbroeken. Waarom geen badpak? Wat is er zo speciaal aan het hebben van een badpak dat dat mij zo raakt?
Ik ben er nog niet helemaal uit.
Is het misschien dat je in het zwembad teruggeworpen wordt op de basis, dat je daar ‘echt’ bent wie je bent? Je doet tenslotte al je andere omhulsels uit. Het is alsof ik vind dat je in het zwembad moet zijn wie je vindt dat je bent. En zolang Skylar vindt dat hij een jongetje is is dat dus in een zwembroek.
Maar hoe zit dat dan met de kinderen die op zoek gaan naar wie ze zijn? Die nog niet weten welke genderidentiteit ze hebben? Of die gewoon allebei willen zijn? Die zouden moeten kunnen kiezen wat ze naar het zwembad een willen trekken. Net zoals Skylar dat zou moeten kunnen kiezen. Want, ook al vindt hij jongetje zijn niet altijd perse een probleem, het is wel duidelijk dat hij ook erg blij wordt van meisje zijn, of dan toch in ieder geval van de dingen die samenhangen met meisje zijn, zoals rokjes, glitter, roze en badpakken.
Ik heb er dus gewoon eentje uitgezocht. We gaan dit gewoon doen.
Want hoewel dit voor mij en Jurre misschien een ding is, ik wil niet dat het een ding wordt voor Sky. Hij moet gewoon in een badpak kunnen, net als in een rok. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Nu alleen de badmeesters en de medezwemmers nog even voorbereiden..
