Het zijn bijna de feestdagen. Tijd voor familie en gezelligheid. Samenzijn en bezinning. Mogelijk ga je die kerk in het dorp weer eens vanbinnen zien waar je anders nooit komt, en zingen over lichtjes in het duister. Trots zijn als de kinderen hun kerstspel opvoeren. Er allemaal op hun kerstbest uitzien tijdens het kerstdiner op school. En op de scouting. Waar je nog wel even wraps en kerststerren voor moet knutselen. Trouwens, had je niet ook nog een borrel op je werk? Dat werk, waar je overigens niet meer heel goed aan toe komt omdat je deze week twee keer vroeg thuis bent gekomen omdat de therapeut van de jongste nog even dat afsluitende gesprek wilde plannen voor de feestdagen en de fysio die alleen die week kon omdat ze daarna drie weken met vakantie ging. Had je overigens die kerstschoenen al geruild bij de winkel? De school al gebeld om die afspraak eindelijk eens te plannen om over ander werk voor je chronische verveelde kind te praten? De vaatwasser al ingeruimd en de was gedaan?

Kerst stress

Klinkt dit bekend? Op Facebook kwamen de laatste tijd wat meer stukjes naar voren over drukte in de december tijd. Ikzelf neem me uiteraard altijd ruim van te voren voor om dit keer wel de tijd te nemen om taart en koekjes te maken voor dat ene feest wat het lef had om in het weekend voor de laatste schoolweek gepland te zijn.. Oh.. Hoezo, “Ik heb nog geen boter gekocht!? Wat dacht je ervan als je nú in de auto sprong om naar de super te racen! Ik moet voor morgen ochtend nog én een cake baken én er kunstig chocolade overheen gesprenkeld hebben!!” Nee, huize van Delft heeft nooit (kerst)stress, wij pakken altijd alles aan met geduld en vriendelijkheid…

Soms is het te veel

Wat ook niet helpt is dat er in huize van Delft de laatste tijd een hoop gebeurd is. Er waren vragen vanuit school over het douchen van Skylanne. Moesten we niet dat hele genderstuk even opnieuw bespreken? Met transvisie erbij misschien? Onze Finnley zat met zichzelf en de hoeveelheid huiswerk in de knoop en vroeg wat meer steun. Er was een andere judoles, een nieuwe circusschool.  Leuk al dat sporten, maar wel onhandig in de planning. Iets met een zoon die zelf moest koken omdat ik op die dag al vroeg naar mijn werk moest en dan de fiets op de drager moest gooien om onze dochter bij een les te krijgen waar haar vader haar dan met fiets weer kon afhalen. Maar goed, jij wilde kinderen, zij wilden op een sport, dat komt allemaal wel goed. We gaan gewoon verder.

Er waren twijfels op het werk van Jurre over het voortzetten van het bedrijf in zijn huidige vorm, ik had drie bijeenkomsten in een week aan de andere kant van het land, de danstherapeut belde voor nog maar weer een overleg terwijl de fysiotherapeut voorstelde of het niet tijd werd dat we onze Sky eens op ADHD moesten laten testen. ‘Wie weet helpt dat, als ze weet dat dat het is, en kan ze dan wat meer rust vinden.’ School belde opnieuw: als jullie toch komen voor dat gesprek over meer werk voor je kind, dan moeten we even over de digitale opvoeding praten. Het blijkt dat jullie kind onder schooltijd op sites zit waar ze niet zou moeten zitten. Voor we het wisten zaten we met nóg meer extra afspraken in onze agenda.

Wat te doen als je er even doorheen zit

Er is een limiet die je hoofd aankan. Het gaat namelijk niet over wat je ágenda aankan, maar wat de mens achter die agenda aankan. Elke afspraak komt met bijbehorend koffertje vol gedachten en tassen vol mijmeringen. Die overigens bij mij steeds langzamer gingen. (Wat, voor een moeder die ook best wat ADHD kenmerken bezit, nog best een prestatie is, een langzaam hoofd) Ik merkte dat alles moeite kostte. Steeds meer was ik bezig om in mijn hoofd meer moeite te vermijden, door op de bank series te gaan kijken. Vaak terwijl ik dan af en toe naar een To Do list staarde met zaken erop als “Reiskosten declareren” en “Garage bellen Bumper reparatie”. Of, onder het kopje ‘werk’ zaken als “E. Terug mailen concept tekeningen boek.”, “Uitgeverij lijst maken” en “Nieuw blog schrijven!” Waarna ik me vervolgens met verve kweet aan belangrijkere zaken. Zondag met Lubach terugkijken bijvoorbeeld. Het was een recept om me vooral gegarandeerd rot te voelen aan het einde van de dag, omdat ik dan weer weinig nuttigs gedaan had.

Van die dingen als de was er nog bij doen en de vaatwasser inruimen, daar heb ik het dan nog niet eens over gehad. Laten we erop houden dat we in ieder geval schone onderbroeken hebben, en iets om van te eten, dan kijken we verder niet naar de staat van mijn aanrecht of het washok, goed?

Niet vergelijken

Let wel, ik heb géén burn-out. Ik ben niet depressief. Maar ik zit er wel even doorheen. Soms is alles gewoon even te veel, of het nu om kerstdiner voorbereidingen gaat en cadeaus die je moet kopen of dat je voor de zesde keer een gesprek hebt op de school van je kind omdat ze zich maar niet mag omkleden in de zo door haar gewenste kleedkamer. Ieders hoofd heeft een eigen limiet. Laat je vooral niet leiden door de ene moeder die het presteert om tussen de bedrijven door met prachtige (zelfgemaakt!) traktaties aan te komen zetten terwijl ze je verteld over de R&R die ze had in de zon na haar laatste zakenreis naar Rome en had jij de nieuwe speeltuin bij de Intratuin al gezien? Zo gaaf! Je kunt daar heerlijk biologische koekjes eten en tegelijk nog wat van je e-mails lezen. Of door die vader die alles van zich af kan zetten en in slaap valt als zijn hoofd het kussen raakt. Niks piekeren over de coming out van jullie kind als zoon, maar gewoon die heerlijke nachtrust waar jij alleen van kan dromen. Niet vergelijken! Jij hebt andere kwaliteiten. Heerlijk knuffelen bijvoorbeeld, of ontzettend goed kwartetten met je kinderen.

Minder doen

Wat moet je dan wel doen als je er even doorheen zit? Nou, het klinkt als een open deur, en ik ga hem toch intrappen: Doe minder.

Maak eens een lijst met wat er, volgens jou, allemaal zou moeten gebeuren deze week. Ga dan, in gedachten, met die lijst naar een vriend(in). Wat zou die zeggen dat er absoluut móet gebeuren? Zet die zaken bovenaan. Zet de rest allemaal helemaal onderaan. Kijk nog eens naar die bovenste lijst. Moest dat écht? Moet dat nu? Ga je dood als je het niet doet? Failliet? Kan het echt niet naar de onderste stapel dingen op je lijst? Ga na of er mensen zijn die je kunnen helpen met de dingen op je lijst. Misschien kunnen ze zaken overnemen of jou bij begeleiden. Oma’s kunnen nogal eens koken, buurmannen misschien wel oppassen en vrienden mee naar een moeilijk gesprek.

Kijk opnieuw naar de bovenste lijst en kies er één ding van wat je vandaag kunt doen. Eéntje. Als je dat dan gedaan hebt, dan heb je voor vandaag je lijstje gehad. Ons brein voelt zich goed bij doelen halen. Gebruik dat.  Maar dat werkt alleen als je de doelen klein maakt.

Dat je de vaat gedaan hebt voelt ineens stukken beter als je je van jezelf goed mag voelen over het afhebben van die vaat, in plaats van dat je bedenkt dat je eigenlijk nog de bedden had moeten verschonen en de zolder nog moet stofzuigen.

Rust, met mate

De andere tip die ik heb is eigenlijk ook een beetje een open deur: Rust uit.

Maar.. rust met mate. Beweging is goed voor een mens, zeker als je je rot voelt. En nergens kan je je zo goed lamlendig van voelen als van een hele dag in dezelfde houding op de bank hangen (Dat gezegd hebbende, als dat je ding is, je mag het er ook best een keer van nemen. ) Dus blijf ook bewegen. Ik heb een hond, die wil naar buiten, dat scheelt. Maar ook zonder hond kan je af en toe wandelen. Heel therapeutisch, stiekem. Van die vogels en ruisende wind en meer van dat al.

Kijk of je dingen kunt schrappen in je schema, mogelijk loop je geen blijvende schade op als je niet naar de kerstborrel gaat, gewoon voorverpakte worstenbroodjes naar het kerstdiner meegeeft of als je kinderen zelf naar school laat lopen en hun eigen lunch laat maken. Met een beetje geluk voelen ze zich daar nog vet volwassen door ook. Je mag ook echt tegen je kinderen vertellen dat je even wat meer rust nodig hebt. Zo leren zij namelijk dat het goed is om voor zichzelf te zorgen. De fysio niet met de psycholoog en het gesprek met de school in één week plannen is misschien ook een mogelijkheid. Of even wat minder vaak bij schoonmama op de koffie (die heel lief is, maar altijd overal een mening over heeft en dan de jouwe wil weten). Kijk wat je wél leuk vind, en waar je van oplaad, en doe dat in de plaats ervan.

Praat en wees mindfull

In het kader van dat laatste heb ik nog een tip: praat met mensen. Of je nu in een fase zit van “Ik zit er even doorheen maar ik zie het licht nog aan het einde van deze tunnel” of in de “Licht? Wat is dat? Is dat niet iets wat ik me vaaglijk kan herinneren van jaren geleden?” Praat. Met vrienden, je partner, de huisarts en zijn assistenten. Je hoeft echt niet meteen aan de medicijnen, maar soms kan spuien en je leven even (met iemand) onder de loep nemen echt helpen.

Wat ik ook nog wil noemen is: mindfullness.

Accepteren dat alleen de vaat doen ook goed is, is iets wat beter gaat als je af en toe bewust bij jezelf stilstaat. Want jouw gevoelend mogen er zijn, hoe naar ze soms ook voelen.  Zo kun je wat meer stilstaan bij wát je eigenlijk voelt en wáár je dat eigenlijk voelt, en hoe je op die manier op tijd pauze kunt nemen. Je hoeft geen zweverige cursussen te doen. Gewoon een beetje op YouTube “bodyscan” intypen en daar een aantal keer per week tien minuten de tijd voor nemen is al winst.

Wat heb ik zelf gedaan?

Zelf heb ik een to do lijst boekje gekocht. Daar schrijf ik op wat moet, en wat kan. En ik probeer blij te zijn met wat ik doe, ook al is het maar een beetje. Ik kook vaker saai en makkelijk, en ietsje vaker ongezond (maar niet heel vaak. Makkelijk blijkt ook zaken als ‘ dure voorgesneden groenten’ te omvatten, en niet alleen maar zaken als pizza en patat) Ik heb een kaart van het zwembad gekocht om in elk geval elke week aan beweging te doen, en de fysio verplicht mij volgende keren te vragen voor welk klasje ik me heb aangemeld. Ik heb het gesprek met school uitgesteld tot volgend jaar. We gaan maar naar één kerstdiner, en de kinderen maken op die van hun allebei hetzelfde makkelijke gerecht.

Ook heb ik een mindfullness app gedownload. Nu ja, meteen maar drie. Om te bekijken welke de beste was. Reviews erover gelezen. Uitgezocht hoe mindfullness en lichaamsbewustzijn kinderen met genderdysforie kan helpen en wat de effecten kunnen zijn op koters met mogelijke ADHD. Drie boeken bij de bieb geleend over het onderwerp en nog vier andere in reservering gezet. Toen ging mijn telefoon af met het alarm wat ik had ingesteld om een bodyscan momentje te doen en heb ik mezelf tot de orde geroepen.

Bloggen heeft geen haast

Na een kopje thee en een goed boek (ook heerlijk om af en toe te doen, als je een boekenmens bent overigens) heb ik tijd gemaakt om dit blogje te schrijven. Iets waar ik nogal tegenop zag, omdat ik al een behoorlijke tijd niets geschreven had, waardoor de drempel om wel iets te schrijven nogal omhoog ging. Tot ik bedacht dat ik misschien dan juist dáár over wat moest schrijven.

Omdat er doorheen zitten best wel iets is wat we mogen benoemen. In mijn geval gaat het vast over*), als we in het nieuwe jaar weer een ritme gevonden hebben in de moet en wat kan, en we dan een beetje meer in tune zijn met ons acceptatiegen. Ik heb nog steeds een plan om mijn boek af te maken, alleen heb ik het tijdpad waarop dat perse moet gebeuren op dit moment even wat bijgesteld. Onder het motto: moet dat écht? Ga ik nu even opladen en met de hond wandelen naar de plaatselijke supermarkt voor een lekker broodje bij de lunch. Het plaatsen van dit blog gebeurd vanmiddag wel. Of morgen, als dat beter uitkomt. Mijn hoofd wil even uitwaaien.

*) Als dat voor jou niet zo voelt, dat kan. Schaam je niet, maar praat erover. Er zijn mensen om je te helpen. Huisartsen, hun praktijkondersteuners, of maatschappelijk werkers en psychologen. Er is hulp om het lichtknopje weer te vinden.