Ik schreef in januari dat papa Jurre en ik gingen scheiden. Dat uit elkaar gaan duurt even (iets met vrij veel documenten met veel te kleine lettertjes waar je je eerst moet doorploeteren voordat je het kunt indienen), maar in de tussentijd werd er wel naar huizen gekeken voor Jurre. Hoe gaat het nu eigenlijk allemaal in Huize van Delft, en wat heeft verhuizen met onderbroeken te maken?

Hoe vind je een huis?

Er gaat dus verhuisd worden. Sky, Finn en ik blijven in ons oude huis, en Jurre vond voor hem en de kinderen een prachtig jaren dertig appartement in de vogeltjesbuurt in de stad hiernaast. 

Even en passant, dat huis zoeken, dat had wat vogelvoetjes in een vogelbad. Huizen voor gescheiden ouders liggen niet voor het oprapen. Sterker nog, huizen voor gescheiden ouders zijn vrij vaak non-existent. Pointer was het met me eens; tenzij beide ouders een heel goed betaalde baan hebben is het vinden van een huis nogal eens een drama. Huurprijzen hoog, sociale huurwoningen nergens te vinden. Ik mag me enorm gelukkig prijzen dat de kinderen en ik voorlopig in ons stulpje kunnen blijven.

Maar vooral zou ik een open deur willen intrappen: ga niet scheiden. Zoek een relatietherapeut. Ga aan het werk. Neem pauze, ga ergens in een bos zitten om af te koelen, en ga dan met je partner aan het werk. Het hebben van een langdurige relatie is niet vanzelfsprekend, maar hard werken. Ik zou eigenlijk iedereen een jaarlijkse check up bij een therapeut aanraden, zo’n beetje tegelijk met de APK van je auto. Maar goed, ik dwaal af. We hadden het over huizen.

Naamgevings perikelen

Over afdwalen gesproken, die huizen, trouwens, die moesten een naam. Wij houden van namen geven in huize van Delft. De auto heeft een naam, mijn scootmobiel, de laptop en de televisies. Onze dochter was vast van mening dat onze huizen ook een naam moesten. Na lang debat werd het onze Shaun de Ark genoemd (Iets met Ark in onze straat en hoe Jeanne ‘d Arc gewoon vet cool is (en nog potentieel transgender ook) en iets onbegrijpelijks met Shaun het schaap (die blijkbaar in de ogen van een tienjarige way cooler is dan Jeanne). Jurre’s mooie jaren 30 stulpje in de vogelbuurt werd Villa Kakelbont. Niet dat mijn kinderen ooit Pippi Langkous echt gekeken hebben, maar als ze dat hadden gedaan hadden ze Pippi vast gaaf gevonden. Twee gave onafhankelijke mensen, dat leek ons wel mooi.

Hoe doe je dat, verhuizen na een scheiding?

Dozen sprokkelen dus. Op een druilerige maandag in februari beginnen we met inpakken. Jurre zijn spullen zijn eerst aan de beurt. Onze kroost had bedacht dat zij onze kamers wilden, en voordat we deze kamerdans konden realiseren moesten papa’s spullen er eerst uit. Na een bijzonder emotionele week stonden eind van de rit onze kinderen te stuiteren in hun nieuwe kamers. Finnley nam de zolderkamer over, en Skylanne kan nu ronddansen in de oude master bedroom. 

Vervolgens deden we eigenlijk even helemaal niets. Eerst maar even wennen en landen. Papa stopte al zijn spullen in zijn nieuwe Villa, en kwam elke week op donderdag en vrijdag hier logeren zodat ik kon werken en hij zijn kroost kon knuffelen. Het idee daarachter was dat, juist omdat Sky het nu moeilijk had met haar nieuwe school, we het allemaal rustig zouden opbouwen. Tegen april zouden de kinderen dan de ene week bij papa en de ene week bij mama gaan wonen. 

Spullen verdelen

Dan ben je ineens echt een kind van gescheiden ouders.*) Je spulletjes verhuizen naar de Villa van je vader. Heb je dan alles dubbel of sleep je elke week vanalles mee? Scheiden is plannen, zo blijkt. Of eigenlijk, plannen, plannen en nog eens plannen. Bellen, appen en mailen, je plan vergeten, terugbellen, en nog meer plannen. Wij hebben ervoor gekozen om niet alles dubbel te hebben. Je moet ten eerste toch al een hoop sjouwen elke week (Al je schoolboeken bijvoorbeeld) en ten tweede bleken sommige dingen (Laat ik niet bij naam noemen wat een krankzinnige dure sport kunstschaatsen is) gewoon te prijzig om dubbel te kopen. Dus; verdelen die hap.

CD van mij CD van jou werd een onderbroek bij de Villa, onderbroek naar de Ark. ‘Mama, ik heb veel te weinig topjes nu!’ werd gevolgd door ‘Waar is mijn gymshirt!’ af en toe afgewisseld met een ‘Waarom liggen er op drie plekken in je kamers stapels met onopgeruimde was!’ Tegen de tijd dat we een uur later eindelijk halverwege doos 1 waren heb ik voorzichtig gevraagd of het ook oké was als ik de spullen verder zou sorteren en zij dan beneden Netflix gingen kijken. ‘Mogen we dan cola van de SodaStream, mam?’ Het belang van ‘ik-wil-mijn-eigen-spullen-zelf-inpakken’ was overschat, zo bleek. 

De bh’s zijn op

Hoewel Sky wel een punt had, zo bleek later. Ze hád maar weinig topjes. Ik schreef al eerder over de opkomst van de BH voor onze transtiener, en uiteraard gaat die inmiddels helemaal nergens meer naartoe zonder topje. (Alhoewel heel af en toe uitzonderingen gemaakt worden voor het zwembad, waarna je dan heerlijk in één keer in je onesie kunt springen om dan de auto in te duiken) Mogelijk wordt in de toekomst het topje toegevoegd aan de lijst van mee te nemen meuk in de Paarse Papakratten**), maar voor nu bleek Vinted eigenlijk een prima plek om goedkoop nog wat extra H&M sporttops met vulling te vinden.

Omkleden in ondergoed

Ondergoed bleek een ander verhaal. Sky is, zoals ik eerder zei gestart op een nieuwe school, en daar wilde ze nog niet vertellen dat ze transgender is. ***) Onze dochter voelt zich goed kwetsbaar op dit moment, met alle veranderingen in haar leven, en nu al moeilijke gesprekken hebben op school stonden niet hoog op haar wensenlijstje. Jur en ik vonden er het onze van, want is het geheimhouden niet ook ergens stressvol ****) ,maar het is haar school, en we respecteren haar besluit. Maar school had wel gym, en omkleden in een prachtige mooie gezamelijke kleedkamer. En tienertransmeisjes hebben piemels, die niet perse onzichtbaar zitten te wezen als dat jou het meest uitkomt.

Overigens denk ik persoonlijk dat het meevalt hoeveel het op zou vallen. Mogelijk kijkt een beetje tienermeisje niet perse naar het kruis van een ander tienermeisje als er omgekleed wordt voor de gymles. Punt was, dat een beetje genderkind uberhaupt al niet zoveel opheeft met dat kruis, en nog al eens als de dood is dat het wel wordt gezien. *****) Aldus kochten wij Transgenderondergoed, speciaal ondergoed voor genderkinderen, wat lekker strak zit en bobbels wat pletten kan. Prachtig, en handgemaakt, en voor wat het is helemaal niet duur, maar wel duurder dan gewoon ondergoed. Om die reden hadden we er maar vier van, want hoewel ik geen hekel heb aan de was doen, heb zelfs ik mijn grenzen. 

Hmm.. als we dat verdelen hebben we er elk maar twee. Toch maar bijkopen dan? Meenemen? Dat wordt dan wel elke week je halve huis ondersteboven halen op zoek naar in welke wasmand ze beland zijn.. (Ik heb gepoogd de chaos in huis en mijn eigen stressniveau wat in te dammen door op te geven mijn pubers te leren dat was IN de wasmand moet, maar gewoon in meerdere kamers een wasmand neer te zetten)

Menstruatie ondergoed voor transmeisjes?

Ergens in de week waarin ik daar over nadenk zie ik online een reclame over menstruatie ondergoed voorbijkomen. Het principe van het spul is dat je geen maandverband of tampons koopt die je dan moet weggooien, maar ondergoed hebt wat je gewoon kunt wassen. Er zit een soort van ingebouwd mandverbandje in. Goed voor milieu en portemonnee. Nu denkt u, er is vast vanalles wat je mogelijk als transmeisje nodig hebt, maar menstruatie ondergoed hoort daar op zich niet bij. 

Toch wilde ik dat gaan uitproberen. Ik redeneerde: ondergoed voor transgender meiden heeft een versterkt voorpand. Menstruatie ondergoed heeft een soort van versterkt voorpand, want daar zit dat maandverband achtige spul in. Ik polstte de facebook groep van gender ouders. Iemand ervaring hiermee? Nee? Ach, proberen kan geen kwaad. Oké, mogelijk was het ook vooral ingegeven door de advertentie, want het was maar een tientje, en ik dacht, als het allemaal niets is dan is het in ieder geval gewoon ondergoed. Plus, het had plaatjes. En stof met dessins breekt het licht, waardoor bobbels erin minder opvallen. 

Mama de taxichauffeuse

Terwijl we wachten op de post (die ook nog de extra slippers, een tweetal truien, en het tweede set broodtrommels moet gaan brengen) testen we de route naar Jurre’s huis. Ik beloof plechtig dat ik ze elke week ophaal van de Villa met de fietsendrager, zodat ze niet het enorme stuk naar de Ark hoeven te fietsen elke week. Mogelijk heb ik enig ouderlijk schuldgevoel op te lossen, want op zich is de verschrikkelijke negentien minuten die het fietsen is van mijn huis naar zijn huis niet heel anders dan de eenentwintig minuten die het fietsen is van papa’s huis, naar zeg, Finn zijn school. Of de tweeentwintig minuten naar de judo. Maar goed, laten we het makkelijk houden waar het kan. Daarbij, wie wil er nu niet taxi spelen voor zijn kinderen? Voor je het weet zijn ze maar de deur uit en heb je de kansen om jarenlang hoogwaardige veerdienst te wezen verspeeld.

Broekje valt tegen

Als de post dan komt is het eigenlijk een beetje teleurstellend. Ze zitten prima, en staan geinig, maar zien er wel heel erg uit als onderbroek met maandverband. (Voor de baarmoederloze mensen onder de lezers: Verzin een billboardreclame van een niet nader te noemen onderbroekenmerk. Neem in gedachten een in de lengte opgevouwen theedoek. Stop die in de onderbroek. Trek die aan bij het model. Voila.) 

Punt is, dat een onderbroek met maandverband er voor Sky uitziet als een onderbroek met bobbel. En ze wil geen bobbel. ‘Maar ik kan hem wel aan als ik geen gym heb hoor, mam’, vertelt ze, ‘want hij zit wel lekker’.

Jurre en ik hebben nu in ieder geval ietsje meer tijd om meer ondergoed te bestellen. Das maar goed ook, want in de tussenliggende weken heeft Finnley besloten uit ál zijn schoenen te groeien, ook degene die we in december pas gekocht hadden. Dat je met al je vezels in je lijf en je portemonnee zal weten dat je pubers in huis hebt. Gelukkig is het belangrijkste van de verhuizing in ieder geval gelukt. “Mam! Papa’s buren hebben een trampoline! En bij de kruidvat om de hoek hebben ze heel goedkoop snoep!” 

*) Er is een hoop meer te zeggen over kind van gescheiden ouders zijn. Vooral op psychisch vlak geeft het je echt een knauw. Maar dat is voer voor een ander stukje. Vandaag gaat het over praktische zaken. En dus, over onderbroeken.

**) Prachtige alliteratie, zo vond ik. Maar vooral, we hadden nog van die bezorgkratten staan, en die passen mooi overdwars in de gang, en kunnen dan gedurende de week bij ouder 1 de vergaarbak zijn van alles wat je mee wilt nemen wat niet op de standaard lijst staat. En op die manier voorkomen dat je een uur voordat je gaat vertrekken als een kip zonder kop rondrent omdat je spruit dat ene biebboek écht mee wilt hebben en absolúút niet meer in slaap kan vallen zonder knuffel Jacky en waar is toch potjandrie dat verjaardagskado wat je gekocht had voor het feestje van Merlijn volgende week?! 

***) De oplettende lezer heeft misschien gezien dat ze dat vorige week wel degelijk vertelt heeft op school. Maar, ten eerste had ik dit toen al deels geschreven, en ten tweede speelt dit blog zich af in de tijd toen dat nog niet het geval was. 

****) Oudervereniging GO van Transvisie adviseert om het wel te vertellen. Geheimhouden kost ook stress, wat als iemand het weet en anderen niet, dan gaan er dingen rondzingen, en dat kan je maar beter voor zijn. Transvisie heeft ook scholenbegeleiding om te helpen. Maar vooral: luister naar je kind. Adviseer. Niets moet.

****) Voor oudere trans tieners kan het zelfs helaas zo zijn dat het wel of niet zichtbaar een bobbel in de broek hebben, (of op andere manier doorgaan voor meisje-passing, zoals dat heet-) zelfs letterlijk tot de dood kan leiden. Er is nog steeds veel geweld tegen transgender personen in de wereld. Trans ondergoed is geen overbode luxe, helaas.