Wederom een blog in twee delen, omdat ik wel recht wilde doen aan alle zaken die we in het gesprek besproken hebben, en als ik dat in zou korten zouden delen daarvan verloren gaan. Vandaag deel één, en later in de week het volgende deel.

Ik schreef in het blog over gender keuzes dat er een gesprek op school zou komen zodat onze Skylar overal Skylanne zou mogen gaan heten. De coming out, so to speak, een moment waarom je uit de kast komt en je masker aflegt en laat zien wie je écht bent. Afgelopen donderdag was het moment daar dat we eindelijk allemaal plek in onze agenda’s hadden gevonden om bij elkaar te komen in het kantoorje van de directrice. Die zat samen met één van Sky’s leraren op ons te wachten. De kinderen waren geinstrueerd om eerst te spelen en niet meteen achter een iPad te duiken, Jurre had zijn werk geparkeerd en was er ook bij, en de vrijwilliger van GO  die het gesprek zou begeleiden had zich door de file heen gewurmd om bij ons aan te schuiven.

Toch wel zenuwachtig

Terwijl ik ogenschijnlijk onbewogen in mijn theekopje roerde zat ik stiekem van binnen te bibberen. Ik was hartstikke zenuwachtig. Terwijl ik eigenlijk niet eens heel duidelijk wist waarom dan. Het was alsof ik bang was dat de school het allemaal een heel stom plan zou vinden. Dat ze zich achter de oren zouden krabben en zouden zeggen ‘Nee, dat vinden wij eigenlijk helemaal niet zo nodig, dat ‘zij” en dat ik dan onverrichter zake weer huiswaarts zou keren. Of nee, misschien was het niet dat. Wij hebben een fijne school met een hele lieve directrice, en ik kon me eerlijk gezegd helemaal niet zo voorstellen dat ze er écht tegenin zou gaan. Maar wel was ik bang dat ze het allemaal te snel vonden. Dat ze vonden dat rokken allemaal prima waren, maar dat ‘zij’ zeggen tegen je zoon iets van een heel ander kaliber is. Dat meisje worden leuk is, maar dat je omkleden in een andere kleedkamer niet iets is wat zij konden faciliteren. Ik had al mijn angsten wat de buitenwereld ervan zou kunnen gaan vinden op dit ene moment geprojecteerd.

Wat gaan we eigenlijk bespreken?

Het gesprek begon met de vrijwilliger van Go, die uitlegde wat we hier eigenlijk zaten te doen. Wat was Genderkind en Ouder eigenlijk, en met welke functie zat zij hier? Ze vertelde dat ze zelf ook ouders is van een genderkind, en al meerdere van dit soort gesprekken had gehad op diverse andere scholen. Dat stelde me wel gerust, en ik geloof de directrice ook wel. Dit was de deskundige waar ze zo naar opzoek waren. Vervolgens kwam de vraag bij ons terecht, waarom zitten we eigenlijk hier? Was het niet gisteren dat je ons vertelde dat het met Sky zo’n vaart niet zou lopen? Dat jullie kind zegt een meisje te willen worden, maar ook een hond en een zeemeermin?

Ik merk tijdens het gesprek dat ik een beetje in de verdediging schiet. Gedachten als ‘waarom moeten wij altijd alles uitleggen?’ en ‘zie je wel, ze willen er niet aan, en vinden het te snel’ strijden om voorrang in mijn hoofd. Terwijl dat eigenlijk helemaal niet nodig is. Mensen om ons heen willen het waarom graag horen. De omgeving weet veel minder van transgender dan wij. Zíj zijn er niet bij als Sky thuis voor de zoveelste keer zegt eigenlijk het liefste bij de meisjes te horen. Zíj zien de glimoogjes van ons kind niet, voelen de knuffels niet, die wij krijgen als Skylanne het meisje mag zijn wat ze zo graag wil. En laten we wel wezen, het ís ook snel. Een jaar geleden had ik je voor gek, of minstens voor heel ruimdenkend versleten als je gezegd had dat we nu dit gesprek zouden hebben. Ook wij moeten ons motortje aanzetten om de boot van ons kind te kunnen bijhouden af en toe.

Wat is gender?

We leggen opnieuw uit wat het verschil is tussen Finnley en Sky. Dat het wezenlijk anders is om je als meisje te kleden en je meisje te voelen. Maar dat wij daar, als cisgender ouders en leraren, eigenlijk nooit zo bij stil staan. Nu we het toch over het broertje van hadden, daar moest wel even bij worden stilgestaan. Het zou namelijk zomaar kunnen dat Finn een hoop vragen te verduren zou krijgen van andere kinderen die weten dat hij de grote broer van Skylanne is. We moeten dat wel in goede banen leiden als we straks de coming out doen.

Wie ga je informatie geven

Het voorstel van GO was om een brief te maken naar ouders. Zoals al eerder aan de telefoon verteld  is hun motto ‘meer informatie=meer acceptatie’ en de ouders informeren zodat die op de juiste manier op vragen van hun kinderen kunnen reageren hoort daarbij. De directie stelde voor om een brief te maken aan Sky haar klas en de parallelklas. Maar hoe zat het dan met de broertjes en zusjes en hun klasgenoten? En met de middenbouw waar we volgend jaar naar over zouden gaan? Die zat immers vol met kinderen die vorig jaar nog bij ons genderkind in de klas zaten.

Er kon ook een voorlichting komen voor leraren en ouders. De vrijwilligers van Go zijn volleerd praters, en konden een mooie powerpoint van stal halen om te vertellen over gender in al zijn verschijningsvormen en wat dat wel en niet zou kunnen betekenen op school. School was daar echter niet meteen voorstander van, wat vooral was ingegeven door het nieuwe schoolregime dat sinds begin dit jaar van kracht is, en waar de aandacht van de leraren, en ook vooral hun buitenschools beschikbare tijd, behoorlijk door wordt opgeslokt. Jurre en ik hadden eigenlijk ook niet echt het gevoel dat zo’n voorlichting perse nodig was. Je kunt ook al een hoop informatie geven met het uitdelen van een link naar een mooie folder.

Waarom niet naar iedereen?

Ineens hoorde ik mezelf voorstellen: ‘Waarom sturen we de brief niet gewoon naar iedereen?’ Dan zijn we overal vanaf. Geen nadenkwerk welke kinderen en ouders het wel en niet weten, of zaken die je bij aanvang van groep 4 weer opnieuw moet oppakken. De leraren lezen het boek  dan voor in alle onderbouwgroepen en dat is dan dat. In de klas heb je het dan mooi klein gehouden om niet enorm de aandacht op het genderkind te vestigen, en je hebt de ouders alle mogelijke informatie gegeven waardoor ze vragen van kinderen goed kunnen beantwoorden. Van een ouder die dit gewoon ‘even’ wilde doen, was ik een ouder geworden die het zekere voor het onzekere wilde nemen. Wat kon het ook feitelijk voor kwaad als we wél iedereen uitleg zouden geven?

Waarschijnlijk niets, dat kan ik u wel alvast vertellen, voordat u uren wakker ligt op zoek naar het antwoord op deze vraag. Samen met de vraag der vragen, het antwoord op het leven, het universum, en alles *) is dat natuurlijk iets waarover u anders enorme hoofdbrekens gaat hebben. Want op het vervolg van dit stukje moet u nog even wachten. Ik ben weer zo langdradig geweest in mijn poging om precies weer te geven hoe onze gesprekken liepen, en alle gedachten daarover bloot te leggen, dat ik het niet in één blogje gepropt kreeg. Mijn excuses.

*) 42. Voor het geval u zich dat afvroeg. (en als u dat niet deed, dan doet u zich dat nu. Maar echt, het antwoord is 42. Lees maar na.)