‘Hé badmeester, Hoe gaat ie? En met je vriendin? Oh.. het is uit, hè, balen. Nee, met mij nog alles hetzelfde. Was een beetje druk zo na de feestdagen, veel werk te doen. Oja, wat ik nog zeggen wilde, heb jij het lesje met Skylar morgen? De dolfijntjes van half vijf? Sky komt in een badpak naar de zwemles morgen. Komt wel goed hè. Nou doei!’

Gedachten zoals deze stuiteren al een tijdje door mijn hoofd. Naast dit soort conversaties heb ik allerhande scenario’s de revue laten passeren over wat er zou kunnen gebeuren als mijn kleine man in een roze zwempak op zijn lessen verschijnt. De coördinator van de zwemlessen stond er redelijk positief tegenover. Maar de badmeester, zou dat wel goed gaan? Wat als hij met me in discussie gaat en het niet wil bespreken met de kinderen? Het zou zomaar kunnen dat hij er helemaal niets van begrijpt. Moest ik dan maar meelopen het zwembad in? Of is het verstandiger alles aan de meester over te laten en er niet te veel aandacht op te vestigen?

Ik debatteer met mezelf. Misschien moest ik maar gewoon niets zeggen. Doen alsof het de normaalste zaak van de wereld is in de hoop dat alle anderen dat ook zullen vinden. Maar de douches dan? Al die andere kinderen? Er is op dat tijdstip ook les voor het B en C diploma, veel oudere kinderen dus, kinderen die niet perse alleen maar vriendelijk “Goh, Skylar, waarom heb jij een badpak aan?” zouden gaan vragen. Ik overweeg serieus om te laat te komen, zodat hij niet zou hoeven douchen en alle kinderen al in het bad zouden zijn.

Dan hebben we nog de omkleedkwestie. Normaal zitten we in een rode jongetjes kleedkamer die door alle seksen gebruikt wordt als er lessen zijn. Maar bij het aantrekken van een badpak is enig, erm, gefrut gemoeid. Het kost even voordat alle onderdelen van Sky zijn lijf ook daadwerkelijk in dat pak zitten. Des te meer omdat hij de procedure ontzettend vind kietelen. Moet ik met hem in een kleedhokje? Dan ga ik wel erg de boodschap afgeven dat jongens in een zwempak blijkbaar een hokje nodig hebben. En ik vind nu juist dat dat volkomen normaal zou moeten zijn. Thuis de zwemkleding maar alvast aandoen dan? Dat maakt het potentiele laatkomen wel geloofwaardiger en makkelijker…

Alsof ik nog niet genoeg had om me druk over te maken hebben we daar natuurlijk ook nog vragen als: blijft het allemaal wel zitten? Is het zwempak wel strak genoeg om alle potentieel naar buiten piepende onderdelen van Sky zijn lijf binnen te houden? En wat als dat niet zo is? Moet ik dan naar beneden om hem alsnog een zwembroek aan te doen? Dat gaat hij bijzonder ongemakkelijk vinden, om niet te zeggen helemaal niet leuk, daar zijn zwembroek grijs en saai is en het badpak leuk en roze. Ik zie de driftbui al hangen. Of ga ik hem enkel helpen het zaakje weer bijeen te rapen? In beide gevallen hangt er een enorm uitroepteken boven zijn hoofd.

Al dit gedenk maakt dat ik hoofdpijn krijg. Ik schaam me een beetje voor al mijn twijfels en ontwijkneigingen. Ik snak enorm naar een kop earl grey op de bank in een wereld waarin alles overzichtelijk en duidelijk is en ik niet voor lastige dillemma’s word geplaatst. Waarom moest ik ook alweer zonodig moeder worden? Maar ik bén moeder. Moeder van een geweldige, lieve, ontzettend knuffelige, gender creatieve zoon, een zoon waarvan ik vind dat hij moet kunnen dragen wat hij wil. Híj zit niet met dat badpak. Hij is alleen maar blij. Híj is helemaal niet bezig met wat anderen van hem vinden -nog niet-, híj wil gewoon zijn mooie roze zwempak aan.

“Hé badmeester, hoe gaat het? Ik wil even met je praten. Skylar wil morgen een badpak aan naar zwemles. Hoezo? Omdat hij dat leuk vind, en zich daar fijn in voelt. Nee, hij is niet echt transgender, meer ergens in het midden, wij noemen het gender creatief. Maar ik maak me een beetje zorgen over de groep, dus ik dacht, als jij nu even een paar minuutjes tijd maakt om het te bespreken? Niets bijzonders hoor, gewoon iets als ‘Sky vind roze en zwempakken leuk, jullie houden misschien meer van voetbal of paardrijden, iedereen is immers anders.’ Gewoon even de kinderen de gelegenheid geven vragen te stellen. Kan dat?”

Hij reageerde heerlijk. Had er nog niet echt eerder van gehoord, of ervaring mee, maar liet het geheel aan ons over of we wilden dat er iets van gezegd zou worden of niet. Hij wilde verder vanalles en nogwat weten over gender, homosexualiteit en hoe dat Sky zijn ontwikkeling mogelijk zou beinvloeden. Soms moet je er maar gewoon vanuit gaan dat mensen goed reageren, dat scheelt zoveel onnodige hersenkronkels.

Dat gezegd hebbende, ik denk nog steeds dat ik graag Jurre naar de zwemles stuur morgen…