Toen Sky heel klein was hadden we een labrador. Toen die ongelukkig overleed had ik geen zin om een pup zindelijk te maken met een kruipende peuter in huis, en kwam het aanschaffen van een viervoeter wat meer op de achtergrond. Ik was aan het wachten op het perfecte tijdstip. Moesten de kinderen niet wat ouder? Het seizoen wat minder nat? Aan de andere kant zou een hond wel een heel mooi maatje kunnen zijn voor onze kinderen. Vooral ons, soms wat door haar slechte zelfbeeld gekwelde, genderkind zou best wel eens baat kunnen hebben bij een haarbal in huis om mee te knuffelen en je verhaal aan kwijt te kunnen. Daarbij was zo’n hond die je regelmatig uit moet laten niet de perfecte manier om onze stuiterballen op regelmatige basis naar buiten te sturen?

Huize van Delft zoekt hond

Het juiste moment bleek, zoals wel vaker, nooit echt te komen. We spraken met een vriendin, die een hulphond had voor haar autistische dochter. Heel anders dan bij ons, maar het gaf wel een beeld van wat een kind aan een hond kan hebben. Vooral een kind wat slecht kan praten over haar gevoel. Als we in de vakantie logeerhondje Rose thuis hebben, en Sky zich ontpopt tot een ware honden trainer die tot wel vijf keer per dag met het dier op stap wil ga ik in een verloren kwartiertje even marktplaats op.

‘Jur? Ze hebben een Stabij hier. Kijk hoe schattig! Ze zijn al zeven weken, dus als we het zouden doen is ie groot genoeg om mee op vakantie te gaan van de zomer.’

We hebben uiteraard van te voren bij de kinderen geinventariseerd wat voor hond zij zouden willen, en hebben hun adviezen vervolgens volledig links laten liggen. Finnley wilde iets immens groots, en Skylanne iets kleins met hele lange haren. Beiden wilden ook wel een dalmatiër. Onze dochter wilde een vrouwtje, en Finn een mannetje. Jurre en ik wilden een Friese Stabij. Die hadden we eerder gehad, hebben een mooi middenmaatje en zijn leergierg en slim. We kozen voor een reutje, omdat gecastreerde mannetjes gemiddeld wat stabieler zijn dan de vrouwtjes. En laten ze nu net op dat gevonde adresje nog drie reutjes in het nest hebben die nog een nieuwe familie zoeken.

Naam uit de oude doos

Dan komt het belangrijkste onderdeel van het nemen van een huisdier. NIet het aanschaffen van zaken als een hondenriem, een bench of brokjes. By far belangrijker dan al dat is het kiezen van de naam.

Gelukkig hadden we dat eigenlijk van te voren al geregeld. Ooit keek ik met een zes jarige Lyka de film Ice Princess en kwam daar de naam Casey tegen. Dat leek me wel leuk, geinig af te korten tot Case, en (zo zou later blijken) nuttig en plezierig unisex.
Tegen de tijd dat Sky en Finn benoemd moesten worden is de naam dan ook op het lijstje gekomen. Maar hij heeft het eigenlijk nooit gered tot de finale. Te gewoon, vond ik toen, met names als Quita, Bryony en Spijker op mijn blaadje. Te Engels, vond Jurre (of in ieder geval niet leuk Engels genoeg, want hij schreef vervolgens Bradley en Sue wel op de lijst) Niet gewoon genoeg, vond Lyka, die verder namen als Evert en Johannes op haar lijst krabbelde.

Tegen de tijd dat ik in de auto de kilometers tot Drachten onder me zag verdwijnen leek het me overduidelijk dat dit het moment was om Casey zijn naam te geven. Ik meldde de fokkers dat met welke naam onze pup voortaan door het leven zou gaan en dat was dan dat. Bij het ontbijt hield ik een foto van ons pupje omhoog. ‘Kijk jongens, dit is Casey, die komt 12 mei bij ons wonen.’

Zei je nu ‘Keesie’?

Tien minuten later sta ik bellend de vaatwasser in te ruimen. (Bij uitstek een moment om tijd te hebben om mensen te bellen als je een druk gezin hebt, zo blijkt, net als de was opvouwen en in de file staan. Oortjes zijn ook heel goed binnenshuis bruikbaar.) Mijn oren zijn eindelijk gestopt met piepen na de ietwat luidruchtge manier waarop mijn kroost het ons duidelijk maakte dat ze het opnemen van een pup in ons gezin een heel geod idee vonden. Finnley ligt met een Duckie op de bank, en Skylanne probeert onze logeerhond Rose zover te krijgen dat ze gaat omrollen.

‘Hij heet Casey’, vertel ik de vriendin aan de andere kant van de lijn. ‘Heb je de video gezien? Zó schattig.’

Ineens dringt het tot me door dat, voor de gemiddelde Nederander, mijn zorgvuldig uitgekozen naam gaat horen als “Keesie”. Mogelijk klinkt mijn mooie unisex en leuk af te korten hondennaam als ik hem door de speeltuin roep gewoon als ‘Kees’. In allerijl app ik Jurre. ‘Ja, dat had ik allang door hoor Taya. Maar da’s toch niet erg?’ Maar dat is wel erg. Ik ben een rockmoeder met roze haar. Je hond Kees noemen stond bijzonder niet op mijn wensenlijstje.

Er moet een nieuwe naam

Zoals dat gaat met zaken die je eerst niet ziet, maar nu wel, je kunt ze niet meer ont-zien. Er was dus geen ontkomen aan, er moest een andere naam worden bedacht.

De naam moest apart maar niet té. Engels, of minstens uitspreekbaar in een verder Engelstalige vocabulaire in ons tweetalig huishouden. Als het kan een beetje unisex, en afkortbaar tot iets wat je door een druk park kunt roepen als je viervoeter een konijn interessanter vindt dan jouw kant op komen. Nu zal ik even voor u schetsen hoe dat gaat; de familie van Delft die een naam gaat uitzoeken.

Taya: wat dacht je van Riley?
Jurre: we hebben al een R, van kat Rhesi. Misschien een naam met een O? Of een P?
Taya: Orryn? Kan je mooi afkorten tot Orry. Of Silver Onyx, hij is wit met zwart tenslotte. Wacht, misschien zijn er leuke Friese namen
*spit een uur lang Friese babynames sites door*
Taya: Fries is onuitspreekbaar. Laten we dat vergeten.
Lyka: Orryn is stom. waarom niet Olaf van frozen? Of Ori, de dwerg uit de Hobbit? Of Obi(e), Okke, Ollie?
Taya: Waarom is Or-rin stom, en is Or-ri wel goed?
*twee uur namenwebsites lezen later*
Jurre: zullen we de kinderen vragen namen te verzinnen?
Taya en Lyka: Nee!! Weet je nog wat er gebeurde toen Lyka namen mocht verzinnen voor een Finnley in wording? Dan heet onze hond straks Poopsie!
Lyka: Merry? Sam? Kili of Fili? Frodo vind je zeker té? *)
Taya: Misschien Pippin? Dat kort lekker af tot Pip.
Jurre: *googledegoogle* “Pippin” 1. A red and yellow dessert apple. 2. An excellent person or thing. Ik wil wel een excellente hond.
Taya: Laten we de kinderen het gevoel geven dat ze erbij betrokken worden. Skylanne en Finnley, wat vinden jullie leuker: Orryn, Silver Onyx, Pippin?
Lyka: Waarom zitten mijn namen nooit in jouw lijstje?
Taya: Omdat ik uiteindelijk de naam door het park moet schreeuwen. Dus heb ik veto recht. Vind ik. En ik ben je moeder. Dubbel veto. Oh, en ik betaal de hond. Driedubbel.
Jurre: Niet om het één of ander, maar wie werkt er de hele week voor dat geld waarmee jíj de hond gaat kopen?…
Sky en Finn: Pippin!
Taya: Pippin it is.

Kan een hond transgender zijn

Nu we via zorgvuldig en moeglijk ietwat langdradig overleg tot een naam waren gekomen vraag ik me af of er zoiets zou bestaan, een transgender hond. Enig google leert dat intersekse honden en katten gewoon voorkomen , net zoals bij mensen. Sterker nog, in het dierenrijk is het hebben van meerdere opties naast alleen man en vrouw eigenlijk veel geruikelijker dan bij ons. Zo heeeft onze planeet behoorlijk wat tweeslachtige slakken, is clowsvisje Nemo transgender als het leidende vrouwtje doodgaat en kan een beetje mannelijke pad ook eicellen gaan produceren.

Kies je eigen voornaamwoord

Zou het, opperde ik lachend, niet een idee zijn als we Pippin mee naar huis nemen en dan thuis kijken wat zijn voornaamwoord gaat worden? Mogelijk draaf ik ietwat door, in mijn hersenkronkels over gender, zoals mijn brein wel vaker van hak naar tak naar vliegtuig springt. (Jurre vond van wel, toen ik het idee, eigenlijk min of meer als grapje, tegen hem opperde. Maar ja, hij vond paarse en gele Levensweg poppetjes ook al een stom idee, terwijl we nu wel kinderen hebben die elk spel nadenken wat ze in hun auto willen, en regelmatig een homokoppel met roze prinsessenjongetjes de finish over laten racen)

Maar des te meer ik erover nadacht des te meer ik het wel een mooi idee vond. Ik bedoel, het is niet alsof het dier in kwestie daar enorm een boodschap heeft aan welk voornaamwoord je op hem loslaat. In Scandinavië krijgen kinderen soms ook pas na een tijdje hun naam, omdat de ouders nog moeten kijken wat het karakter van het kind is, en wat daar het beste bij past.

Einde der gedachtenspinsels

Geen idee of dit ooit meer wordt dan een idee. Want schoonouders die alle huisdieren ‘hij’ noemen, ongeacht het daadwerkelijke geslacht, (omdat dieren rond een boerderij nu eenmaal allemaal één pot nat haar zijn), of een poes die een kater bleek gewoon ‘zij’ blijven noemen, ook nádat we wisten dat dat tussen de beentjes ballen waren mag dan geaccepteerd zijn. Het actief besluiten tot een reu mogelijk aanspreken met ‘zij’ en ‘haar’ is wel een ding. Wat vinden we voornaamwoorden toch belangrijk als mensheid. Je kunt er dan wel weer een middagje interesaante gedachtenspinsels over hebben. En je leert er nog wat van ook. Want dat kleine Nemo ook transgender kon wezen, dat wist u vast nog niet.

*) Valt het al op dat onze oudste wat fan is van Tolkien en de Hobbit?