Er moet me iets van het hart.

Ooit zei iemand: ‘Moet je dat wel doen, die meiden kleren en die rokken? Gaat dat niet veel te ver?’

Nu kwam vandaag het nieuwe badpak binnen met de post.

Niet dat vijf euro dingetje waarin we vorige week het zwemmen hadden uitgeprobeerd, -ook leuk en mooi en roze- maar het helemaal zelf door hem gekozen badpak-met-rokje in mooie roze en oranje kleurtjes.

Natuurlijk moest het meteen aan.

Er werd in rondgedanst, in getwirld en in gesprongen. Tijdens het avondeten zat hij, enigszins bibberend, in zijn nieuwe badpak aan tafel. Niet dat je er echt iets van zag onder het schort wat hij van mij aan moest -zodat er na het eten van de spaghetti nog roze over zou blijven op het zwempak-, maar dat hinderde niet.

Toen het bedtijd was werden er twee helderblauwe ogen op mij gericht.

‘Mama.. Mag ik asje, asje, asje, asjeblieft mijn nieuwe badpak aan in bed? Please?’

-Natuurlijk lieverd, als jij dat zo graag wilt.

In de daaropvolgende minuten werd ik zo enorm plat geknuffeld dat ik voortaan als pannenkoek door het leven ga, en niet meer als moeder.

En ik vraag me af hoe in hemelsnaam iemand ooit kan zeggen dat dit niet de juiste beslissing is. Dat je dit niet zou moeten doen, dat je kinderen moet remmen in het zichzelf zijn. Dat je moet wachten tot ze ouder zijn. Ik nodig eenieder uit om even met mij de slaapkamer in te lopen en te kijken naar dat hoopje pure ontspanning en geluk dat ligt te slapen op zijn knuffels. In zijn nieuwe badpak.

Dat geluk, dat wilde ik even met jullie delen.