Ruim tien jaar geleden werd ik door een vriend uitgenodigd bij zijn open haard. Kleine pyromaan als ik was kon ik geen weerstand bieden aan zijn warme vlammen en een paar jaar later kibbelden we in ons nieuwe huis over de naam die onze ongeboren zoon moest krijgen. “Bradley, lijkt je dat niet wat?” opperde Jurre, wat ik afschuwelijk vond. Bijna zo verschrikkelijk als de Adrianus en Nicolaas waar Lyka mee kwam aanzetten, en het was eigenlijk best een wonder dat we het nog voor zijn geboorte eens werden over de naam die Finnley moest gaan krijgen. Onze zoon was gezond en groeide als kool. We besloten tot een derde spruit om ons gezin compleet te maken en ook dat kind was een vrolijk en beweeglijk evenbeeld van het oudere broertje. Sky deed haar naam eer aan en groeide nog sneller dan kool richting de lucht erboven. Misschien had ik niet anders kunnen verwachten, getrouwd als ik was met een man van bijna twee meter. Het hebben van een zoon van rond die lengte had ik dus in kunnen calculeren, zou je denken. Maar ja.. nu bleek die zoon een dochter te zijn, die mogelijk helemaal niet zo’n behoefte heeft om met haar kop in de wolken te lopen…

Groot is onhandig

Behalve voor in de toekomst, had het groeien in het nu ook nadelen. Als ik met mijn tweejarige grut op het schoolplein stond te wachten op grote broer wandelde ze zó tussen de benen van alle andere ouders door de straat op. Niemand keek op of om. Dit hummel zat toch zeker al op school? Niet bij ons in de klas geloof ik, maar dan toch zeker bij die andere juf.. Nee? Ze is pas twee? Oh…

“Luisteren en stilstaan is niet zo haar ding hè”, oppert de trainer van de schaatsles als Skylanne weer eens de enige is die achterstevoren ondersteboven tegen de boarding hangt terwijl de rest van het klasje wel braaf oplet. Die ‘rest’ is negen jaar en ouder, onze dochter is net zes geworden, maar is langer dan de helft van de meiden naast haar. Ik had haar in al mijn goedheid op haar vierde al op schaatsles geschopt, waardoor ze nu te goed is voor het kinderklasje…

Dit zijn maar een paar van de voorbeelden die je tegenkomt als je kind qua lengte wat afwijkt van de norm (draai de boel even om als je een kind hebt wat veel kleiner is dan gemiddeld). Zullen we het ook nog even kort over kleding hebben? Al die leuke Frozen schoentjes die boven maat 32 (toen ze drie was had ze dat) al niet meer te krijgen waren, roze, rushes en eenhoornshirts die blijkbaar niet boven maat 140 geproduceerd worden en een zesjarige die slippers bij de vrouwenafdeling moet kopen. Je moet ook voor de gein eens naar de plaatselijke kledingboer lopen en dan tellen hoeveel kleuren de kleding onder maat 140 heeft en welke kleuren je nog tegenkomt in de maten erboven. (Helemaal als we het over de jongensafdeling hebben. Wat is dat, dat fabrikanten voor ons besluiten dat tieners alleen zwart, donkerblauw en aardekleuren leuk vinden? Wat is er mis met paars en oranje, minions en mario?)

Mijn grote genderkind

Maar goed, dat zijn toch allemaal wat kleine ongemakken. Is een beetje groot zijn niet juist leuk en handig? Dan weet je zeker dat je altijd de band ziet op het podium, kan je altijd je kroost terug vinden als je later groot bent en volgens Sky zelf rent de langste het hardste van de klas. Zij vind het prima om de langste te zijn. Nog wel. Jurre en ik hebben zo het idee dat dat mogelijk niet meer het geval is als ze met haar te verwachten één meter negentig en maat 48 kleding moet kopen, en boven iedereen uit steekt.

Overigens zijn grote genderkinderen eigenlijk een beetje een uitzondering. Omdat een transgender kind door medicijnen niet in de puberteit komt (heel handig, dan ontwikkelen die gehate borsten of lage stem zich niet), komt er ook geen groeispurt. Als het kind dan uiteindelijk aan de hormonen gaat als het een jaar of zestien is komen er nog wel groeijaren bij, maar minder dan een ‘gewoon’ kind gehad zou hebben. *) Gemiddeld genomen zijn transgenders die remmers hebben gehad dan ook uiteindelijk kleiner dan hun cisgender leeftijdsgenoten.

Groeien transgenders anders?

De vraag was alleen, wat nou als je voor je aan de puberteitsremmers begint al 1.70 bent? Maat 43 hebt? Dan groei je door die remmers misschien wel minder, maar dan komt er daarna door de hormonen nog wat bij, loop je dan niet alsnog met je hoofd in de wolken op schuiten van schoenen die je moeilijk in hakken kunt stoppen? **) Geen drama natuurlijk, het is maar kleding, maar ik was toch wel benieuwd hoe dat zat, en stelde vraag aan de genderpoli van het Amsterdam MC.

“Goh, geen idee eigenlijk”, meldde de psycholoog aldaar. Daar deden ze niets mee, stelde ze verder, ik moest maar lokaal naar een endocrinoloog . Wat ik (en onze huisarts met mij) maar raar vond, je zou toch zeggen dat juist vanwege hun expertise met transgenders, remmers en hormonen, het VU hier veel vanaf zou weten. Maar omdat de huisarts het ok niet wist kregen we een verwijzing voor de kinderarts met verstand van groeien en hormonen in ons plaatselijke ziekenhuis.

Wanneer ben je te groot?

Een beetje kind wordt zijn hele leven gemeten. Nog in de buik beginnen ze met je hoofdomtrek en dijbeenbotten. Ben je er eenmaal uit dan komt je lengte, de omtrek van je hoofd en je gewicht, we maken er hele statistieken van die je als ouders mooi kunt bijhouden in een groen groeiboekje. (Inmiddels zit dat in een app geloof ik) Het gaat er namelijk niet om hoe lang je precies bent, maar of je een beetje groeit op je eigen groeilijn. Na enig googlen kwam ik erachter dat een kind ‘te lang’ genoemd mag worden als het 2.5 groeilijn hoger zit dan de gemiddelde groeilijn. Onze Sky zit net ietsje onder en soms op die hoogste lijn. Op de jongenskaart wel te verstaan. Meisjes groeien namelijk anders, en hebben eigen groeilijnen. Hmm.. telt voor mijn grote genderkind dan de jongens- of de meisjeskaart?

Het ziekenhuis

We gingen naar de kinderarts, die al mijn mooie meegenomen groeicijfers in een diagram zette. Sky werd opnieuw gemeten, stand naast een fancy rolmaat, en op een stoel zittend voor de romp lengte. Er moest een spanwijdte getal komen, dat werd vergeleken met de totale lengte, en of dat een beetje overeen kwam. (Blijkbaar kan je als je al die getallen naast elkaar zet zeggen of er mogelijk groeiafwijkingen zijn.) Terwijl mijn dochter zich vermaakte met het inkleuren van ballon stickers werd ik bevraagd over gezondheid en ziekte, en mogelijke erfelijke groei afwijkingen in onze familie. Uiteindelijk, zo concludeerde de arts, was mijn kind bijzonder normaal. Heel lang en normaal, maar zeker niet ziek. Dat gezegd hebbende, ze snapte helemaal dat de voorspelde lengte van 2 meter niet helemaal wenselijk zou zijn bij onze dochter. Aan die grote voeten doe je niets, stelde de kinderarts verder, behalve dan dat het remmen van de algehele groei ook op de voeten werkt.

“Gemiddeld genomen groei je in je puberteit 20 centimeter” zei de vriendelijke arts, “en als je lange ouders hebt wel 25.” Maar er is ook zoiets als botleeftijd, die niet perse iets te maken hoeft te hebben met je biologische leeftijd. Het skelet van je kind is namelijk niet helemaal van bot, maar ook van kraakbeen, wat dan je groeischijven zijn. Met een mooie röntgenfoto kan je zien in hoeverre de botten van je spruit al uit bot bestaan, en hoeveel nog kraakbeen is. Als je die foto dan naast een atlas legt met foto’s van gemiddelde kinderen van zeven, dan kom je erachter of je kind voor of achter loopt. Het zou voor ons mogelijk gunstig zijn als Skylanne’s botleeftijd voor loopt op haar echte leeftijd, want dan stopt ze eerder met groeien.

Wat weten we dan nu?

Nadat ze over alleen de bruine tegels naar de radiologie afdeling was gehuppeld, alwaar we een mooie zwart wit foto zagen van Sky’s linkerhand, togen we weer op huis aan. Eigenlijk wisten we nog niet écht meer. De arts had gezegd dat er mogelijkheden waren om iets aan extreme lengtegroei te doen, maar niet precies wat dan of wanneer. Ook wist ik nog niet zeker wat het nemen van puberteitsremmers zou doen met die verwachte 25 centimeter groei. Over drie weken krijgen worden we gebeld met de uitslag van de foto, en kijken we verder. ****)

In de tussentijd neem ik me voor om eens te kijken waar ik informatie in kan winnen over lengtegroei bij transgenders. Mailen met Amerika bijvoorbeeld, of de laptop eens induiken opzoek naar moeilijk leesbare onderzoeken.

Sky lijkt er nog niet echt mee te zitten. “Ik kan het hardste rennen van de klas, mam!”, was haar reactie op de vraag hoe ze het vond om lang te zijn. “Maar ik wil niet tot het plafond groeien hoor!” Dat zal wel meevallen, stelde ik haar gerust. “Dan kan ik wel makkelijk alle pakjes in de schoorstenen doen!”, merkte mijn dochter ineens op, en holde naar boven om haar pietenjurk te gaan halen. Die nog maar tot net voorbij haar billen kwam, dat dan weer wel 😉

*) Ik weet zeker dat ik dat ergens in een onderzoek heb gelezen, maar weet helaas niet meer welk onderzoek het was. Neem voor de zekerheid mijn mening maar niet voor waarheid aan.

**) De opmerkelijke lezer vraagt zich mogelijk af ‘Wat als je ná je puberteit pas in transitie gaat? Hoe zit het met volwassen mannen op hakken en jurken?’ Let wel, er zijn natuurlijk wel  mooie schoenen in grote maten. Voor een groot prijsje, dat dan weer wel. Maar als het te voorkomen zou zijn leek me dat raadzamer. ***)

***) Bijzonder is dat, als je erover nadenkt, hoeveel moeite we doen om ons kind bij de massa te laten horen…

****) Belangrijk om wel te zeggen: Of Sky uberhaupt aan de remmers en hormonen gaat dat weten we nog helemaal niet. Ze is pas zeven jaar oud tenslotte. Ze kan er nog voor kiezen weer als jongetje door het leven te gaan, toch als vrouw verder te willen, als genderfluide of een van de andere opties die ons genderspectrum te bieden heeft. Maar wij vinden het wel belangrijk om informatie in te winnen. Zodat we, in het geval dát het nodig mocht zijn, in ieder geval goed beslagen het ijs van de genderrivier kunnen betreden.