Het is weekend en je zit aan een normaal zaterdagochtend ontbijt. Finnley vertelt met een mond vol boterham met stroop over zijn nieuwste ipad spel, Skylar smeert de chocopasta tot aan het heft van zijn mes. Jurre wordt wakker met een grote kop koffie en Lyka ligt nog in bed (stel je voor, om acht uur ‘s ochtends al ontbijten!). Ik probeer er vooral voor te zorgen dat de rommel beperkt blijft tot de keukentafel, en dat ergens diep in de kinderhoofdjes het besef blijft hangen dat ze, misschien, eventueel, als ze later groot zijn, toch echt zullen moeten onthouden dat pas praten als je mond leeg is een beter plan is.
Dan komt het gesprek op muziek, en ons muziek streaming abonnement. “Hé Jur, wist je dat K3 een liejde heeft gemaakt over jongens in prinsessenjurken en meisjes als superman?” Zodra mijn zoon het woord ‘K3’ hoort begint hij te stralen. “Wat, waar, wie, mama! Ik wil K3 luisteren!”
Even tussendoor: ik ben een linksige, alternatieve moeder die, naast van 80’s en 90’s muziek, van rock en metal houdt. Wij deden niet aan K3. Toen achttien jaar geleden Lyka werd geboren hadden we geen kindermuziek in huis -nu ja, met uitzondering van de oude versies van Kinderen voor Kinderen- , we zongen geen kinderliedjes maar U2 en Offspring en waren vastbesloten ons kind al vroeg in mini kistjes te steken en mee te nemen naar festivals om kennis te maken met échte muziek. Met de jaren werden wij wat ouder en wat milder. De rock bleef, maar met de kinderen werd er toch ook van Disney gezongen en we keken naar de recente uitzendingen van Kinderen voor Kinderen. Twinkle twinkle Little Star bleek eigenlijk beste een aardig kinderliedje. Toen kwam Skylar en die wilde op dansles. En raad eens wat ze daar draaien? Juist: K3. Dus inmiddels ben ik zowaar in het bezit van een heuse K3 CD, en staan er -wel naast de Disneyliedjes en Metalbands- K3 songs op de USB stick in de auto. Sterker nog, ik kan waarschijnlijk 10.000 luchtbalonnen zelfs meezingen.
Zodoende zocht ik op onze muziekstreaming dienst het liedje op. Het heet “Prinsesjes en Superman” en gaat over, nu ja, prinsesjes en superman dus. Meisjes supermannen en jongens prinsesjes, wel te verstaan. Vanaf de derde toon begon ik een klein beetje een brok in mijn keel te krijgen. Ergens tegen het einde van het eerste couplet begonnen mijn ogen wat te wateren. Toen ik bij het stuk kwam waarbij gezongen werd “Waarom mag een jongen nooit prinsesje [zijn], [..] Hier bij ons mag iedereen zijn wie ze zijn” ben ik maar opgestaan om de vaatwasser te gaan uitruimen. *)
Terwijl de tranen over mijn wangen biggelden begon achter mij Skylar vrolijk het refrein mee te zingen. “Nooit prinsesje… meisje nooit superman… iedereen zijn wie ze zijn!” Het contrast tussen mijn meezingende zoon en mijn tranen kon haast niet groter. Sniffend vroeg ik me af waar ik me toch druk om maakte. Sky heeft helemaal geen mensen om hem heen die nare dingen zeggen. Hij heeft een lieve juf, een begripvolle familie, leuke medescholieren. ‘Ja, nú nog wel’, ging er door mijn hoofd. Maar hoe zit dat in groep drie? Of in groep vijf, als meisjes kattig en jongens stoer worden en dat op allerlei manieren aan elkaar moet worden duidelijk gemaakt? Voor die toekomst ben ik soms wel een beetje bang.
Dus huilde ik dikke tranen. Stilletjes bij het aanrecht. Want als er iets is waar huilende moeders helemaal van gaan leeglopen is het de knuffel die je van je kinderen krijgt als ze je zien huilen.
De vaatwasser was wel lekker vroeg al uitgeruimd zo. 🙂
*)Er moet gezegd worden: ik huil om alles. Bij het nummer ‘dochters’ van Marco Borsato huilde ik omdat het me aan mijn opgroeiende dochter tot jonge vrouw deed denken. Bij het journaal tijdens de ramp met de kerncentrale in Japan huilde ik om de hond die niet kon ontsnappen. Ik huil regelmatig als ik alleen het einde van een film zie, of op de radio een ontroerend liedje hoor. Ik huil als ik me aangevallen voel, ik huil als ik boos ben, ik huil als het regent en er is een reclame over zielige kinderen van War Child. Ik huil nog steeds als ik de Lion King kijk en Mufasa dood gaat. Maar normaal valt het aan het ontbijt wel mee.
