Het is september en de scholen zijn weer begonnen. Tenminste, in delen van het land waar ze niet door een plaatselijke corona crisis alweer gesloten zijn, zoals de school van een de dochter van een vriendin uit Nijmegen deed. Wij hebben drie kinderen die iets anders gingen doen dan het vorige jaar. Hoe gaat dat allemaal? Komt het een beetje goed met mijn regenboogkinderen in hun nieuwe omgeving?

Bovenbouwer geworden

Laten we eens beginnen met Skylanne. Die is namelijk een bovenbouwer geworden. Voor wie geen schoolgaande koters heeft: dat is een ding. Bovenbouwers zijn namelijk gaver en cooler dan gewone kinderen. Onze school heeft zelfs een extra dimensie aan het oudste groepers zijn toegevoegd, en de bovenbouw in een fysiek ander gebouw neergezet, wat een paar honderd meter van het hoofdgebouw vandaan ligt. Zelden deed iets het zo goed voor je zelfstandigheids gevoel als helemaal zelf zonder juf of meester anderhalve straat oversteken naar de gymles. (Dat de meeste kinderen al een jaar of wat zelf van huis naar school lopen en daarbij in potentie veel meer straten zelfstandig navigeren laten we even buiten beschouwing. Nu mag het van de meester en is het cool.)

Voorafgaand aan het nieuwe jaar moesten er wel wat kleine hordes worden genomen. Het transgender-zijn van mijn dochter had wat extra aandacht nodig. Ik dacht, in mijn onschuld, dat uit de kast komen iets is wat je eenmalig doet. Je bent open, bloot en zichtbaar, en dat is dan dat. Maar dat blijkt een doorlopend dingetje te zijn.

Opnieuw uit de kast

In ons geval betekende het dat alle kotertjes die in de kleuterklas samen met onze Sky het boek van “Het lammetje dat een varken is” hadden gelezen en helemaal niets raars zagen in een meisje met een piemel, dat nu ofwel een beetje vergeten waren, ofwel die piemel toch ineens als een merkwaardig ding begonnen te zien. Iets met de ontwikkeling van een kind en meer nadenken over zichzelf en hun geslacht, rol in de klas en meer van dat al. Het werd tijd voor een voorlichting, zo werd er besloten op het gesprek dat wij hadden met de directeur en één van de scholen voorlichters van Transvisie .

De voorlichting kwam en ging, en er werden vragen gesteld en beantwoord. Hij zou nog een middagje langskomen en wat aan de klas vertellen en dan zouden wij…  thuisonderwijs volgen. Goed, mogelijk moest dat idee maar even in de ijskast. Dat zou er post-corona wel weer uitkomen.

Corona uitstel

Bizar dat we toen nog dachten dat we met een paar weken wel weer op de rit zouden zijn.. Inmiddels bleek het een beter idee als we een mini voorlichting zouden houden voor de nieuwe bovenbouw klas. Ik pitchte mijn idee aan de nieuwe juf; we zouden eerste een stukje van een oud jeugdjournaal kijken, en dan zou Sky kort wat vertellen. De andere kinderen mogen dan vragen stellen, en ik zou een stoel achterin nemen voor antwoorden en moral support. Ik mailde de juf wat informatie en nu is het wachten geblazen tot we vrijdag de klas in mogen.

Hele grote school

In de tussentijd had ik mooi tijd om me bezig te houden met Finnley, want die mocht naar een nóg grotere school. Gelukkig waren hij en ik helemaal niet zenuwachtig toen de eerste échte dag middelbare school dan toch echt daar was. Kuch kuch, uche, neemt u me niet kwalijk dat ik even mijn trillerige vingers ga bezweren met een zesde kop thee en voor de negende keer naar de wc ga.

Uiteraard bleek het toen toch mee te vallen, zoals dat soort dingen meestal doen. (Waarom een beetje hoofd het dan presteert om er alsnog zo bloednerveus voor te zijn is me een raadsel. Zou het niet evolutionair handig zijn als we die hele zenuwen maar gewoon afschaffen? Oh.. Wacht.. Het was iets met handig inspringen op gevaar enzo.. Hersenen die nog in de oer-stand staan en dan allerlei handige stofjes afgeven waar je extra alert van wordt, zodat je goed het verschil ziet tussen een zandkleurige leeuw of een zandkleurig hertje. Goed, vast een nuttige eigenschap ergens diep van binnen dan. )

Hard werken

Finn bleek een leuke klas te hebben, de mentor was geinig (‘Hij speelt gitaar mam!’) en de leraar Engels was hílárísch zelfs (Dat compenseert dan mogelijk een beetje dat hij zich toch een beetje zal vervelen, opgegroeid als hij is in ons tweetalige gezin). We hoefden het nergens over te hebben tijdens het startgesprek, zo zei hij. De jurken bleven voorlopig in de kast op schooldagen (LINK stuk facebook) en over roze kleren hoefden we niet te praten hoor mam.

Wat het meest lastige bleek aan die hele middelbare school, was het huiswerk. Dat je nadat je thuiskomt eerst een boek in moet duiken en je vulpen moet pakken om je periodeschrift *) netjes **) bij te werken, terwijl je zusje met een vriendje ondersteboven aan een klimrek hangt, dat steekt. In alle eerlijkheid, ik geef hem geen ongelijk. Maar helaas is dat hoe het werkt als je op de middelbare zit. ***)

Hoe verder

Hoe het verder gaat? Ik heb geen idee. Blijft Finn zijn eigen kleurige zelf in een school met zoveel kinderen, waar niet iedereen in zijn liefdevolle Vrije School klas bubbel zal zitten? Of gaat hij mogelijk meer bij de massa willen horen en zich een bijbehorende outfit aanmeten? Ik ben wel benieuwd naar de lange slungel waar hij uiteindelijk tot zal opgroeien.

We beginnen vrijdag maar eens met de presentatie van Sky, waarna ik stiekem hoop dat meer kinderen in de klas haar zo zullen zien als vriendje K. Het zo mooi verwoorde: “Juf, Sky is gewoon een meisje , maar sommige onderdelen zitten nog niet helemaal goed.”

Knuffels lossen veel op

De oplettende lezer denkt nu: “Wacht, jij zei toch dat je drié kinderen had die wat anders deden? Maar je hebt er nog maar twee genoemd!” Klopt helemaal. Onze Lyka, waar ik normaal weinig over schrijf, zit in Schotland om een poging te doen stage te lopen, haar master af te ronden en dan en passant een zee dichterbij haar vriendje te wonen. Even heel wat anders dan thuis op je kamer digitaal je lessen van de Uni volgen. Ik ben bijzonder benieuwd wat ze ervan gaat vinden, zo alleen in het koude, doch prachtige Schotland, en hoe haar jaar eruit gaat zien. (Dus uiteraard moet ik erheen, straks in november. Mooie heuvels, pure natuur, prachtige kleine weggetjes en oja, mijn dochter met een bezoek vereren.)

In the meantime moeten we het doen met zoom, online samen MarioKarten en veel digitale knuffels. Gelukkig heb ik Jurre, Sky en Finn nog over om wat extra fysiek mee te knuffelen en heet Lyka haar vriendje nu heel dichtbij haar wonen, waar ze ook wat knuffels kan halen. Want al los je echt niet alles op met knuffelen, een hoop wel. En met Earl Grey, uiteraard.

*) Een Vrije School ding.  Iets met het niet hebben van een boek en het maken van je eigen boek.

**) Waarvoor je dus netjes moet werken. Met hoofdletter N als het even kan. Met een vúlpen, die ik weliswaar bezit (een Parker  zelfs, no less), maar waar Finnley nog nooit van had gehoord. Hij blijkt er beter in te zijn dan ik dacht.

***) Dit is niet het moment om over de gebreken van het Nederlandse schoolsysteem te praten, of over de zin en onzin van huiswerk an sich  of waarom ik denk dat het ook anders kan . We hebben al voor een vrije School gekozen omdat de focus daar iets minder ligt op het uit je hoofd leren van een boek, en daar laat ik het hier verder maar bij.