Omdat in elk kind een regenboog kan zitten, begon ik deze site. Er bleek namelijk nogal weinig informatie te zijn over genderkinderen en de dingen waar zij (en hun ouders, ook niet geheel onbelangrijk!) mee kunnen worstelen. Je kunt hier wat basis informatie vinden over transgender, en hoe genderkinderen zich kunnen uiten in alle soorten en maten.

De blogs gaan over de zaken die wij tegenkomen in ons leven, maar ook zaken waarover we ons verbazen, of zaken waarvan ik denk dat het nuttig is om informatie over te geven aan ouders van genderkinderen of de mensen om hen heen.

De hoofdrol spelers in dit regenboog verhaal.

# De schrijfster: Taya Aranka van Delft.

Ooit als twintiger begonnen aan een blog omdat ik gek was op schrijven, en dit leek me een mooi moment om dat weer op te pakken. Een Nederlands boek over een jongen in een jurk zit in mijn hoofd en hoop ik op papier te krijgen binnenkort.

Ik ben verder  een wat alternatieve rockmoeder in een rijtjeshuis aan de rand van de stad met drie knuffelkatten. Ik hou van lezen, bordspellen doen en mijn grote liefde: mijn kopje thee.

# Papa Jurre:

Een whizz met computers, gevoelig en lief. Grappig (meestal op de juiste momenten) en vol energie om de raarste minecraft bouwwerken te maken met de kinderen.

# Ons kind Skylanne:

Momenteel bijna elf jaren jong. Toen ik dit blog begon  noemde ik hem gender creatief. Dat wil zoveel zeggen als: een jongen in een jurk. Maar nog wel een jongen. Hij leek niet vanaf jongs af aan overtuigd transgender, was niet erg ongelukkig met zijn lijf, maar houdt sinds jaar en dag van glitters, van roze, van rokjes en vlechten in het haar wat zo lang als rapunzel moet worden. Soms wilde hij later meisje worden, soms zeemeermin, altijd staat dat wat twinkelt hoog op de agenda. Maar hij kan ook boeren laten als de beste en met een schuimrubber zwaardje flink op grote broer Finn in hakken.

Toen ze zes was ging Sky meer en meer aangegeven dat ze als meisje door het leven wilde. Wij vinden dat ze dat zelf mag kiezen en spreken haar sinds die tijd aan met de door haar gekozen naam en zij en haar.

Wat dat voor de toekomst brengt? Ik heb nog geen idee.  Voorlopig gaat Sky verder als meisje en gaan we een traject in van remmers met onze bijna-puber. Of dat ook hormonen worden? We gaan het zien. Misschien besluit ze als ze ouder is dat ze zich toch meer jongen voelt, of iets tussen de genders in en blijft nog jaren rondhuppelen in een jurk. Ik vind alles prima, en wil vooral dat ze zichzelf kan blijven.

# Finnley, onze oudste zoon van dertien:

Een slimme jongen, staat altijd klaar om anderen te helpen. Gevoelig en nieuwsgierig, maar ook een stuiterbal met een voorkeur voor computerspelletjes en duckies lezen. een paar jaar terug heft hij aangegeven dat hij zich weliswaar op en top jongen voelt, maar rokken en glitters ook wel leuk vind. Omdat wij vinden dat er geen jongens- en meisjeskleren zijn en je mag dragen wat je wilt kwamen er ook voor hem roze poezenshirts en jurken.

Of dat is omdat hij wil wat zijn zusje heeft? Of omdat hij een onderdrukte, diepgewortelde wens tot zwierende rokken heeft? Geen idee. Dat doet er ook niet toe. Hij mag van ons gaan uitvinden wat hij leuk vind, en ik ben benieuwd wat voor persoon hij gaat worden.

Het laatste jaar is hij een echte puber geworden, en heeft de rokken een beetje afgezworen.  Hij is volop bezig uit te vinden wat hij zelf leuk vindt.

# Lyka, onze oudste:

Met drieëntwintig jaar al volwassen en met recht de grote zus. Afgestudeerd als psycholoog , motormuis, verstandige jonge vrouw met eigen huis en heel soms nog een beetje puber.

Dit blog is een weergave van ons leven. Van de dingen die wij tegenkomen, ons over verbazen, over verwonderen, ons over boos maken of ons raken.

Noot: Niet alles in dit blog is 100% waargebeurd. Taya is een pseudoniem en Skylar en Finnley zijn de  favoriete knuffels. Dit omdat mijn kinders nog erg jong zijn en ik als moeder geen keuzes wil maken waar ze later last van kunnen hebben. Dat hun nieuwe baas hun naam gaat googlen en dan op mijn mooie blog uitkomt: dat lijkt me nogal onwenselijk. Ik behoud mij het verder het recht voor om namen van mensen en plaatsen wat aan te passen om hun anonimiteit te waarborgen. Daarbij is het soms zo dat een verhaal  mooier wordt als kleine details net een beetje anders worden weergegeven. Een beetje literaire vrijheid is me wel gegund dunkt me, en met 98% inkijk in ons leven heb je ook een behoorlijk beeld hoe het loopt hier 🙂