(Noot: Ondanks het feit dat ik eigenlijk niet vind dat ik excuses hoef te maken dat ik met een hoofd vol snot en kleine kabouters met hamertjes niet in de buurt van mijn laptop ben gekomen, vind ik toch dat ik hier een uitleg neer moet zetten waarom het hier zo stil was. Dus dit is geen sorry, maar een uitleg. Ik was ziek.)
Ik schreef van de week al hier wat korts over de gedachten die ik had over kleinkinderen. Maar ik merkte dat ik er toch meer over te vertellen heb. In het kort kwam het hier op neer:
Momenteel zijn al mijn kinderen in mindere of meerdere mate anders dan ‘gewone’ kinderen. (Even tussendoor, wat een rotwoord, dat ‘gewoon’. Toch merk ik dat ik het met enige regelmaat gebruik. Om het verschil aan te geven tussen mijn kinderen en de rest van de populatie bijvoorbeeld, of om het verschil te verduidelijken tussen hun gedrag en gedrag wat de samenleving veronderstelt als normaal -nog zo’n rotwoord-. Het is blijkbaar al sprekend makkelijker om een woord als ‘gewoon’ of ‘normaal’ te gebruiken dan daadwerkelijk uit de doeken te doen welke groep je nu eigenlijk bedoeld. Daarbij praat ik snel en veel, en alle woorden die in zich hebben dat je er een hele groep woorden mee kunt bedoelen zijn in dat geval handig. In deze bedoel ik met ‘gewone’ kinderen, het cisgenderkind met een heterosexuele voorkeur.) Continue reading Misschien word ik wel nooit oma.→
Op zaterdagochtend schaatsen wij tegenwoordig. Of nu ja, de kinderen. We houden er een bizar strakke planning op na. Half acht: knuffelen in het grote bed (Geen dag mag beginnen zonder knuffelen in het grote bed. Zelfs al heb je je enorm verslapen, moet je nu meteen onderweg naar de belangrijkste vergadering van je leven, er moet en zal geknuffeld worden in het grote bed), tegen acht uur zitten we dan aangekleed aan het ontbijt. Om kwart voor negen zijn we dan met een beetje geluk gevoederd, zijn de tassen ingepakt en gaan we onderweg naar de zwemles van Sky. Tussen negen en kwart voor tien ligt hij in het bad en zit Finnley zich te vervelen op de tribune met een boek. Wij staan aan het einde van de les startklaar met een handdoek in de kleedkamer. Jurre droogt af terwijl ik mijn kind vakkundig in zijn schaatskleding hijs -waarom willen leggings nooit aan over die natte benen!- en om stipt tien uur rijden we richting de schaatsbaan waar we ze net op tijd in de gehuurde kunstschaatsen veteren voor de les die om half elf begint.
Waarna Jurre en ik op een bankje ploffen met de meegbrachte thermoskan thee en koffie om eens te kijken hoe ze het er vanaf brengen. Waarom doen we dit in godensnaam? Continue reading Showschaatsen voor jongens→
Een tijdje terug vertelde ik hier dat Finnley graag naar school wilde in een jurk. Vorige week had ik het gesprek op school erover.
Het hele item ‘praten op school’ liep wat anders dan ik op voorhand had verwacht, of gehoopt. In mijn visie ging ik na school op de thee bij Finn zijn juf S., zouden we lekker babbelen over vanalles en nogwat, en uiteindelijk tot een plan komen hoe we dit zouden aanpakken. Een presentatie, een gesprek met de klas, ik zou dat doen, of zij, of wij, daar zou het gesprek over gaan. We zouden een datum prikken, praatje doen, en dat was dan dat. Continue reading Schooljurken – update→
Dan ben ik helemaal gendermoe. Niet moe van mijn geweldige kinderen, of moe van het principe, maar moe van het gedoe wat het soms opleveren kan. Moe van het feit dat iedereen een mening heeft. Moe omdat naar school gaan in je lievelingskleren niet een vanzelfsprekendheid kan zijn. Moe omdat het op die shovel zitten en de weg effenen voor mijn mannen soms veel meer energie vergt dan ik van te voren had voorzien.
Onlangs hebben een paar belangrijke mensen uit onze omgeving aangegeven dat ze Skylar’s (en sindskort ook Finnley’s) gender creativiteit wat moeilijk vinden. En dan bedoel ik niet het soort moeilijk van ‘het is wat wennen in die jurk’, maar het soort moeilijk waarin men aangeeft dat ze eigenlijk niet willen dat de jongens langs komen in een rok, of enige andere meisjeskleding. Sterker nog, ze vinden eigenlijk dat we totaal mesjogge zijn dat we ze zich laten kleden zoals ze doen. Wij moesten onze kinders maar eens grenzen aanleren. Gendergrenzen, wel te verstaan. Continue reading Gendermoe→
“Mama, ik word toch geen meisje meer als ik later groot ben. Ik word een vlinder.”
– Lieverd, vlinders zijn wel heel klein, en leven bovendien niet zo heel lang.
“Oh. Okay. Nou, dan word ik Pokémon trainer.”
Als ouder van een kind van vijf heb je regelmatig dit soort gesprekken. Ze willen vandaag brandweerman worden, morgen elfje en overmogen youtuber. Bij Sky is wat je wilt worden later nogal verbonden aan zijn gender identiteit. Zo kondigde hij een paar weken terug aan dat hij toch geen meisje meer wilde worden. “Nee, want ik ga in de ruimte reizen, dan moet je jongen zijn.” -Kleine kinderen zijn zo van de stereotypen!- Tijdens de uitleg dat dat astronaut heet en dat overigens ook meisjes dat kunnen worden was hij eigenlijk al meer bezig met de kleurplaat die hij wilde gaan inkleuren. Wat je wilt worden is wel belangrijk, maar ook weer niet té. Continue reading Meisjeszeemeermin→
Laten we het eens hebben over een alom aanwezig gevoel wat je als ouder hebt. Alle ouders, (ja, alle, dat durf ik gerust te stellen) zijn onzeker waar het hun kinderen aangaat. Moet je heel streng zijn voor je gebroed of ze eigenlijk alle ruimte geven? Is het belangrijk dat je kiest wat zij willen of kiest wat er goed voor ze is? Wat is er dan eigenlijk goed voor ze? Is dat jouw mening, die van je ouders, die van een van de honderd boeken die je hebt gelezen?
Als ouder van een gender creatief kind is dat dubbel zo. Driedubbel. Des te meer omdat iedereen om jou heen zich met jou en de keuzes die je maakt bemoeit. Continue reading Doe ik het wel goed→
Waarschuwing: dit is een lang stuk. Ik heb overwogen het op te splitsen, maar dan zouden we meerdere blogs in een dag hebben, en het is bovendien wel één verhaal. Ik beloof hierbij plechtig er geen gewoonte van te maken.
In mijn vorige blog schreef ik hoe we voor Finnley nieuwe kleren kochten.
Nu waren die kleren voor ons als ouders, ook na het kopen, reden voor wat overactief hersenwerk. Niet naar de kinderen toe natuurlijk, daar hebben we het zelden over, maar onze, en dan vooral mijn gedachten denken er op los. Ik wil dat mijn kinderen het gevoel hebben dat ze mogen zijn hoe ze zijn. Waar dan ook. Als er mensen zijn die daar moeite mee hebben, dan gaan we dat aan, en gaan we met die mensen praten. Maar dat moet er niet toe leiden dat jij jij werkelijke zelf onderdrukt. Jij bent hoe je bent, en daarmee basta, mensen leven er maar mee. Iedereen is anders en dat moet je respecteren. Die gedachte wil ik uitdragen naar de kinderen en volgens mij lukt dat aardig. Continue reading Naar school in meisjeskleren→
Eerst dacht ik nog dat hij waarschijnlijk jaloers was op Skylar. Omdat die had aangegeven meer rokjes aan te willen moesten die wel gekocht worden. -Stel je voor dat je kind zich niet goed in zijn vel voelt zitten omdat ik als ouder geen kleren wilde kopen omdat er nog prima broeken van zijn broer in de kast lagen!- En dan kwam er dat badpak wat recent aangekocht, aangepast en geprobeerd moest worden. Natuurlijk probeer ik dan wel ook iets voor de andere kinderen mee te nemen. Zo kwamen er voor Finn extra onderbroeken en sokken en wat tshirts en broeken en met het badpak mee twee Donald Duck pockets. Met Lyka ben ik maar gewoon gaan winkelen, die is de leeftijd een beetje voorbij dat ik nog iets voor haar mee mag nemen. Continue reading Ook een jurk.→
Mag ik even wat kwijt? Er is momenteel een programma op TV over transgenders. Hij is een Zij is elke dinsdag op Nederland 3 en vertelt over de levens van diverse jonge transgenders en wat zij daarin tegenkomen.
In de serie zit Storm. Het is een jongen van 9 die liever een meisje wil zijn. Al vanaf jonge leeftijd roept hij dat hij eigenlijk een meisje is. In een artikel zegt zijn vader dat één van de eerste dingen die hij zei de zin ‘ik ben een meisje’ was. Storm voelt zich een meisje, maar gaat nog naar school als jongetje. De ouders zien dat hij daar ongelukkig van wordt. Hadden ze eerst een blij kind dat door de kamer danstte, nu zat hij in een hoekje ongelukkig te wezen. Ze gaan met Storm naar het genderteam in het ziekenhuis, maar daar vonden de dokters het beter als Storm nog niet in transitie zou gaan. Later lees ik in een artikel dat Storm uiteindelijk wel een sociale transitie doormaakt, en als meisje naar school gaat en nu ‘zij’ genoemd wordt. In de serie zijn we daar nog niet. Continue reading Gender in transitie→
“Mama, ik wil niet meer Skylar heten. Ik wil Roos heten.”
We zaten op de fiets van school naar huis. Finnley was op het schoolplein achtergebleven met vriendjes en een voetbal, en wij waren met z’n tweetjes knus onderweg naar warme thee en koekjes.
‘Erm.. Okay.. Tuurlijk lieverd.’ Het bleef even stil. ‘Wat is er eigenlijk mis met Skylar?’
This website uses cookies so that we can provide you with the best user experience possible. Cookie information is stored in your browser and performs functions such as recognising you when you return to our website and helping our team to understand which sections of the website you find most interesting and useful.
Strictly Necessary Cookies
Strictly Necessary Cookie should be enabled at all times so that we can save your preferences for cookie settings.
If you disable this cookie, we will not be able to save your preferences. This means that every time you visit this website you will need to enable or disable cookies again.
