Er moet me iets van het hart.
Ooit zei iemand: ‘Moet je dat wel doen, die meiden kleren en die rokken? Gaat dat niet veel te ver?’
Nu kwam vandaag het nieuwe badpak binnen met de post.
Niet dat vijf euro dingetje waarin we vorige week het zwemmen hadden uitgeprobeerd, -ook leuk en mooi en roze- maar het helemaal zelf door hem gekozen badpak-met-rokje in mooie roze en oranje kleurtjes. Continue reading Geluk zit in roze streepjes.
Daar zat ik dan met mijn kopje thee en stukje taart. Op de verjaardag van een vriendin. Ik was vroeg, er waren, behalve de jarige job en haar vriend, nog geen mensen die ik kende. Nu houd ik eigenlijk niet zo van onbekenden, al helemaal niet in een groep of in een ander huis. Bovendien ga ik als ik zenuwachtig nogal babbelen.
‘Hey T., wat een leuke lampen heb je daar!’, begon ik, wijzend op de kaarsachtige lampjes die ze bij de televisie has staan. Van kleur veranderend, met ronddraaiende glitters die steeds van boven naar beneden dwarrelden en dan weer terug omhoog gezogen werden. Sky had ze geweldig gevonden. Continue reading Aandacht voor de glitterlamp
Achteraf was er nauwelijks iets om me druk over te maken, zoals dat vaak gaat achteraf. Maar druk maakte ik me natuurlijk toch.
We waren bizar vroeg naar het zwembad getogen, zodat ik Skylar in een relatief rustig kleedkamer kon omkleden. Tenminste, dat was het idee. Aldaar aangekomen leek het me tijd om hem eens te vragen in welke kleedkamer hij eigenlijk wilde zijn. Niet dat de seksen heel nadrukkelijk gescheiden zijn met de zwemlessen – niemand zegt er iets van als er meisjes in de jongensruimte zitten-, maar er zíjn wel jongens en meisjes kleedkamers. In die laatsten waren wij eigenlijk nog nooit geweest, wel wist ik dat ze een mooie paarse deur hadden. Het was dus niet heel verwonderlijk wat mijn zoon zou kiezen. Continue reading Badperikelen, deel 3
‘Hé badmeester, Hoe gaat ie? En met je vriendin? Oh.. het is uit, hè, balen. Nee, met mij nog alles hetzelfde. Was een beetje druk zo na de feestdagen, veel werk te doen. Oja, wat ik nog zeggen wilde, heb jij het lesje met Skylar morgen? De dolfijntjes van half vijf? Sky komt in een badpak naar de zwemles morgen. Komt wel goed hè. Nou doei!’
Gedachten zoals deze stuiteren al een tijdje door mijn hoofd. Naast dit soort conversaties heb ik allerhande scenario’s de revue laten passeren over wat er zou kunnen gebeuren als mijn kleine man in een roze zwempak op zijn lessen verschijnt. De coördinator van de zwemlessen stond er redelijk positief tegenover. Maar de badmeester, zou dat wel goed gaan? Wat als hij met me in discussie gaat en het niet wil bespreken met de kinderen? Het zou zomaar kunnen dat hij er helemaal niets van begrijpt. Moest ik dan maar meelopen het zwembad in? Of is het verstandiger alles aan de meester over te laten en er niet te veel aandacht op te vestigen? Continue reading Badperikelen, deel 2
Het is weekend en je zit aan een normaal zaterdagochtend ontbijt. Finnley vertelt met een mond vol boterham met stroop over zijn nieuwste ipad spel, Skylar smeert de chocopasta tot aan het heft van zijn mes. Jurre wordt wakker met een grote kop koffie en Lyka ligt nog in bed (stel je voor, om acht uur ‘s ochtends al ontbijten!). Ik probeer er vooral voor te zorgen dat de rommel beperkt blijft tot de keukentafel, en dat ergens diep in de kinderhoofdjes het besef blijft hangen dat ze, misschien, eventueel, als ze later groot zijn, toch echt zullen moeten onthouden dat pas praten als je mond leeg is een beter plan is.
Dan komt het gesprek op muziek, en ons muziek streaming abonnement. “Hé Jur, wist je dat K3 een liejde heeft gemaakt over jongens in prinsessenjurken en meisjes als superman?” Zodra mijn zoon het woord ‘K3’ hoort begint hij te stralen. “Wat, waar, wie, mama! Ik wil K3 luisteren!” Continue reading Moederhormonen
Mijn zoon wil een zwempak.
Al een tijdje geleden riep hij op een druilerige middag in het zwembad: ‘Mama, ik vind het wel leuk als mensen zeggen dat ik een meisje ben. Waarom mag ik geen meisjes zwemkleren aan?’
Erm.. Ja, waarom ook niet eigenlijk? En, omdat ik mijn zoon niets tekort wil doen, vind dat hij zich vrij moet voelen in jurken, broeken, glitters en superheldencapes, en hij alles moet mogen –nu ja, op het gebied van kleding dan- vertelde ik hem: ‘Natuurlijk mag je dat. Als jij een badpak wilt, dan mag jij een badpak hoor.’ Continue reading Badperikelen
Stelt u zich even het volgende voor:
Roze voeten in een maillot gestoken. Omhooglopend naar wiebelde paarse benen. Daarboven een zwierende roze rok met strik. Zwierende halflange haren, vandaag bijeen gehouden door een regenboogkleurige bloemetjes diadeem. Een enorme glimlach en guitige blauwe ogen.
Dit alles afgemaakt met een grijs-zwart-geel batman tshirt met bijpassende blauwe cape. En niet te vergeten: lichtgevende felrode spiderman schoenen met wieltjes erin.
Kleuren matchen is voor watjes. Mijn zoon is de mode voorbij en bedenkt zijn geheel eigen stijl.
Bereid u maar vast voor, het wordt vast een hit deze zomer 🙂
Laat ik het eens over ondergoed hebben
Een beetje vijfjarig gender creatief jongetje hangt samen met een horde meiden aan het klimrek. Rondjes draaien tot je knieën er zeer van doen en kijken hoe lang je ondersteboven kunt blijven. Zo ook mijn Skylar. Het ging zover dat hij onderweg naar de supermarkt of gymnastiekklas eerst langs school wilde om daar aan de rekstokken te hangen.
Dat gaf heerlijke taferelen, zeker toen de zomer weer begon. Zo hing hij op zijn kop aan de rekstok, haren slepend over de grond, rok ondersteboven over zijn buik heen, de spiderman of cars onderbroek er heerlijk onderuit piepend. Continue reading Het onderbroeken debacle
Iedereen denkt in hokjes. Zelfs mijn gender creatieve zoon. Sterker nog: vooral mijn gender creatieve zoon. Je zou denken dat juist híj, als jongen in een jurk met glittermaillot, open zou staan voor de verschillen tussen mensen. Maar niets is minder waar. Hier in huis is hij kampioen hokje denken.
Zo was ik ooit getuige van een gesprek tussen hem en vriendinnetje V. Zij wilde de elfenvleugels om bij het verkleden. En een zwaard hebben. “Nee!” verkondigde Skylar. “Zwaarden zijn niet voor meisjes!”
“Echt wel!”, reageerde zij, “Ik ben een zwaardvechtende ninja elf.” Continue reading Hokjesdenken
Mijn zoon is vijf.
Twee jaar geleden kochten wij voor hem zijn eerste jurk, nadat hij een aantal keer in de verkleedkist van de bibliotheek was gedoken en daar in een prinsessenjurk weer uit kwam. “Laten we een verkleedjurk voor hem kopen”, dachten wij. Hij was tenslotte drie, zo redeneerden wij, en je kunt je als alles verkleden. Waarom zou hij wel een astronaut en een ninja, maar niet een ijsprinses kunnen zijn? Continue reading Een korte geschiedenis
