Halverwege de corona crisis schreef ik dat we Sky opnieuw hadden ingeschreven bij de genderkliniek van het VUmc . We hadden ontzettend geluk, en alle wachtlijsten ten spijt waren we vorig jaar al aan de beurt. Wat volgde er toen eigenlijk, en hoe gaat zoiets in zijn werk als je naar de genderpoli gaat?

Diagnose genderdysforie

Voor wie het nog niet wist, in 2018 waren we al eerder bij de genderpoli van het VUmc (wat tegenwoordig het Amsterdam UMC heet overigens). Ons kind kreeg daar toen officieel de diagnose genderdysforie. Maar, toen was ze zeven, en dan gebeurd er verder niets. Als je gaat puberen, en je nog steeds transgender voelt, mag je terugkomen. Dan ga je opnieuw een traject in, waarin opnieuw het één en ander gemeten en bekeken moet worden.

Ten eerste is die diagnose van toen, een kindertijd diagnose. De diagnose voor adolescenten en volwassenen is anders. *) Ook wil het ziekenhuis heel graag goed zeker weten of je kind niet aan andere dingen lijdt, of er bijvoorbeeld ook nog dingen spelen zoals een depressie of autisme. Om dat uit te zoeken hadden ze een lekker ochtendje ingepland bij een onderzoeker. Dat is, helaas, niet dezelfde als de psycholoog waar je de rest van de tijd komt (meestal heb je in je tijd bij de genderpoli dezelfde psycholoog), maar er is warme chocolademelk, en cappuccino, dus Sky vond het allemaal wel te doen.

Ochtendje metingen

Eenmaal daar gaan ze de hele ochtend vragenlijsten afnemen. Jij als ouder krijgt er een stel mee naar de wachtkamer, waarop je gaat invullen of je vind dat je kind mogelijk kenmerken van autisme heeft en hoe je eigenlijk überhaupt vind dat je kind erbij zit. Je puber krijgt intussen lijsten in te vullen en vragen gesteld. Er zit, uiteraard, een gender vragenlijst bij, maar ook eentje over de kwaliteit van leven, iets over zelfwaardering, een persoonlijkheidskenmerken vragenlijst en iets met vragen over je gezinssituatie. Als je als puber voor het eerst bij de genderpoli komt doen ze er waarschijnlijk ook een intelligentietest bij, maar die hadden wij al gehad. **)

Gemiddeld genomen staat er een uurtje of 3 voor, maar na net iets meer dan 2 uur en maar twee keer naar de koffie automaat te zijn gelopen stond mijn dochter al weer voor me. Klaar!

Kinderarts

Dan ben je er nog niet. Amsterdam ligt naast de deur tenslotte, (ahum) en wie wil daar nu niet nog veel vaker naar toe. Men doet hun best om afspraken op dezelfde dag te plannen, zeker als je van ver moet komen, al lukt dat niet altijd. Gelukkig is er goede chocolademelk.

We moesten namelijk ook nog naar de kinderarts. Die is ook endocrinoloog, wat een mooi woord is voor een arts die zich bezig houdt met hormonen. Aldaar werd bekeken of ons genderkind eigenlijk al wel aan het puberen was. Dat doen ze door de bekijken in welk tanner stadium je bent. Dat is een indeling, ooit bedacht door een meneer Tanner, en die zegt iets over of je puberteit al begonnen is. Ze willen bijvoorbeeld weten hoe groot je borsten al zijn en of je al oksel- en schaamhaar hebt en hoe dat eruit ziet. Bij trans meisjes meten ze je testikelvolume. Kortweg: er gaat iemand naar je balletjes kijken met een soort ketting er naast en weet dan hoeveel milliliter er in zit en of je al aan het puberen bent.

Echt beginnen?

Dat is niet perse plezierig onderzoek. Het doet geen pijn verder, maar dat in je blootje staan voor een arts is voor de meeste mensen al niet heel chill, zeker niet als je transgender bent. De arts heeft het vaker gedaan, en weet dat het vervelend is voor je, dus is meestal heel vriendelijk. Maar Sky had er zin in vandaag, het was al de derde meting, en ze was ervan overtuigd dat ze in de puberteit zou zijn en dus gauw met remmers zou mogen beginnen.

Toen bleek dat ook zo bleek te zijn had ik een stuiterkind in de spreekkamer. Haar redenatie was namelijk niet ‘die kl&%$ puberteit is begonnen’ , maar ‘nu de puberteit is begonnen mag ik beginnen met remmers en daarna hormonen en nu kan ik eindelijk gaan beginnen aan het traject om echt meisje te worden!’ Ik vond het een mooi staaltje positief denken al zeg ik het zelf.

Bloedonderzoek

Uiteraard waren we toen nog niet klaar. We kregen uitleg over puberteitsremmers van de kinderarts, en moesten meten, wegen, bloeddruk opmeten, bloedprikken en een röntgenfoto laten maken. Met dat bloedonderzoek meten ze de hoeveelheid hormoon, maar ook zaken als je vitamine D (want remmers kunnen zo hun effect hebben op je botten, en vitamine D helpt je calcium opname) en nog wat dingen die ik helaas inmiddels weer vergeten ben.

De foto die ze maken is van je hand. Daarmee meten ze je botleeftijd, die overigens niet perse overeen komt met je biologische leeftijd. Soms maken ze een scan van je bot dichtheid. Ze willen in de gaten houden of het allemaal wel goed gaat met de ontwikkeling van je botten namelijk, in de tijd dat je remmers gebruikt. Je krijgt ook leeftijd advies, wat behalve zaken als: niet roken, niet drinken, gezond eten ook 3x in de week sporten inhoudt, om die botten dus lekker sterk te houden. Gelukkig zit onze stuiterbal tegenwoordig op trampoline springen.

Meer afspraken in het nieuwe jaar

Tegen de tijd dat al die afspraken er op zaten was het etenstijd. We kregen nog twee afspraken mee, eentje om de uitslag te horen van het psychologisch onderzoek, en eentje bij de gynaecoloog om meer te horen over vruchtbaarheid van je transgender tiener. Maar eerst: patatjes eten. Met milkshake. Omdat ik me helaas veel te makkelijk laat overhalen tot fast food voor kinderen met prachtige puppy-ogen die veel te lang in een ziekenhuis hadden moeten zitten. (en okay mogelijk omdat ik die patatjes van een zekere goudgele keten ook best lekker vind 🙂

*) Voor wie dat weten wil, de verschillen staan hier.

**) Is dat allemaal nodig? Tja, daar schreef ik in 2018 ook al wat over. Er zijn mensen die vinden dat de diagnose genderdysforie eigenlijk überhaupt wel uit het boekje met psychiatrische ziekten mag (de DSM heet dat), en dat je met het herhalen van al deze testen vooral het gevoel oproept dat een kind moet bewijzen wel ‘trans genoeg’ te zijn. Ik heb daar een mening over, maar die is mogelijk een blog op zich. Voor nu hou ik het bij beschrijven.