Begin dit jaar kreeg ik het eindelijk voor elkaar om op te schrijven hoe het ons vergaan was bij onze oude scouting groep. We moesten er weg omdat er daar geen plaats was voor ons genderkind, en daar zaten we nogal mee. Scouting zou een plek moeten zijn voor iedereen immers, of tenminste, dat is wat Scouting Nederland zelf vindt. Inmiddels zijn we een aantal maanden verder, en vraagt u zich mogelijk af hoe het dan nu met ons gaat en hoe het eigenlijk zit met scouting en onze regenboogkinderen

Terugblik

Hoe zat het ook alweer? Wij waren lid van een scouting groep, Finn als Welp en Sky als Bever en ook Jurre had er zijn plek gevonden als leiding. Toen onze zoon een dochter bleek te zijn wilden we zorgen dat er voor haar ook een fijne veilig plek zou zijn op haar groep, maar dat bleek spaak te lopen op de angst van andere ouders voor een transgender bij de scouting en het bestuur die niet wist wat ze met de situatie aan moesten. Lang verhaal kort, we moesten maar weg. Onherstelbare vertrouwensbreuk en meer van dat al.

Kindermishandeling?

Ik debatteerde met mezelf wat ik ermee moest. Was het niet tijd om hard te klagen bij Scouting Nederland? Discriminatie meldpunten op te zoeken? Kon ik het mezelf vergeven als ik dit gewoon over mijn kant zou laten gaan? Toen we daags na de publicatie van het vorige blog een melding binnen kregen van Veilig Thuis, gedaan door de oude scouting groep, die aan de kaak wilde stellen of ons er niet sprake was van kindermishandeling nu ons genderkind zo zichzelf mocht zijn, kwam er stoom uit mijn oren.

Ineens bleek er in mijn onderbuik nog meer woede beschikbaar. Niet alleen was de scouting groep buiten zjn boekje gegaan door ons weg te sturen, maar ook Veilig Thuis vond blijkbaar dat een beetje transgender kind een onderzoek nodig heeft als de ouders het toestaan te zijn wie het is.

Meer verdriet dan boos

Helaas (of juist niet) blijk ik helemaal niet heel goed te zijn in boos. Het hele gedoe was vooral enorm stressvol en verdrietig. We kwamen op gesprek bij een lieve medewerker van Veilig Thuis, die ons verhaal aanhoorde en concludeerde dat er absoluut geen sprake was van kindermishandeling. Wat hartstikke fijn was, maar wel de ondertoon bleef houden dat wij blijkbaar degenen waren die ons moesten verantwoorden, en ook en passant even de nummers moesten geven van de school en de danstherapeut om ons verhaal te bevestigen.

Je zou denken dat ik na al dat gedoe in nog meer pennen geklommen zou zijn om zowel Veilig Thuis als Scouting Nederland aan de publieke schandpaal te nagelen. De boom in met die scoutgroep!Gerechtigheid! Genoegdoening! Smartegeld! Het lijkt me duidelijk dat de specifieke scoutinggroep flink wat begeleiding nodig heeft en de leiding in kwestie mogelijk niet geheel fit zijn om een speltak te leiden. Een volgend genderkind kan zo hetzelfde overkomen. Het management van Veilig Thuis moet zich eens flink achter de oren krabben wat nu eigenijk hun beleid is als het gaan om genderkinderen, omdat nu feitelijk elke buurman die een jongen in een jurk ziet aangifte mag doen van kindermishandeling.

Genoegdoening?

Maar weet je wat het is? Ik heb een gezin. Ja, ik vind al die dingen. En ja, ik heb melding gemaakt bij het Meldpunt Discriminatie en bij degene die ons dossier behandelde bij Veilig Thuis. Maar ik wil eigenlijk ook gewoon mijn tijd besteden aan mijn kroost naar judo rijden en turnwedstrijden bekijken. In de zon zitten met een kopje thee en de hond uitlaten. Af en toe een blogje schrijven wat niet over drama gaat, of een boekpresentatie van een heel leuk boekje bijwonen.

Feitelijk heeft de tijd voor ons besloten dat we het even laten rusten nu. Leven zonder boosheid is ook eigenlijk veel relaxter. (Iets waar een hoorzitting bij het College van de Rechten van de mens niet echt bij geholpen had, denk ik zo) Wat wel helpt is dat de nieuwe scoutinggroep heel fijn is. Jurre heeft een eigen plekje bij een welpengroep, Finnley gaat na de zomer overvliegen naar de scouts en Skylanne gaat deze zomer voor het eerst een hele week op welpenkamp.

Rainbow Scouts

Nu ja, we doen niet helemaal niets. Ik ga in september op de Scout IN vertellen over mijn ervaringen op de oude groep. Zodat ik andere leiding kan meegeven wat wél handig is om te doen als je een transgender jeugdlid tegenkomt op de groep. Afgelopen week was ik op de kennishub Gender en Opvoeding waar ik wat mensen tegen het lijf liep van de Rainbow Scouts waar ik wel eens van gedachten mee wil wisselen over hoe de Scouting in zijn totaliteit inclusiever kan worden, of dat in eider geval meer kan uitdragen. (Weer op een boot gaan staan tijdens de Canal Pride 2020 lijkt me wel een mooi plan bijvoorbeeld. Ik heb uit betrouwbare bron vernomen dat Utrecht Pride heel leuk is om in mee te varen.)

Want eigenlijk is scouting namelijk écht wel een leuke club. Je kinderen leren samenwerken, zijn lekker buiten, leren uit een boom vallen, met stukken van die boom een keukenblok bouwen, fikkie stoken en kunnen uiteindelijk op meer manieren kaartlezen dan jij routes kunt verzinnen. (Ooit wel eens van een strippenkaart gehoord? Of de bolletje-pijltjes route?) Dus vind ik: Scouting is wél voor iedereen. Daar gaan we gewoon voor.