Men bladert op een lange zaterdagnamiddag wat vermoeid door facebook en komt een artikel tegen van Trouw over transmeisje Sasha. Ik had niets beters te doen (Jurre was met de kinderen naar het Oosten des lands voor de eerste KidsLARP *) sinds tijden en ik was in al mijn plannings(on)wijsheid ‘even’ iets gaan halen bij IKEA, waarna ik de rest van de middag op de bank wilde blijven om bij te komen) en besloot te kijken wanneer hij in de bios kwam. Maandag was er een plekje. Ook was er een tijdje terug Transcreen . Mogelijk hebt u er wat van meegekregen dat Finn en ik in een panel over kinderen in de media deelnamen. Op dat filmfestival keek ik met Finn en Sky naar Dragkids en met Lyka naar Alice Junior. Als ik toch aan het pennen ben, kan ik daar mooi ook wat over vertellen.
Mogelijk is het u opgevallen, maar ik heb een erg groot kind. Lange benen, grote voeten, en zo rap uit de kindermaten gegroeid dat er voor een zesjarige Sky al geen Frozen schoenen meer te krijgen waren. We denken na over of het remmen van de groei niet wat zou zijn, maar dat is voer voor een haal ander blogje. Nu is het zomer en moeten er nieuwe kleren. En in het bijzonder: een nieuwe bikini. Laat ik meteen maar met de deur in huis vallen: dat is nogal een dingetje als je transgender bent.
Ik heb saaie declaratieformulieren in te vullen, en omdat ik dat met liefde uitstel met een kopje Earl Grey op de bank scroll ik wat door mijn ideeen voor blogjes.. Mijn ogen stuiteren langs een stuk over een artikel in de Groene Amsterdammer van een tijdje geleden. “Transtrends” kopt het stuk dat de vraag stelt of transgender zijn een soort trend is of dat mensen nu pas de moed hebben opgevat om iets met hun gevoelens te doen.
Ik las er de zin: ‘Er zou in theorie geen transgender persoon bestaan als er geen genderverdeling was.’*) en mijn gedachten wandelen terug naar vorig jaar toen ik iets las over een derde geslacht in India. Maken we gender te belangrijk? Was het vroeger anders, beter? Of is het ergens anders, beter?
Mogelijk is het u opgevallen, maar morgen is het Halloween. Dat is de dag voor allerheiligen, waarin van oudsher aandacht is voor de geesten van overledenen. De laatste eeuw is het vooral in de VS groter geworden, maar ook in ons landje is er meer en meer aandacht voor. Niet noodzakelijkerwijs voor de originele manier van het vieren van de dag voor de zielen, maar meer als leuke feestdag. Een tikkeltje zoals het lekkere ontbijtje het oorspronkelijke idee van waar Pasen ook al weer voor was een beetje heeft weggenomen. Het griezelfeest is nu vooral dat, een feestje. Kinderen gaan langs de deuren, er zijn griezelig leuke bijeenkomsten op allerlei plekken en een beetje drogist heeft de plastic vampiertanden en oogbol kauwgom naast de kassa liggen. Continue reading Gender en Halloween→
Ik kijk in mijn momenteel wat spaarzame vrije tijd wat televisie. Van de week was dat Uitzending Gemist, een aflevering van Je Zal Het Maar Zijn over travestie. Jeroen, die we ergens in Amsterdam ontzettend mooi zien opleven als hij Marloes mag worden, vertelt dat hij eigenlijk graag vaker met een jurk door het leven zou gaan. Ineens stel ik me Finnley voor. Hoe zou hij later zijn als man?
Soms moet je het even over heel iets anders hebben. Met genderzaken bezig zijn, nadenken over sociale transities, je brein laten wandelen over gymlokalen en kleedruimtes, het kost allemaal best een hoop energie. Als ouder wil je altijd het beste voor je kind, en wij zijn daarin niet anders. Maar ik ben ook mens, en toevallig eentje met een overactief brein, wat er soms wel bij vaart als ik onthou dat mijn kind ook nog gewoon kind is. We moesten maar eens gaan voor een gender-vrije-dag. Gender is tenslotte niet altijd maar ingewikkeld, lastig en de oorzaak van veel hersenkronkels. Het IS vaak gewoon. Ergens, op de verre achtergronden van ons leven, waarin we verder precies dat doen: leven. Continue reading Kids just wanna have fun→
In navoling van meisje voor een week dachten wij een verder na over aanspreekvormen. Nu onze Sky had aangegeven dat hij het eigenlijk fijner vond om als meisje te worden aangesproken, was dat dan niet iets wat we wat verder zouden moeten doortrekken?
Thuis probeerde ik wat meer genderneutrale vormen uit, en deed mijn best om specifieke taal te vermijden. Zo probeerde ‘kinders, eten!’ in plaats van ‘jongens’, heette Sky gewoon Sky in plaats van ‘je broertje’ als ik Finnley aansprak en werd princess boy*) gewoon princess. Ik probeer er ook wat meer op te letten dat ik aan andere mensen en kinderen niet meteen een geslacht verbind. Al moet ik wel zeggen, ik vind het moeilijk. Jaren en jaren van indoctrinatie, gecombineerd met de aangeboren neiging tot indelen waar wij mensachtigen mee op de wereld komen maken het NIET indelen van mensen in hokjes nog lastig. Vaak heb ik al ‘die mevrouw’ of ‘dat jongetje’ gezegd eer ik me bedenk dat het ook wel anders zou kunnen zijn, en dat, juist ik, zou moeten weten dat uiterlijkheden niet alles zeggen. Continue reading Sociale transitie?→
Ergens in het voorjaar het ik het hier gehad over mijn gendermoe-zijn. Dat ik nogal eens moe werd van uitleggen, opnieuw uitleggen, rustig ademhalen en maar weer eens uitleggen, hobbels verwijderen en weg effenen. Tussen toen en nu is nogal wat tijd verstreken. De weg tussen ons en de familieleden in kwestie is, weliswaar nog niet volledig geasfalteerd maar al wel redelijk bestraat en goed begaanbaar. Kortom; tijd om daar hier maar eens een update over te schrijven.
Ik wil het eens met u hebben over gedachten. Niet die van uw kind, maar die van u óver uw kind.
Mijn zoon ging voor het eerst naar school in een jurk. Hij had dat de avond ervoor besloten, na een gesprek waarin we het hadden gehad over meningen van anderen en zijn gevoel erover. We hadden, meer bij toeval eigenlijk, die avond gesproken over zijn wens dat iedereen hem aardig vindt en niemand ooit meer iets naars zou zeggen. Over dat dat mogelijk een wat onhaalbare zaak was, en dat hij misschien beter kon focussen op zijn reactie daarop. We bespraken dat je niet kan controleren wat anderen doen, maar wel kunt veranderen wat jij daar mee doet. Hij besloot dat hij een eenhoorn wilde zijn, different but beautiful, en legde de jurk alvast klaar.
Alweer een maand of twee geleden had ik op school mijn eerste gesprekmet de juf en de directrice over de jurk die Finnley graag naar school wilde dragen. In de tussentijd had ik nog een gesprek, werd het lente, kwam er vakantie, en gebeurde er op jurkengebied eventjes niets. Toen was er gisteren een mail van de juf met een plan, en dus leek het me zaak dat ik hier ook maar eens verslag deed van het wel en wee van Finn zijn rokken.
Waar waren we gebleven? Het laatste schreef ik over het vriendje dat meisjeskleren moeilijk vond. Het kameraadje trok weer bij, maar toch wilde mijn zoon – totaal begrijpelijk- even wat minder roze aan naar school. Ergens rond die tijd (April en mei zijn waardeloze maanden. We hobbelen van vrije dagen rondom Pasen, naar Koningsdag, meivakantie en Pinksteren. Op minstens elk kalenderblad staan dagen waarop er geen school is, of geen werk, of wel school maar dan toch geen werk of andersom. Het mag een wonder heten dat ik nog niet op een vrije maandag om kwart over acht bij school heb gestaan.) ging ik opzoek naar mijn deskundige. Continue reading Hoe staat het met de schooljurk?→
This website uses cookies so that we can provide you with the best user experience possible. Cookie information is stored in your browser and performs functions such as recognising you when you return to our website and helping our team to understand which sections of the website you find most interesting and useful.
Strictly Necessary Cookies
Strictly Necessary Cookie should be enabled at all times so that we can save your preferences for cookie settings.
If you disable this cookie, we will not be able to save your preferences. This means that every time you visit this website you will need to enable or disable cookies again.
