Gisteren scrolled ik lusteloos door mijn uitzending gemist app. “Het is hip om conservatief te zijn”, las ik bij VPRO’s Tegenlicht, dat een programma maaktte over jongeren die verlangen naar een simpele samenleving waarin de regels duidelijk zijn. Vastigheid en geborgenheid, daar zijn ze naar op zoek. Terug naar de gezelligheid van het gezin en de waarden van je ouders. Het ‘Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg’ principe. Maar, zo bedenk ik me, terwijl ik kijk naar onderzoekers, het jongste SGP gemeenteraadslid en discussies over de positieve punten van Thierry Baudet, wat nou als je buiten dat ‘normaal’ valt? Simpele regels lijkt me heerlijk, maar wat doen we dan met die mensen die vluchtten voor oorlog en hier komen schuilen? Telt hun normaal niet mee? En wat doen we dan met de kinderen die geboren worden met een lijf wat buiten ons normal valt, wijzen we dat dan af? Modelleren we een te grote clitoris naar onze visie van hoe een vagina er uit zou móeten zien en zeggen we tegen een beetje dragqueen dat die zich vooral moet voegen naar wat de rest ziet als normaal, en vooral niet te opzichtig zichzelf moet gaan lopen zijn? Zou het niet veel logischer zijn als we erkennen dat ‘normaal’ nogal aan tijdgeest onderhevig is, en dat je heel goed kunt leren om dingen die anders zijn dan wat jij altijd als gewoon beschouwde toch als normaal en een natuurlijke variatie van ons mens-zijn te zien. Kortom: moeten we de wereld niet meer diversiteit bijbrengen?