Eindelijk is de dag dan daar: we mogen langs bij de genderpoli van het VUmc. Ondanks dat we haar verteld hebben dat de genderdokter nog helemaal niets gaat doen, en waarschijnlijk alleen maar wil praten en een beetje spelen, heeft Skylanne hier erg naar uit gekeken. (Alhoewel het ‘ik hoef nog niet naar school want ik moet naar een genderdokter in een ziekenhuis ver weg’ het ook goed doet in het je speciaal voelen denk ik.) We brengen Finnley naar school en als hij veilig en wel is afgezet gaan we maar alvast onderweg naar Amsterdam. Je kan de file maar vast voor zijn. Continue reading Genderpoli van het VUmc (deel 2)→
Ineens is het bijna tweeduizendachttien. Voor mijn gevoel was het gisteren dat ik voor een afspraak bij het VU zat en me voornam er een stukje over te schrijven. Ergens daarna werd ik geveld door een hele zware griep en gingen we daadwerkelijk echt verhuizen, en nu zit ik op het randje van het nieuwe jaar op de grond voor de deur van de Ikea. (Je zal maar op zaterdag schroefjes en boutjes nodig hebben. Geen handige dag, zoals Youp van ‘t Hek jaren geleden al zei, en dus besloot ik gewoon heel vroeg te komen om me een plekje bij de service balie te garanderen. Omdat wachten van te voren blijkbaar minder erg is dan wachten in de rij bij de balie..) We zijn verhuisd, en spenderen nu onze dagen in een huis vol dozen, rare geluiden (trappen met kasten eronder kraken veel meer!), open deuren voor katten die ineens de hele dag binnen zitten en een keuken waarin alles nog kwijt is (had jij niet de scharen gezien in die ene doos met ‘berging’ erop? Of hebben we dat naar de zolder verscheept?). Jurre is inmiddels vergeten hoe zijn werk eruit ziet, omdat alle dagen gevuld lijken met het bouwen van kasten en het boren van gaten.
Tussen dat alles zouden we bijna vergeten dat er nog andere mensen in het huis rondlopen, mensenkinderen zonder permanente schroevendraaier in hun hand en accuboormachine aan hun riem. Continue reading Kerstmis voorbij.→
In mijn vorige blog was ik begonnen aan deel één van een monsterstuk over keuzes maken, besluiten, wat ik vond van die besluiten en van het proces op zich. We waren gebleven bij mijn telefoontje naar Genderkind en Ouder die mogelijk iets zou kunnen zeggen over hoe wij en school het hele Sky-als-meisje-verhaal konden aanpakken. Continue reading Gender keuzes, deel 2→
Vroeger had ik altijd het idee dat het opvoeden van kinderen een aaneenschakeling was van keuzes die je als ouder maakt. Ik had idealen en principes en vanuit die visie zou ik mijn kinderen gaan opvoeden. Tegenwoordig weet ik beter. Je doet als moeder gewoon maar wat. Natuurlijk heb ik overtuigingen, ideeën en plannen, maar vaak, als het er op neerkomt op dat ene moment, dat doe ik gewoon wat mij op dat moment juist lijkt. Opvoeden vanuit mijn onderbuik gevoel. Ik laat zaken op hun beloop, en dat loopt dan wat hier en kabbelt wat daar en dat vind ik wel prima. Soms erger ik me aan de plek waar de rivier me heen brengt, en dan pas ik het wat aan, maar vaak ook ben ik eigenlijk wel tevreden met dat kabbelende beekje, en heb ik helemaal geen zin en energie om hem te overwegen ergens anders te gaan stromen. Continue reading Gender keuzes, deel 1→
Twee weken terug wijdde ik een blog aan de vraag of je genderkind (of jijzelf) hulp nodig heeft. Aan het eind van het blog kwam ik weliswaar tot de conclusie dat ons genderkind die behoefte wat minder heeft, maar zag ik toch meerwaarde in het contacten van de genderpoli. Het hebben van een diagnose van genderdysforie zou ons mogelijk kunnen helpen op school en sportclub, en het zou de acceptatie van de jurk door familieleden mogelijk makkelijker maken. Daarbij zou het mogelijke enorme wachttijden wat kunnen beperken als Skylar tegen de puberteit nog steeds overtuigd is meisje te willen worden. Je kunt maar vast bekend zijn bij de dokters. Er werd een brief gestuurd, en het was wachten op de telefonische afspraak bij de genderpoli van het VUmc.
De scholen zijn weer begonnen. Over heel het land komen ouders op onzalige uren gapend uit hun bed om aan de balanceerkunst te beginnen om tassen inpakken, koffie naar binnen gieten en ontbijten af te wikkelen en hun kroost op tijd in de schoolbanken te krijgen. Toen mijn wekker afging vanmorgen was de zon nog niet eens boven de huizen aan de overkant uitgekomen, en moest ik mijn kinderen wekken uit de krochten van hun dromen. In ons onderwijs was dit jaar wat veranderd, de jeugd zou in nieuwe klassen ingedeeld worden, met een nieuwe manier van werken. Finnley zou voor het eerst alleen naar de dependance vertrekken, waar hij met andere bovenbouwers in een bovenbouw-only gebouw zou vertoeven. Skylar zou, als zesjarige, de oudste zijn in de onderbouw, en eindelijk gaan leren lezen, en mogen gymmen in de grote gymzaal.
Ho. Wacht even. Gymmen in de grote gymzaal? Daar waar kleedhokjes zijn en gedoucht wordt na het sporten? Misschien moet ik dat wat nader gaan bekijken. Genderkind zijn in de kleedkamer maakt het hele verhaal toch wat ingewikkelder dan voor een doorsnee onderbouwer. Continue reading Gender in de kleedkamer→
Het is een druilerige ochtend de lente. Ik sluimer op de bank met een kopje thee, aan het opwarmen na het trotseren van de regenbui die ik moedig als een leeuwin doorstond om mijn pups op school te krijgen. Van die zes minuten moest ik duidelijk eens flink bijkomen. Genietend van de warmte van de Earl Grey luister ik naar het tikken van de regen tegen de ruiten. Ik voel me warm en geborgen, geknuffeld als ik wordt door de kater die kopjes probeert te geven tegen de arm met het theekopje. Ineens komt er een gedachte bij me op: Zouden we Skylar moeten aanmelden bij de genderpoli? Continue reading Heeft je genderkind hulp nodig?→
Ergens in het voorjaar het ik het hier gehad over mijn gendermoe-zijn. Dat ik nogal eens moe werd van uitleggen, opnieuw uitleggen, rustig ademhalen en maar weer eens uitleggen, hobbels verwijderen en weg effenen. Tussen toen en nu is nogal wat tijd verstreken. De weg tussen ons en de familieleden in kwestie is, weliswaar nog niet volledig geasfalteerd maar al wel redelijk bestraat en goed begaanbaar. Kortom; tijd om daar hier maar eens een update over te schrijven.
Ik wil het eens met u hebben over gedachten. Niet die van uw kind, maar die van u óver uw kind.
Mijn zoon ging voor het eerst naar school in een jurk. Hij had dat de avond ervoor besloten, na een gesprek waarin we het hadden gehad over meningen van anderen en zijn gevoel erover. We hadden, meer bij toeval eigenlijk, die avond gesproken over zijn wens dat iedereen hem aardig vindt en niemand ooit meer iets naars zou zeggen. Over dat dat mogelijk een wat onhaalbare zaak was, en dat hij misschien beter kon focussen op zijn reactie daarop. We bespraken dat je niet kan controleren wat anderen doen, maar wel kunt veranderen wat jij daar mee doet. Hij besloot dat hij een eenhoorn wilde zijn, different but beautiful, en legde de jurk alvast klaar.
Meisjes houden van roze en jongens vinden blauw een mooie kleur. Toch?
Nou… Eigenlijk is van oorsprong blauw voor meisjes en roze voor jongens. Sterker nog, ook dat was van korte duur, daarvoor waren alle baby’s wit, simpelweg omdat de verf waarmee kleren werden gekleurd vaak gemaakt was van nogal rare en ongezonde stofjes (Arsenicum bijvoorbeeld). Dat wij roze voor meisjes vinden en blauw voor jongetjes is een betrekkelijk recente ontwikkeling.
Afgezien van de kleur zijn er natuurlijk nog meer gendernormen. Jongens zijn ruw, en houden van voetbal. Meisjes zijn rustiger en houden van knutselen. Mannen zijn vaker ambitieus, vrouwen vaker emotioneel. Jongetjes zijn ondernemend, meisjes zijn meegaand. Ook op school wordt er nogal een scheidslijn aangebracht tussen mannelijk en vrouwelijk. In de kring worden de kinderen vaak op sekse ingedeeld. Op de gang in de bouwhoek zie je vooral jongens en in de huishoek kom je vooral meiden tegen. Als je een boekje leest over een danser dan is dat vaak een meisje. *) Continue reading Gendernormen zitten diep.→
This website uses cookies so that we can provide you with the best user experience possible. Cookie information is stored in your browser and performs functions such as recognising you when you return to our website and helping our team to understand which sections of the website you find most interesting and useful.
Strictly Necessary Cookies
Strictly Necessary Cookie should be enabled at all times so that we can save your preferences for cookie settings.
If you disable this cookie, we will not be able to save your preferences. This means that every time you visit this website you will need to enable or disable cookies again.
