Noot: Ik heb enorm ruzie met WordPress. De opmaak is mogelijk niet wat u gewend bent, en een aantal linkjes doet mogelijk niet helemaal wat ik wil dat het doet. Wordt aan gewerkt, maar als ik daar op wacht heb ik voor 2019 dit blogje nog niet af.
Gewoonlijk hou ik wel van een uurtje onderzoeks journalistiek. Ik ben altijd wel benieuwd naar onderzoek over zaken waar ik zelf eigenlijk nog nooit over had nagedacht, en hou ervan om aan het denken te worden gezet. Als er dan een programma komt over transgenders ga ik dat natuurlijk kijken. Daarbij, ik was bezig met een blog over spijt en detransitie in het algemeen, en dit sloot vast mooi aan. Maar… na het kijken van de Zembla van afgelopen woensdag merkte ik dat er me toch een hoop van het hart moest over de aflevering en wat dat met me doet. Gezien de enorme hoeveelheid reacties online doet het niet alleen wat met mij, maar ook met een hoop andere transgender mensen en ouders van genderkinderen in dit land. Aldus trakteer ik u eerst hierop, en komt het andere blog volgende week.
Dit voorjaar kwam tijdens het festival in Cannes de film ‘Girl’uit. Gemaakt door de Belgische Regisseur Lukas Dhont viel de film meteen op omdat er nogal wat mensen van ondersteboven waren. In de film zien we de 15-jarige Lara, die haar droom najaagt om professioneel ballerina te worden. Dat is van zichzelf al geen kattenpis, maar omdat ze transgender is helemaal een grote opgave. De film heeft geprobeerd die strijd in beeld te brengen. Nu weet ik weinig van film, maar als je je eerste film uitbrengt en meteen al prijzen wint, dan doe je blijkbaar iets goed. Hij is zelfs al door België ingestuurd als film voor de Oscars’. Er waren lovende reviews. Toch waren er ook mensen met kritiek, die de film zelfs ‘afschuwelijk’ noemden, en me waarschuwden er vooral niet heen te gaan. Nog niet eerder had ik zoveel over een film gehoord en gelezen nog voor dat hij daadwerkelijk in de bioscoop was verschenen. Afgelopen dinsdag was het dan eindelijk zover, en stonden oudste dochter Lyka en ik in de stromende regen klaar bij de ingang van de plaatselijke bios. Continue reading Review van Girl, door de ogen van een moeder en zus van een genderkind.→
Ik wil het eens met jullie over seksualiteit hebben. En dan niet de seks waar we babies van krijgen, maar je eigen naaktheid, je sekse en geslachtsdeel. Of liever, eigenlijk, die van Sky, en samen met haar van andere genderkinderen. Niet geheel verrassend is seksualiteit bij transgenders namelijk niet altijd een even makkelijk en vanzelfsprekend iets. Continue reading Transgender, seksualiteit en dysforie→
Zoals een deel van u mogelijk is opgevallen stonden mijn kinders en ik een tijdje geleden in de krant. Niet eens zomaar ergens achteraf in de krant, maar hartstikke op de voorpagina nog wel. Naar aanleiding van dat stuk kwam RTL nieuws ons filmen en later maakte het AD er een video over. Een aantal van u stelde mij de vraag: waarom deden jullie dat eigenlijk? Je genderkind in de media, is dat wel een goed idee? Omdat ik dat eigenlijk een hele goede vraag vind, dacht ik, ik schrijf er eens wat over. Continue reading Je genderkind in de media→
Vanmorgen ging op het onzalige tijdstip van kwart over zes onze wekkerlamp aan en bleek de zon nog nauwelijks op. Het is duidelijk dat de scholen weer zijn begonnen. Ik vis mijn nog op vakantieritme ingestelde kroost uit hun bedden en begin gapend aan het ochtendritueel. Waar had ik ook al weer die brooddozen gelaten…? Terwijl ik in de gymtas nog een shirt vind dat in juli al in de was had gemoeten blijkt dat er niet genoeg melk in huis is om de kinderen van ontbijtpap én van lunchbekers te voorzien. Het is duidelijk dat ik val in de categorie ‘goed voorbereidde ouders’ als het op eerste schooldagen aankomt. Hoe staan mijn kinderen eigenlijk tegenover die eerste dag onderwijs? Continue reading Douchen op school→
Dinsdag hadden we onze laatste afspraak van het diagnostisch traject bij het VUmc. Dit adviesgesprek bij de genderpoli was bedoeld om ons te vertellen wat ze gezien hebben bij Skylanne in de afgelopen maanden en wat hun adviezen zijn voor de toekomst. Het was op het heerlijke tijdstip van 9 uur ’s morgens gepland, zodat we om 7 uur al in de auto zaten ondanks eventuele files toch op tijd te zijn. Continue reading Adviesgesprek bij de genderpoli van het VUmc→
Vorige week ging het in de media over de wachtlijsten voor transgenderzorg. De wachttijden ware al een tijdje behoorlijk lang, maar nu zouden de wachttijden bij de genderpoli van het VUmc oplopen naar anderhalf jaar voor kinderen en jongeren, en tot wel twee jaar bij volwassenen. Belangenorganisaties voor transgenders, zoals Transvisie en Transgender Netwerk Nederlandtrokken aan de bel , iemand uit de lotgenotengroep van ouders van genderkinderen sprak met Hart van Nederland, er werden kamervragen gesteld. Toen ik alle postjes op mijn tijdlijn voorbij zag komen voelde ik me echter vooral een beetje opgelucht. Wat was ik blij dat Sky nog zo jong was en wij al bij het VU begonnen waren! Wij hadden niet zo heel veel last van de wachtlijsten in de transgenderzorg. Maar ik wil er toch wat over kwijt. Continue reading Wachtlijsten in de transgenderzorg→
Jurre kwam toch nog ietwat vermoeid terug van de genderpoli gisteren. Het is vakantie en ik had een ochtend kindvrij achter mijn knutseltafel, waar ik zou beginnen aan de verjaarskaart die ik elk jaar in elkaar zet voor onze kinderen. Zodoende was mijn man met beide kinders naar Amsterdam getogen. Sky zou wat testen gaan doen om haar binnenste bloot te leggen en Finn zou wat tijd met papa hebben. Nadat Skylanne mee was genomen een kamertje in had hij wat lijsten in zijn handen gedrukt gekregen. Of hij die even wilde invullen, voor het einde van het onderzoek klaar graag. Nu ben ik een ontzettend geëmancipeerde vrouw, en dus heb ik de broek aan in huis als het op het invullen van lijsten over onze kroost aankomt. (Mogelijk heeft het feit dat ik, door onze iets minder geëmancipeerde rolverdeling als het op werken aankomt, het meeste thuis ben bij die kroost er ook iets mee te maken, evenals mijn neiging tot overal controle over willen houden, wat mogelijk af en toe ietwat ongezonde trekjes kan vertonen*), maar dat laten we nu even buiten beschouwing.) Continue reading Loslaten bij de genderpoli→
Een tijdje terug schreef ik over ons eerste gesprek bij de genderpoli. Na die intake bij het Vumc gingen we met een informatiepakket weer naar huis. Er kwam wat wachtweken. Tegen de tijd dat ik me af ging vragen of ze ons vergeten waren kreeg ik een SMS. “Hierbij herinneren wij u aan uw afspraak bij de Genderpoli van het Vumc. Morgenochtend om half tien.” W00t! Morgen?! De brief was, ondanks alle verhuis telefoontjes en nieuw adres emails waarschijnlijk alsnog op ons oude adres binnen gekomen. We regelen in allerijl iets voor Finnley en tuffen in alle vroegte richting Amsterdam
Vandaag wil ik even afstappen van de genderboot van ons leven en wat vertellen over fietsen, heuvels en tegenlicht. Ik werd namelijk gisteren gebeld door het VUmc. Waarom werd ik gebeld door het ziekenhuis? Omdat ik het nodig vond om te klagen bij de genderkliniek. Nu ga ik daar zo meteen meer over vertellen, maar wat me vooral opviel is dat de dame aan de telefoon mij meldde dat er maar heel weinig mensen klagen. Dat zette mij aan het denken, en als ik ga denken, dan komen we via een tak, een vliegtuig, een stuiterbal en een theekopje nog wel eens bij een blog uit. Continue reading Het nut van klagen bij de genderkliniek→
This website uses cookies so that we can provide you with the best user experience possible. Cookie information is stored in your browser and performs functions such as recognising you when you return to our website and helping our team to understand which sections of the website you find most interesting and useful.
Strictly Necessary Cookies
Strictly Necessary Cookie should be enabled at all times so that we can save your preferences for cookie settings.
If you disable this cookie, we will not be able to save your preferences. This means that every time you visit this website you will need to enable or disable cookies again.
