We zitten nu een tijdje met zijn allen huis in deze intelligente lockdown. We werken en scholieren thuis, houden braaf afstand, wassen onze handen en wandelen met onze honden niet meer massaal in natuurgebieden. We leven als land mee met de mensen in de zorg, en proberen te genieten van de zon die de Goden dan tenminste nog onze kant hebben weten te krijgen. Naast alle ellende rondom besmetting met het Corona virus en volle ziekenhuizen en whatnot spelen zich ook allerlei andere ellendes zich af. Zo is alle niet-urgente zorg uitgesteld. Dat heeft gevolgen voor veel transgender personen. Ook zitten we al best een tijdje met zijn allen thuis, heerlijk op elkaars lip. Dat moet haast wel een recept zijn voor veel ellende toch?

Transgender tijdens corona crisis

Zo zag ik van de week op het journaal dat in Colombia transgender mensen zich zorgen maken over de nieuwe maatregel om mannen en vrouwen apart te straat op te sturen.  In de mooie US of A, waar een beetje transgender al niet bovenaan de prioriteitenlijst staat, vragen ze zich af of de maatregelen hen niet nóg harder zullen treffen en een beetje transman ziet zijn langverwachte borstoperatie opschuiven tot achteraan een hele lange lijst. Waar hij dan vervolgens niet echt over kan praten, want alleen therapeuten die je al had doen mogelijk aan Skypen met hun cliënt, en een nieuwe vinden die tijd voor je vrijmaakt om te gaan Zoomen over je problemen, dat is nog best een dingetje. *)

Met jezelf in de knoop

Van de week belde de moeder van N. , een trans vriendin van Sky. Ze zou eigenlijk haar afspraak hebben om over puberteitsremmers te praten, maar dat ging niet door. Nu is N. nog jong, en redt het mogelijk nog wel even, maar je zal maar vader zijn van een transjongen die net ongesteld is geworden en na elk toiletbezoek huilend op zijn kamer zit. Dysforie kán echt een serieus probleem zijn, waar je je flink ellendig van kan voelen, tot zelfmoordgedachten aan toe.

Dan zit je dus met je ellendige gevoelens ook nog de hele tijd met je ouders in één huis. En, hoewel ik vast geloof dat heel veel ouders (ook, of misschien wel juist, die van genderkinderen) waanzinnig liefhebbende mensen zijn, zoveel samen zijn we toch al een tijdje niet meer geweest. Dat lijdt nogal eens tot irritatie. Het zou dan best wel eens kunnen dat de vader die dat ‘jurkengedoe’ eigenlijk helemaal niets vond, dit, nu zijn lontje wat korter is, vaker gaat uitspreken. Of dat de moeder die vond dat haar zoon zich niet zo moet aanstellen

Huize van Delft in corona tijden

Bij ons thuis is er gelukkig (nog) weinig dysforie. Sterker nog, het lijkt alsof Sky zich in haar lijf ietsje beter voelt, mogelijk omdat ze nu geen school heeft met kinderen die eventuele vragen stellen over douchen en af en toe een pesterige opmerking maken. Ze vindt het, net als veel andere kinderen, vooral lastig om haar vrienden niet te zien. Maar gelukkig heeft ze de beschikking over een altijd aanwezige beste speelkameraad ter wereld: haar broer. Dat die broer helemaal niet altijd zin heeft om speeltje te wezen, dat is iets wat onze dochter soms lastig te verteren vindt. Wie wil er nu álleen buiten spelen?! In haar universum is alleen Duckies lezen en slapen iets wat je alleen doet.

Dit thuisblijven is een prachtig recept om “Dat is oneerlijk!” “Jij ben niet de baas van mij, je moet niet zoals papa doen!”, “Je had het belóófd!!”en “Ik ga nóóit meer met je spelen!” heel veel vaker door het huis te horen schallen. Waarom ik ooit gekozen heb voor vensters in de tussendeur is me een raadsel. (Alhoewel het een vet stevige deur blijkt, want al het glas zit er nog wel steeds in) Maar bij vlagen kunnen ze prachtig samen verhalen maken, en rennen als ninja’s door het bos op zoek naar die magische bevrieskracht terwijl we met de hond wandelen.

Taya in corona tijden

En ik dan? Hoe gaat het eigenlijk hier? Het is een beetje stil op Rainbow in my Sky de laatste weken. Gek ergens, want ik had verwacht dat ik zeeën van tijd zou hebben, nu alles waar we potentieel heen zouden willen is afgelast. De eerste twee weken was dat ook een beetje zo, en heb ik geen zak uitgevoerd omdat het een beetje voelde als vakantie. Maar daarna bleek dat het bij ons juist drukker is dan eerst. Of nu ja, anders druk.

In de ochtenduren ben ik juf, en help ik mijn kinderen iets aan schoolwerk doen. Broodnodig, want daar al dat schoolwerk zich op een laptop ophoudt, is de neiging om daar maar YouTube op te gaan kijken of Minecraft te gaan spelen nogal aanwezig. Des te meer daar schoolwerk in je eentje doen nogal saai is. Dan word ik in de pauze gepromoveerd tot gymleraar, als ik mijn kroost sport en beweging bijbreng, en als het even kan nog buitenlucht. Daarna opnieuw school, en tegen de tijd dat we met dat alles klaar zijn is het min of meer lunchtijd.

Na die lunch is mijn felbegeerde uurtje tijd voor mezelf. Dat kan ik dus iedereen aanraden. Je schopt je kinderen elke dag na de lunch naar hun kamer. Heerlijk voorstelbaar voor hun, en jij even een momentje met jezelf, de bank, netflix, de zon, of je laptop. Nadeel aan die constructie is wel dat de middag waarin je dan afspraken kunt plannen pas om half drie begint. Videobellende fysiotherapeuten, e-mailende werkgevers, in de rij staan voor de kruidvat omdat je nu toch écht door alle shampoo heen bent, Jurre wilde naar de bouwmarkt om in zijn vrije tijd de tuin onder handen te nemen, jij hebt nog even een digitaal gesprek met de ADHD coach ertussendoor en oja, je moest de hond nog uitlaten. Goh, en had je al aan het avondeten gedacht?

Mensen hebben het moeilijk

We hebben het zeker niet slecht. Ik weet dat er veel mensen zijn die het nu enorm zwaar hebben. Uiteraard bedoel ik ouderen en zieken, eenzamen onder ons. Maar ik bedoel óók de kinderen met autisme wiens schema wegvalt, de moeder met ADHD die de planning niet rond krijgt, de chronisch zieken die al hun afspraken uitgesteld zien worden, alle mensen met psychische klachten die nu niet bij hun therapeut terecht kunnen, de kinderen en volwassenen die in een onveilige thuissituatie zitten en daar niet meer van kunnen ontsnappen op school of werk. De transjongen die net ongesteld is geworden en eigenlijk met zijn puberteitsremmers zou gaan beginnen, maar wiens afspraak is uitgesteld vanwege Covid-19 en die nu geen idee heeft wanneer hij dan wel mag komen.  De transvrouw die wel een therapeut heeft, maar enorm moeite heeft met beeldbellen en elke dag met haar en haar dysforische gedachten en gevoelens zó in de knoop licht dat ze erover nadenkt om er maar een eind aan te maken **)

Wij hebben het zeker niet slecht. Maar.. dat wil niet zeggen dat je het niet rot mag vinden. Niet voor jezelf mag zorgen. Je bent ouder, leraar, sporttrainer, motivator, planning maker, kok en hondenuitlaat en leest bovendien elke dag op facebook over al die gave speurtochten die je vrienden blijkbaar allemaal maken voor hun kinderen. Jordi had zelfs voor zijn kroost een heel scoutingweekend georganiseerd en Caren gaat elke dag met haar kinderen een heel zelfbedacht sportparcours lopen! Jij bent intussen al blij als je elke avond min of eer warm eten op tafel krijgt..

Is er een oplossing?

Wat ik wil zeggen is: het is niet erg als je het moeilijk vindt. Sterker nog, het lijkt me heel normaal. Praat erover. Lucht je hart bij iemand. Bel met of zonder video, of stuur ellelange appjes. Verstop je in een Netflix serie, wandel met een (geleende)hond, rij met de auto drie dorpen verderop naar de super zodat je extra tijd voor jezelf hebt of speel tot diep in de nacht Mario kart. Denk over wat jóu helpt, en kijk hoe je dat in je gezin kan inpassen.

Nu we het toch over dat gezin hebben, ook daar kan je mee praten. Vertel vooral aan je kinderen dat jij het ook allemaal niet weet. Ga eens het gesprek aan over Corona en wat zij ervan vinden. Zitten zij nog ergens mee? Of misschien hebben zij wel ideeën over hoe ze minder ruzie kunnen maken met hun broer of zus.

Voelt je trans kind zich enorm ellendig omdat zijn afspraken in het ziekenhuis geskipt zijn? Ga eens met je kind op zoek naar manieren om daarover te praten. Misschien kan hij op insta lotgenoten vinden om zijn ei aan kwijt te raken, of geeft de plaatselijke kindercoach ontspanningsoefeningen via beeldbellen. TNN heeft een spreekuur voor transgender personen, en zette op een rij waar je naar toe kunt met vragen.

Geen oplossing. Wel tips.

Maar mijn belangrijkste tip aan jou is: laat los wat je kan. Als je het moeilijk hebt, kijk dan vooral naar wat er kán, en niet naar wat er zóu moéten. Twee ons groente elke dag? Als je eind van de dag doodmoe bent van het achter je jongste aanrennen en tegelijkertijd nog iets van productief zijn omdat je baas dat wil, denk eens aan potjes en zakjes. Bedenk dat een keertje minder school doen met je kroost geen halszaak is. Vergeet facebook en lig het hele weekend op de bank terwijl je kinderen op de Xbox zitten. Geef de hond een extra bot en skip die lange wandeling vandaag.

Uiteindelijk heeft niemand er wat aan als we massaal instorten. In dat kader ga ik nu pauze nemen. Iets met een bank in die mooie nieuwe tuin en een kopje thee in het zonlicht.

*) Het is echt niet zo dat er nergens therapeuten zijn. Of niemand hulp bied, of je hormonen ineens worden gestopt. Transvisie maakte een lijstje waar je makkelijk kunt vinden wat instellingen voor maatregelen nemen tijdens de crisis.

**) Heb je gedachten over zelfdoding? Denk je dat iemand in je omgeving dat heeft? Schaam je niet, maar praat erover. Dat kan ook anoniem, bijvoorbeeld via de telefoon of chat van 113