Mijn zoon heeft zijn zwemdiploma gehaald. Eindelijk is dan het moment aangebroken dat ik naar het zwembad kan met een bak loombandjes en een boek en me helemaal niet meer in het water hoef te begeven, omdat mijn kinderen geacht worden over genoeg zwemvaardigheden te beschikken dat ze zichzelf kunnen redden in het bad. Gedaan is het met de tijden dat ik zat te bibberen aan de rand van het wedstrijdbad omdat ze van de duikplank af wilden, iets wat als halsmisdaad gezien wordt tenzij het onder ouderlijk toezicht gebeurd. Nooit meer lusteloos hoeven hangen aan de rand van het bad omdat zoonlief heeft bedacht dat van de kant af koppeltje duikelen té gaaf is, en denkt dat ik na de tachtigste keer nog opnieuw moet worden uitgelegd hoe gaaf dat er uitziet.

Om te vieren dat hij zijn zwempapiertje had behaald gingen wij dus maar eens naar het zwembad. Daar hadden we namelijk in vier jaar zwemles nog niet genoeg van gezien. Sky had toen hij ergens in badje twee ronddobberde een meerminmeisje gezien. We waren in een park op vakantie, en in het aangrenzende zwembad zwom een meisje met een zeemeerminnen staart. Hij heeft er uren achteraan gezwommen, met grote ogen van verwondering. We moesten nog nét niet het gesprek aan over stalking, maar het scheelde weinig. ‘Mama, mag ik ook zo’n staart?’, was het eerste wat hij zei toen we hem eindelijk het water uit kregen (het meermeisje was naar huis). Omdat luisteren naar leraren in grote groepen kinderen voor Skylar nog wel eens een uitdaging is grepen we deze kans met beide handen aan en beloofden we hem een staart als hij zijn diploma zou halen.

Nu heb je voor een paar tientjes een staart. Een beetje Chinese webwinkel heeft een hele bups aan mermaid tails die in een week of acht per zee naar Nederland verscheept kunnen worden. Dat klinkt als een mooi prijsje om mee in te stappen, wat te proberen of je dat zwemmen ermee wel leuk vind. Behalve dan dat werkelijk alle websites over meermin zwemmen zeggen dat het ondingen zijn, en je er eigenlijk niet mee het water in kunt. Goed. Tot zover de kleine beloning na het halen van dat zwemdiploma. Na enige verder zoeken bleken er hele dure FinFun tails te zijn en iets minder heftige maar nog steeds best prijzige Noordzeemeermin staarten. De laatste daar gaven wat zwembaden in de buurt ook meerminlessen *) mee. Dan waren het vast degelijke dingen. Enfin, mijn zoon zwom af, koos een kleur en wij bestelden een staart.

U heeft vast nog nooit een dergelijke zwem accessoire aangeschaft voor uw kind. Als u namelijk ooit een zeemeerminnen staart heeft aangetrokken bij uw kind, dan weet u namelijk dat je nooit, maar dan ook nóóit meer een dergelijk onding moet kopen. Het staart gedeelte wat om de benen gaat is van flexibel lycra, wat zit als een badpak, en makkelijk aan en uit getrokken kan worden. Het euvel zit hem in de flippers, de monovin. Eenmaal aan is het een heerlijk ding, wat strak doch comfortabel om de voeten sluit en bovendien niet maat gebonden is, geweldig voor kinderen in de groei dus. Dan moet je wel eerst die vin aan de voeten van je kind kríjgen. Omdat in de brief van de fabrikant stond dat het aantrekken van de staart de eerste paar keren ‘best moeilijk’ kon gaan, probeerden wij dat thuis uit. Na tien minuten hadden we eindelijk één van Sky zijn voeten in de monovin. Maar wie weet ging het wel veel makkelijker als je voeten nat waren. In het zwembad aangekomen hopte onze zoon in zijn regenboog staart naar de rand van het bad (Je mag niet lopen met je staart aan namelijk. Dus was er niets als het hele zaakje aanwrikken op een comfortabele stoel, maar eerder op de glibberige zwembadrand), alwaar Jurre klaarlag in het water, en ik op de kant zat met de vin van het pak. Waar had ik ook al weer dat idee vandaan dat het misschien beter zou gaan als zijn voeten nat waren? Met behulp van al onze vingers wist Skylar uiteindelijk twee voeten in het ding te wurmen en kon hij het water in.

Er moet gezegd: zeemeermensen zijn gááf! Minstens zo gaaf als eenhoors. Mermaids zijn min of meer genderneutraal, want ze hebben geen benen om tussen te kijken, en bovendien anders dan anders en mooi en uniek. Net als mijn zoons dus eigenlijk. Het zwemmen met die staart bleek lastiger dan gedacht, maar na flink oefenen bleek Sky er toch nog best mee uit te voeten vinnen te kunnen. Tijd voor zijn broer om het te proberen. Thuis had Finnley al aangegeven dat hij ook in de staart wilde zwemmen. Sterker nog, hij wilde samen met mijn broertje op meerminnenles. Ons leek dat prima, de staart en monovin waren flexibel en niet maatvast, en het is een peperduur ding, dus des te meer zwemuren er mee gemaakt zouden worden des te beter.

Zullen we het even over wat voorwaarden tot meerminzwemmen hebben? Want gewoon alleen maar kunnen zwemmen, daar ben je er niet mee. Zo moest er even gezocht worden naar een oplossing voor Finn zijn wijde zwembroek. Gelukkig hadden we van een vakantie in Frankrijk -wat is dat toch met Fransen en hun obsessie voor strakke zwembroeken?- ergens onderin een la nog wat kleine boxerbroekjes liggen. Als we het toch over zwemkleding hebben, ook Skylar moest in iets anders gestoken worden. Zijn badpak is een jurkje (Dubbel handig, want één: leuk en twee: als er per ongeluk iets daaronder uit een broekje zou piepen zou dat niet meteen opvallen. Niet dat het dat heeft gedaan tot nu toe, maar toch, dat wisten we bij aanschaf niet) en niet bijzonder handig onder een meerminnenstaart. Nu hadden we nog ergens een bikinibroekje liggen wat eigenlijk hoorde bij een in Engeland gekochte boxer met roze sterren. -Waarom is dat, dat je hier nauwelijks zwemboxers voor meiden kunt kopen en in het buitenland wel?- Eenmaal in het zwembad viel het ons ineens op dat het wel een heel klein broekje leek. Vooral toen hij er wijdbeens mee op het drijvende speeltoestel in het wedstrijdbad probeerde te klimmen…

Raar eigenlijk. Bij meisjes vind ik een zwembroekje er helemaal niet klein uitzien. Maar zodra jongens een slip aan hebben in het water vind ik dat ineens klein en kwetsbaar ogen. Tegenwoordig zwemt het merendeel van de mannen in ons land in boxers, en zodra ze ouder zijn nog in grote, wijde surfshorts ook. De enige die ik in zwemslip tegenkom is mijn schoonvader op vakantie. Daarbij is een kledingsstuk gemaakt voor meisjes eigenlijk ietwat ontoereikend om bepaalde mannelijke uiterlijke kenmerken te herbergen. Maar, bij het zwempak van Sky gaat dat al weken prima. Waarschijnlijk had het broekje vergelijkbare kwaliteiten als het over het binnenhouden van zijn edele delen ging. Jurre en ik besloten na enig overleg het bikini vraagstuk te vermijden tot het moment dat er daadwerkelijk wat aan de hand zou zijn. (We zijn niet door boze badmeesters naar de rand van het bad geroepen. Ik mag dus aannemen dat het prima zijn werk deed. Of dat Sky heel handig is in het zaakje rechtleggen. Beiden prima oplossingen trouwens.)

Onze andere zoon roept zo af en toe dat hij ook een badpak wil. Maar om de één of andere reden houden we dat een beetje af. Ik weet eigenlijk niet zo goed waarom. Misschien omdat ik niet zo goed weet waaróm hij dat zwempak wil hebben. Wil hij dat omdat zijn broertje er eentje heeft? Omdat hij wil ervaren hoe het is in een badpak? Omdat hij het mooier vindt? Ik neig er een tikkeltje naar dat hij het wil omdat Sky er ook één heeft. Dan vind ik het ergens een dure aankoop, want misschien heeft hij hem dan wel zelden aan. Er zit ook iets in een badpak, wat het anders maakt dan gewone kleding. Zoals ik hier ook al schreef, het is net alsof ik vind dat je in een zwembad moet zijn wie je voelt dat je bent, en Finn voelt zich een jongentje, dus dan zou hij in het zwembad een jongetje moeten zijn. Aan de andere kant vind ik het eigenlijk onzin, dat jongens vs. meisjes, en zou iedereen moeten kunnen dragen wat ze willen. Of dat nu een jurk is of een badpak. Is het eigenlijk wel zo erg als hij het maar één keer aanheeft? Je moet het een keer proberen immers om te weten wat je er van vindt.. Het suffe is, dat ik al deze gedachten óók had toen we voor Skylar een badpak kochten, en toen hebben we het uiteindelijk toch gewoon aangeschaft. Waarom doe ik dan zo moeilijk over een zwempak voor Finn?

Nu ik erover nadenk merk ik dat ik hem veel mannelijker benader dan zijn broertje. Op de foto van de laatste heb ik het hoofd van Ariel geplakt, en op dat van zijn grote broer dat van Triton, de koning van de zee. Nu is Finnley meestal prima tevreden met de keuzes die ik voor hem maak. Hij ís ook veel mannelijker dan zijn broer, en houdt van Pokemon, Ninja’s en Minecraft. Maar hij geeft zelf aan dat hij óók van glitters, nagellak en jurken houdt. Waarom is dan toch mijn eerste keus een man als ik een plaatje zoek om zijn hoofd te vervangen? **) Gendernormen zitten diep.

Nadat we enige gekneusde vingers opgelopen hadden en ook Finnley zijn voeten in de monovin zaten konden we dan eindelijk op de stoel van ons boek gaan genieten. Oh. wacht. We moesten hem wel eerst leren zwemmen met die staart. Waarom wilden wij ook al weer naar het zwembad..? Gelukkig voor ons vond Finn het zwemmen als meerman een stuk moeilijker dan zijn broer, en konden we na een kwartiertje de vin alweer uitwurmen en daadwerkelijk op de stoel plaatsnemen om de onderwater video’s te gaan bekijken.

Want meermensen, die zijn gááf!

 

*)Lessen, waar je een B diploma voor moet hebben, zo blijkt, en in sommige gevallen nog minimaal acht moet zijn ook.. Dat ‘in de buurt’ dat moet u ook ruim zien. Een ruim half uur autorijden is nog ‘in de buurt’ in deze. Gelukkig hebben de meerminlessen een wachtlijst. Met een beetje geluk heeft hij B tegen de tijd dat hij aan de beurt is.

**)Er moet gezegd, ik ben onderweg wat genderneutraler te worden. Laatst ging ik voor heel iets anders naar de stad en kwam ik terug met slippers, zomerleggings en twee shirts voor de kinderen (overigens zonder datgene wat ik oorspronkelijk ging kopen), in de mooie kleuren turquoise en roze met paars. Voor allebei.